Sesinde verdiğin sözlerin tedirginliği, yalanında olmayan gerçekliğin tozpembe örtüsü,
zihninde görmezden geldiğin seviyorumlar, içinde hissetmediğin özlemler var.
Hangi yalan kapatabilir bu titreyişini? Şimdi hangi gerçek geri döndürebilir seni bana?
Hangi unutulanlar gibi unutturabilirsin kendini bana? Hangi hatırladıkların gibi, hatırlatabilirim beni sana?
Boşverdim... Zaten senin için hatırlamayı unutmaya yeminliyim.
En ihtiyacım olmadığı zamanda hayatıma girdin, en ihtiyacım olduğu zaman çekip gidemezsin, diyemedim.
Çünkü, gidersin sen. Telefonu açmaz, hatırlamaz, yanındayken bile uzak olursun, tek adım atmadan gidersin sen.
Şimdi seni seviyorum desemde inanma bana. Boşver. Zaten artık ne farkım kaldı ki senin eskilerinden?
Kapattım kapıları, sessize aldım telefonu, koydum başımı yastığa... Yaptım kahvemi, yanımda sigaram biraz da müzik..
Senden önce de böyleydik biz!
