Bir ara duymaz oldu kulaklarım, sesin ve soğuk bir esinti vardı en son.
En son bana git demiştin gitmeyi bilmediğim halde git dedin.
Söz konusu senden gitmek değil kalbimi orda bırakıp gitmekdi. Yapamadım.
Sessizce uzaklaştın sanki bulutlar o an kayboldu seninle, sanki güneş bile yokoldu bir anda.
Durup bekleyemezdin değil mi?
Soramazdın asla.
Söz veremezdin çünkü verdiğin söz tutulacak gibi değildi.
Seni yazmıyorum bu sefer konu sen değilsin konu, senin neden burda olmadığın.
Yalnızlık hakim bu aralar. Okunmuyorum da ümidim de kesildi. Evet gerçekten yalnızlık hakim, bizde birer suçlu.
Karar anı asla olmayacak bir mahkeme var önümüzde.
Susmaktan bıkmış milyon insan var, tebessümü olmayan, artık hayal kurmayan birçok insan var.
Sürekli karalıyor kalemim kağıdı.
Yazıyorum ama seni değil, dünya başkalaştı ve sende artık başkalaştın.
Ben başka bir dünyaya bambaşka şeyler yazmaya çalışan bir yazar olma hayaliyle yoluma devam ediyorum ve seni gördüm gayet mutluydun ve gülüyordun.
