Γράμματα Για Εκείνη

7.

   Φως της ζωής μου,

   Ένας χρόνος.

   Ένας χρόνος δίχως να σου στείλω γράμμα.

   Δύο χρόνια και τέσσερις μήνες από τότε που έφυγες.

   Σήμερα καθάριζα παλιές φωτογραφίες (μερικά κιβώτια που είχαμε από το παλιό σπίτι και δεν είχα βρει το χρόνο να ανοίξω) και έπεσα πάνω στο άλμπουμ του γάμου μας. Δεν ήξερα καν πως το είχα κρατήσει. Είχα την εντύπωση πως είχε χαθεί στη μετακόμιση. Όταν τα κορίτσια έπεσαν για ύπνο (η Λίζα επειδή η Μαριάννα κοιμήθηκε σε μια φίλη της) το άνοιξα και έριξα μια ματιά στις φωτογραφίες.

   Ήσουν εκεί.

   Μου χαμογελούσες μέσα στο λευκό νυφικό σου με τα μαλλιά σου γεμάτα λουλούδια και το πιο όμορφο, ευτυχισμένο ύφος στο πρόσωπο σου. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο όμορφη νύφη ήσουν.

   Είδα τη φωτογραφία και χαμογέλασα.

   Έφερε τόσες αναμνήσεις από το γάμο μας, από εκείνη την υπέροχη μέρα που είπαμε τους λόγους μας και ενωθήκαμε για μια ζωή. Θυμάμαι ακόμα το απαίσιο φόρεμα της μητέρας μου. Γελάγαμε για κάνα δεκάλεπτο όταν την είδαμε πρώτη φορά και ας έλεγε με στόμφο: "Εγώ το έραψα ειδικά για την περίσταση"

   Βρήκα φωτογραφίες και από το γλέντι: Τότε που πασαλείφτηκες με την τούρτα και όταν έριξα κατά λάθος το κρασί μου στον πατέρα σου. Τη θεία σου από το χωριό, την Αμαλία που καθόταν στη γωνία με το ξινισμένο ύφος και γυρνούσε το κεφάλι της στην κάμερα. Τον παππού μου που είχε προσπαθήσει να χορέψει και παρά λίγο να σπάσει το πόδι του.

   Ψάχνοντας στις φωτογραφίες βρήκα και εικόνες από τη γέννηση της Μαριάννας και της Λίζας: όσο ήσουν έγκυος, στο μαιευτήριο, στο σπίτι, με τα πρώτα ρούχα τους, με εκείνο το τεράστιο αρκούδι που είχε πάρει ο πατέρας σου στη Μαριάννα. Εκείνο το φούξια, μην μου πεις πως το ξέχασες. Παραπονιόσουν μέρα νύχτα για εκείνο το άσχημο αρκούδι.

   Βρήκα και εκείνη τη φωτογραφία που είμαστε έξω από το νοσοκομείο όταν γεννήθηκε η Λίζα. Νομίζω θα τη βάλω στο σαλόνι, μέσα σε κάποια από τις κορνίζες.

   Σου πήγαινε τόσο πολύ η μητρότητα αγάπη μου, σε γέμιζε, σε έκανε να λάμπεις.

   Άρχισα να γράφω.

   Γράφω ποίηση, γράφω κείμενα, γράφω γενικά (πάντα μου έλεγες πως είχα ταλέντο) και εσύ, εσύ είσαι η μούσα μου. Η ανάμνηση σου είναι η πηγή έμπνευσης μου, τα χαμόγελα και οι φωτογραφίες σου. Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό: να μπορώ να δημιουργήσω από το τίποτα, να δώσω ζωή σε λέξεις.

   Όταν συναντηθούμε ξανά, θα σου διαβάσω όλη την ποίηση μου.

   Όπως διάβαζες εσύ.

   Σε αγαπώ ψυχή μου, μην το ξεχνάς.