Buharına yenik düştüğüm kahvenin dumanla birleştiği çoğu zaman, yosun tutmuş düşüncelerimin içinde seni aradım durdum. Bulduğumda ya masaldı her bir cümle ya da çoktan başkasına anlatılır olmuştu. Dolayısı ile hazmedemiyordu böyle bir varoluşu içimdeki özlem, ya şarkılara vuruyordu kendini ya da benimle savaşıyordu. Ben ise avuç içi kadar hatırayla kendimi avutuyordum.
Özür dilerim, benim hayatım vasat. Düşüncelerim geçmişle yamalı, inançlarımın tek ayağı çukurda. Benim saatim bozuk, geceyi gündüzle karıştırıyor, uyuya kaldığım bir aşktan da böyle zamansız uyandırıyor.
Özür dilemelisin ama benden değil. Aynı masalı kime anlatıyorsan şu an elini titreyerek tutuyor. Gözlerine ağlamaklı bakıyor, sen karşısında çay içiyorsun, o senin onu düşündüğünü sanıyor.
Yaşadığımız şu hikayenin devrik kurgusundan mı, önsözünü yazmadan başladığımızdan mı, yoksa benim heyecanla üflediğim şu kitabın tozlarının yüzüme bulaşmasından mı nedir bilmem, artık vazgeçtim.
Daha da öncesinde kendimi affettim.
O gece "gel" dedim. Akrep yelkovanla 3 kez buluştu, inatla bekledim.
Sonra sokağa baktım yok, daha da dedim gelmez.
