Chaotic Mind

Μέρος 3ο

Γενικά δεν πιστεύω ότι τα όνειρα μπορούν θα βγουν αληθινά. Το υποσυνείδητο μας είναι υπεύθυνο για οτιδήποτε βλέπουμε στον ύπνο μας, καλό ή κακό, και όχι κάποια αόρατη δύναμη που μπορούμε να ερμηνεύσουμε με έναν ονειροκρίτη. Έτσι κι αλλιώς τίποτα από ότι έχω ονειρευτεί δεν έχει γίνει πραγματικότητα. Παρόλα αυτά τρόμαξα παραπάνω από το κανονικό και ήθελα να πάρω τηλέφωνο τον Τόμμυ, να σιγουρευτώ πως όλα είναι καλά. Βασικά δεν ήθελα. Το είχα ανάγκη. Δεν ήταν και το καλύτερο μου να του ξαναμιλήσω τόσο σύντομα, ούτε να τον αναζητήσω. Αλλά έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί του αλλιώς δεν θα μπορούσα να ησυχάσω. Έτσι κάλεσα τον αριθμό του και μετά τα τρία πρώτα χτυπήματα άρχισα να σκέφτομαι το πόσο θα κλαίω στην κηδεία του. Βέβαια κάτι τέτοιο θα αργούσε να γίνει αφού ο Τόμμυ απάντησε, έστω και καθυστερημένα.

"Ναι;" άκουσα την φωνή του στην άλλη πλευρά της γραμμής να λέει σταθερά.

"Είσαι καλά!" αναφώνησα αμέσως χωρίς να το πολυσκεφτώ.

"Φυσικά και είμαι καλά. Τι έγινε;" Δεν ακουγόταν σαν να ανησυχεί.

"Τίποτα απλά είδα ένα άσχημο όνειρο. Αυτό ήθελα να σου πω, αφού είσαι καλά τα λέμε."

Ο Τόμμυ αναστέναξε. Δεν ήθελα να τον απασχολήσω περισσότερο, έτσι κι αλλιώς έμαθα αυτό που ήθελα. Όμως μου δημιουργήθηκαν νέες απορίες με αυτό που άκουσα μετά.

"Μωρό μου έλα λίγο."

Γυναικεία φωνή. Στο σπίτι του Τόμμυ. Μωρό μου;! Ποια είναι πάλι αυτή και τι κάνει εκεί;

Η απάντηση που πήρα δεν ήταν αυτή που ήθελα.

"Ναι όκει, τα λέμε αύριο δεν μπορώ να μιλήσω τώρα". Είπε βιαστικά και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα χωρίς να του πω ούτε γειά.

"Τι θα γίνει με σένα βρε αγόρι μου;" αναρωτήθηκα και ύστερα υπολόγισα τις πιθανότητες να είχε γκόμενα και να μην μου το έχει πει. Τις βρήκα μηδενικές. Η μόνη λογική εξήγηση ήταν ότι κουβάλησε το one night stand του στο σπίτι. Και τότε έχασα τον χρονικό προσανατολισμό μου. Ενημερώθηκα από το ρολόι μου ότι δεν ήταν ακόμα απόγευμα όπως νόμιζα, αλλά βράδυ, και μάλιστα αργά. Αυτό οδηγούσε σε ένα άλλο ερώτημα, το τι θα έκανα την υπόλοιπη νύχτα, αφού είχα ξοδέψει τον εφτάωρο ύπνο μου για σήμερα. Το να σκεφτώ τι τρέχει με τον Τόμμυ πλέον το θεωρούσα χάσιμο χρόνου ενώ το να πάω στον Μπίλυ για παρέα αδύνατο γιατί ήταν αρκετά αργά. Οπότε θα αφιέρωνα λίγο χρόνο στον εαυτό μου κάνοντας μπάνιο με ολοκληρωμένη περιποίηση σώματος και μαλλιού και μετά ό,τι προκύψει. Έτσι κι αλλιώς μπορούσα να κάνω ότι θέλω και δόξα τον Ιλούβαταρ, είχα αρκετά βιβλία και σειρές αφημένες στην μέση.