De Onmogelijke Liefde

8

Op dit moment slaat mijn gehele fantasie op hol. Ik hoop wel dat je dit stuk leuk gaat vinden! Succes met lezen ♥

Lyon POV

Ik werd bang. Niet normaal bang, ik zag een raar wit gedaante wegvagen. Het lichaam van Laura lag niet meer naast me, maar op de grond.

Ik zat recht op in bed nog niet beseffend wat ik zojuist had gezien. Ik zag zojuist een wit gedaante, Laura lag op de grond.. LAURA LAG OP DE GROND?! Ik sprong uit bed en rende naar het lichaam van Laura en ik barstte in tranen uit. "Laura.. laura.." zei ik terwijl ik met mijn hand haar haar uit dr gezicht veegde.

Ik zag Laura haar gezicht en schrok. Haar ogen waren weggedraait en haar gezicht was wit! Ik legde langzaam mijn hoofd op haar borst in de hoop iets te horen. Mijn oor zat op de plek van haar hart en mijn adem versnelde. Ik hoorde niks. IK HOORDE NIKS! "Alsjeblieft.. alsjeblieft Laura alsjeblieft!" Schreeuwde ik met tranen die over mijn wangen rolde.

Ik zat snikkend naast het lijk van Laura toen ik een rare stem in mijn hoofd hoorde.

" Jij laat je moeder lijden.. je laat haar huilen. Ze is teleurgesteld in je.."

Ik keek op en zag een raar wit gezicht voor me dat al snel weer vervaagde. Ik schudde met mijn hoofd. "Het zal vast wel komen door de pijn die ik nu voel.." dacht ik bij mezelf, en er rolde opnieuw een grote traan over mijn wang.

Maar... de stem kwam terug!

"Door de pijn die jij haar laat voelen heeft ze gedachtes gehad. En ik ben er voor haar om die gedachtes waar te maken. Laura is er niet meer. En dat komt allemaal.... door jou."

{ 1 Jaar later }

Ik liep langzaam over de straten van Antwerpen met een lief klein bosje bloemen in mijn handen. Ik ging naar het graf van Laura.. ik heb na het ongeval nooit meer over straat gedurft. Ik voelde me verschrikkelijk. De stem van een jaar geleden is meerdere malen terug gekomen en heeft me zo raar laten voelen! Ik wist niet wat de stem in mijn hoofd met me deed, maar er gebeurde iets met mij als die stem kwam.. dat gevoel is niet te beschrijven.

Ik zag door mijn betraande ogen heen het kerkhof waar Laura begraven was en liep er met nogsteeds betraande ogen heen.

Langzaam liep ik door de paden van het kerkhof heen, "1..2..3..4..5..6 Ja dit is het goede pad." Telde ik hardop. Ik liep langs de graven van pad 6 en keek naar de namen. "Anna Hendrik.. nope. Juul Sekir. Nope
. Laura Oml.." en ik begon te huilen. Na een jaar ben ik eindelijk bij haar graf, en ik kan niks anders uitbrengen dan een hoop tranen.

"Ach jongen... ik weet hoe je je voelt." Zei een stem. Ik draaide me om een keek recht in een paar ogen van een oudere vrouw "Dag mevrouw. Bedankt voor u medeleven." Zei ik met een kleine glimlach. "Jongen jongen toch... zo jong nog en dan al een dierbare verliezen.." zei ze hoofdschuddend. Er liepen wat tranen over mijn wangen. Ik draaide me eventjes om om ze weg te vegen. "Het is verschrikkelijk ja.. maar mevrouw, wat brengt u hier?" Zei ik terwijl ik me terug draaide. "M..mevrouw?" En ik keek om me heen. De vrouw was weg! Ik zuchte, "ik beeld me te veel in. Ik kan niet meer helder nadenken.."

"Laat jezelf niet geloven in je gedachtes. Ik maak je kapot.. langzaam en pijnlijk.."

Ik liet me zakken en zat op mijn knieën voor het graf van Laura. Ik legde mijn bosje met bloemen op haar graf en sloeg mijn handen voor mijn ogen. "Laura waarom jij.. waarom jij!" Barste ik in snikken uit. Daar zat ik dan, moedeloos zonder iemand die me kon helpen. Ik heb vorig jaar alles opgegeven voor Laura en nu is ze er niet meer. Mijn familie is niet meer aan mijn zijde... ik ben Joost kwijt geraakt omdat hij me een totaal getraumatiseerd persoon met rare gedachtes vond.. Misschien klopt dat ook wel. Ik zie witte gedaantes, ik hoor stemmen en nu zie ik ook nog een vrouw die tegen me begint te praten! Vervolgens verdwijnt ze en komt de welbekende stem ook nog terug..

Wat gebeurt er met me?

-Credits naar Esmee voor de hulp aan dit stuk.-

Bedankt voor het lezen! Ik verberg me alvast voor het geval je me wilt vermoorden.

Xoxo Noah AKA je grootste fangirl ♥