Γράμματα Για Εκείνη

5.

Φως της ζωής μου,

   Άρχισα να βλέπω ψυχολόγο. Σήμερα ήταν η πρώτη συνάντηση. Έπρεπε να το είχα κάνει πιο νωρίς αλλά ήμουν αδαής· πίστευα πως ο χρόνος θα γιάτρευε τις πληγές. Αυτό δεν λένε πάντα; Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές... Μακάρι να ίσχυε και στη δική μου περίπτωση. Έπρεπε να είχα ζητήσει βοήθεια πιο νωρίς. Έκανα λάθος.

   Κάθε μέρα είναι ένα βασανιστήριο χωρίς εσένα· απλά κάθομαι και χαζεύω τις φωτογραφίες σου, το πρόσωπό σου, τα χαμόγελα σου. Δεν θέλω να σε ξεχάσω, δεν θέλω να χαθείς στο χρόνο... Θέλω να είσαι για πάντα στην καρδιά μου.

   Αφήνω τα γράμματα στον τάφο. Μακάρι να μπορούσες να τα πάρεις ζωή μου. Μακάρι να μπορούσες να απαντήσεις. Μακάρι να ήξερες πως σε σκέφτομαι, πως σε αγαπώ.

   Ελπίζω να το ξέρεις.

   Η Μαριάννα έχει αγόρι, δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχώ ή να χαίρομαι για εκείνη. Είναι μόλις 14 και τρέχει, τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο, τρέχει σαν να φοβάται πως δεν θα υπάρχει αύριο. Προσπαθώ να της εξηγήσω πως έχει όλη τη ζωή μπροστά της αλλά δεν με ακούει. Πως είναι μικρή ακόμα, πως δεν χρειάζεται να βιάζεται να μεγαλώσει.

   Μακάρι να ήσουν εδώ. Θα ήξερες τι να κάνεις.

   Θυμάσαι την πρώτη φορά που με φίλησες. Ήμασταν μεθυσμένοι· θυμάμαι πως τα χείλη σου είχαν τη γεύση μπύρας, πως κράτησες το χέρι μου και έσκυψες μπροστά, πως ήταν να σε φιλάω στο δωμάτιο της κολλητής μου. Θυμάμαι πως χαχάνισες και νόμισα πως με κοροϊδεύεις και εσύ απλά γέλασες περισσότερο και με φίλησες ξανά.

   Η αδερφή σου με πήρε τηλέφωνο σήμερα όσο ήμουν στο νεκροταφείο. Παράξενο, έχουμε να μιλήσουμε τουλαχιστον δυο μήνες. Πέντε μήνες μετά το θάνατο σου απλά κόψαμε την επικοινωνία. Με ρώτησε πως είμαι, τι κάνω, αν προχωράω με τη ζωή μου.

   Δεν ξέρω τι κάνω.

   Προσπαθώ υποθέτω.

   Αλλά τα πάντα είναι σκοτεινά και νιώθω σαν τυφλός άνθρωπος σε ένα τεράστιο δωμάτιο, ανήμπορος να βρω την έξοδο. Δεν είσαι εδώ να μου φωτίσεις το δρόμο και τα πάντα φαντάζουν μαύρα. Νιώθω πως απλά κουτουλάω στους ίδιους τοίχους, ξανά και ξανά.

   Οι εφιάλτες όλο και χειροτερεύουν. Πλέον δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια!

   Έχασα και τη δουλειά μου, ξέρεις. Το αφεντικό προσπάθησε να είναι ευγενικό με την απόλυση μου. Δεν σοκαρίστηκα. Το περίμενα μάλλον, έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη δουλειά μου. Την έκανα σαν αγγαρεία. Βέβαια δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: Να δουλεύω σε ένα μέρος που συχαίνομαι ή να κάθομαι στο σπίτι, μόνος με τις αναμνήσεις σου;

   Σε λίγες μέρες είναι και η επέτειος μας μωρό μου.

   Χρόνια μας πολλά!

Για πάντα δικός σου...

~~~

Σημείωμα: Έφτιαξα ένα tumblr ειδικά αφιερωμένο στις ιστορίες μου, αν θέλετε μπορείτε να ρίξετε μια ματιά:

http://darkside-cookies-913.tumblr.com/

θα βάλω το λινκ και στα σχόλια!