Benim küçük kanserim...
Sabahın körü gecenin sonunu göremedi, yazık. Oysa ne çok kelimem vardı bu sefer, ne çok şey anlatacaktım!
Sular altında kaldı bütün anlatacaklarım ve bu gece de bensizliği seçti bütün uykularım...
Sana soruyorum benim minik kanserim...
Peki bensiz bir hayat... O nasıl gelecek? Zor mu gelecek yoksa zorluklar şöyle bir gelip geçecek mi?
Şu an ki hislerinde ne var? Gözlerinin bana ağlayası mı? Gözlerinin beni görmeyesi mi?
Peki aklında... Bunları senin hissetmeyişin mi? Bana hissettiremeyişin mi?
Ben ağlıyorum biliyor musun? Belki de artık yapılacak tek şey budur. Oturup çocuk gibi ağlamak...
...
Çiğ patatesi tuzlayarak yiyemedim ve çocukken de hem suçlu hem güçlü tarafta olamadım hiçbir zaman.
İstedim, suçluydum ama gücüm yoktu.
Belki de seni kaldırabilecek kadar büyümemişimdir ve bunu kimse görmemiştir.
Görüp görmemezlikten gelenler kör, duyup duymamazlıktan gelenler sağır.
Peki ben? Güçlü gözüken bir ölü.
...
Benim hiçbir zaman üzerinde oyunlar oynayabileceğim geniş sokaklarım olmadı, oyun oynayanların ebe yapacağı
en güçsüz oyuncuydum oyun oynamaya fırsatım olduğunda bile...
Peki sen? Kaçını anlarsın ben anlattıkça? Kaçını sana yaşattılar ve kaçta kaçını hiçe saydın hayatının?
...
Ah benim büyüyen kanserim!
Sen sayı saymayı bile annenle öğrendin.
...
Saat dördü yıllar geçer, benim kilom elliüçü geçmez. Yaralarımı soysam izi kalır, yanlış yapsam sözü...
Koca bir boşluktan ileri gitmiyor doldurmaya çalıştıklarım ve daha da kötüsü artık senin varlığın bile var etmiyor beni!
Ah benim tatlı kanserim!
Varlığın, tüm güzelliklerin ortak adı ve nazar değer diye belki,
Gözlerimi açmaya kıyamam geceler boyunca.
Konuştuğumuz o kırmızı karanfilleri ve çocukken suladığım kasımpatıları ben gibi bilirsin,
Sakla içimdekileri...
Sen ay gibi konuşmaz, güneş gibi parlamaz
Ve yakıp kül etmişcesine cesursun benden...
Benim en büyük yerim, yokluğumda omzunu dolduracak rüzgardır şimdi...
"Bana iyi bak."
