Michalie: Het vervolg van My Hero, Michael.

5.

Nathalie POV
Ik schrik wakker. Even weet ik niet waar ik ben. Ik heb een raar gevoel in mijn buik. Het voelt niet zo fijn. Onheilspellend. Alsof er iets ergs gaat gebeuren. Ik schud de gedachte van me af. Wat denk ik wel niet! Ik zit toch niet in een neerstortend vliegtuig?! Okey, verkeerde vergelijking, want ja, ik zit nog steeds in het vliegtuig. Dat er iets ergs zou gebeuren zou even onlogisch zijn als dat de lucht naar beneden zou vallen. Wat helemaal niet zo onlogisch is aangezien we nu best dichtbij de lucht en wolken zitten en- Ik zou moeten stoppen met vergelijkingen maken, want het heeft toch geen zin. Afijn, er gebeurt toch niks, dat weet ik zeker! Hoop ik. Ik heb nog steeds dat rare gevoel in mijn maag. Ook heb ik een zwaar gevoel in mijn hoofd, en ik ben moe, hoewel ik net nog geslapen heb. Mijn hoofd is een rommeltje op dit moment, en ik moet even mijn gedachten op een rij zetten. Er vormt een steen in mijn maag. Voor de eerste keer vandaag mis ik mijn moeder. Ik realiseer me dat ik zo ver van huis ben. Ik ben nog nooit zo ver geweest! Ik heb ineens een brok in mijn keel. Sinds wanneer zat die er al? Ik voel een arm om me heen.

"Sshh..." Sust Michael. "Alles komt goed."

Hoe hij het wist, weet ik niet, maar ik voel me al wat beter. De steen in ieder geval weg, maar in plaats daarvan dansen er nu 3 dierentuinen rond. Als het er geen 4 zijn. Ook zijn mijn zweethanden terug. Ik kijk hem aan, en hij glimlacht liefdevol naar me. Is het legaal om zo lief te zijn? Vast niet. Oh, ben dan hadden we het nog niet over knapheid. En leukheid. En h- Oké, je snapt het.

"Over 10 minuten gaan we landen!"

Yes! Eindelijk! Ik wil hier weg. Het heeft me wel lang genoeg geduurd. Ik staar naar een persoon een paar rijen voor me. Opeens kijkt hij om. Ik zie dat het een jongen is. Hij heeft blond haar, felblauwe ogen, en volgens mij is hij best lang. Hij ziet dat ik naar hem kijk en grijnst. Ik zie zijn rechte witte tanden. Een grijns die ik uit duizenden zou herkennen. Die ik gehoopt had nooit meer te zien. Ik weet dat hij me herkend heeft. Ik voel het. Niet zo gek, we hebben immers 3 jaar lang verkering gehad. Dan voel je zoiets. Waarom moet juist hij hier nou weer zijn? Ik voel me ineens niet meer zo goed. Dan wordt alles zwart.