Μέρος 4ο

73 4 8
                                    

Είχαν περάσει αρκετές ώρες από τότε που η Άννα και ο Τόμμυ έφυγαν από το σπίτι. Όσο μιλούσαμε πάντως έμαθα ότι ήρθαν από μένα ίσα ίσα για να μου πει ο Τόμμυ τα νέα και έπειτα θα την πήγαινε σπίτι της. Ήλπιζα η σχέση τους να τελείωνε με την Άννα να κατεβαίνει από την μηχανή του Τόμμυ και να φεύγει, αλλά κάτι μου έλεγε ότι θα την ξαναέβλεπα μαζί του. Μπορεί να μην ταίριαζαν καθόλου, σαν να ανήκαν σε δύο διαφορετικούς κόσμους και ήμουν σίγουρη πως ο Τόμμυ δεν θα κατέληγε ποτέ με κάποια σαν αυτή, αλλά μέχρι στιγμής φαινόταν να τα πάνε καλά. Ίσως αν τον έβλεπα με κάποια άλλη γυναίκα να ήμουν χαρούμενη γι' αυτόν αλλά η συγκεκριμένη μου έβγαζε ένα αίσθημα αντιπάθειας.

Βέβαια σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα και είχα αγχωθεί αρκετά για το πως θα πήγαιναν τα πράγματα. Ο Μπίλυ είχε φύγει από το διαμέρισμα εδώ και μια ώρα για να πάει να βρει τα παιδιά και να αρχίσουν να βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους. Όταν έφυγε πέρασε να με αποχαιρετήσει λες και θα πήγαινε στον πόλεμο και εγώ του ευχήθηκα καλή τύχη και τον καθησύχασα ότι οι άλλοι θα τον πρόσεχαν σαν τα μάτια τους.

Ακόμα δεν του το είχα συγχωρήσει του Τόμμυ που δεν με άφησε να πάω μαζί τους αν και κατά βάθος ήξερα πως δεν είχα δουλειά εκεί. Στην περίπτωση που δεν γινόταν τίποτα σοβαρό δεν θα ήμουν χρήσιμη ενώ αν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα θα ήμουν βάρος, ένα επιπλέον κορμί να προστατέψουν. Παρόλα αυτά ήθελα σαν τρελή να είμαι μαζί τους αυτήν την στιγμή, μόνο και μόνο για να ξέρω τι γίνεται. Ενώ τώρα η αναμονή με σκότωνε. Ήταν ήδη κάνα εικοσάλεπτο μετά τα μεσάνυχτα και δεν είχα νέα από τα παιδιά. Βέβαια δεν μπορούσα να πάρω εγώ τηλέφωνο, έπρεπε να περιμένω. Ήταν αδύνατο να ησυχάσω, έκοβα βόλτες πάνω κάτω μέσα στο σπίτι και συνεχώς προσπαθούσα να βρω κάτι να κάνω για να απασχολήσω το μυαλό μου αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Εκτός αυτού, από το άγχος μου δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα και ένιωθα το στομάχι μου να γουργουρίζει. Άνοιγα επανειλημμένα τα ντουλάπια της κουζίνας και το ψυγείο αλλά δεν είχα όρεξη για τίποτα από αυτά που έβρισκα. Έτσι μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πάω στο σούπερ μήπως και βρω κάτι αξιοπρεπές να φάω. Αρχικά απέρριψα την επιλογή γιατί τα μαγαζιά είχαν κλείσει εδώ και ώρες, όμως μετά θυμήθηκα ότι υπήρχε ένα μίνι μάρκετ, όχι πολύ μακριά από το σπίτι μου, το οποίο έμενε ανοιχτό όλο το βράδυ για αυτούς που έχουν νυχτερινές βάρδιες. Βέβαια μάζευε κυρίως πεινασμένους νέους που γυρνούσαν αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί από την έξοδο τους στα μπαράκια της πόλης.

Chaotic MindHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin