Κρυμμενα Ενστικτα βιβλιο 2 Φως και Σκοτος

Κεφαλαιο 14

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΙΖΕΤΑΣ "ΣΚΙΑΣ"

"Τι είναι όλα αυτά!;" ρωταω απειλητικά τον 'Ελεντορ ενώ εκείνος με πλησιάζει αλλά του γρυλιζω.
"Οπα, ήρεμα.." είπε η τυπισσα που με ανάγκασε να αφήσω.
"Εξηγήσου." απαιτώ.
"Αρκετά δίκαιο. Αυτό ήταν ένα τεστ. Το οποίο πέρασες με ιπτάμενα κολαρα." μου λέει με κάτι που κρίνω μάλλον λανθασμένα αλλά έμοιαζε σαν μια σπίθα περιφανιας;
"Τεστ για ποιο πράγμα;" ρωταω ακόμα πιο μπερδεμένη. Το ύφος του σοβαρευει.
"Εχει σχέση με τον πατερα σου."
Ναι σίγουρα ακούω εγώ κάτι λάθος.
"Συγνώμη πρεπει να έχω κάποιο πρόβλημα αλλά δεν άκουσα καλά για επανέλαβε;" ξανά ρωταω
με το ίδιο σοβαρό ύφος και εκείνος ξανά λέει.
"Εχει σχέση με τον πατέρα σου."
Αρχίζω να γελαω και λέω
"Ναι καλό και αυτό. Αλλά πες την αλήθεια."
"Σοβαρά σου μιλάω. Ο πατέρας σου ζει και σε χρειάζεται." Ναι καλά, λες και ζουν οι νεκροί, κάτι δεν παει καλά εδώ δεν υπάρχει περιπτωση....
Σαν φάντασμα βλέπω την φιγούρα του να πλησιάζει πίσω απο τον Ελεντορ με τα μαύρα μαλλιά του να έχουν αρχίσει να παίρνουν λευκή απόχρωση και με τα κουρασμένα του ματια να διαπερνανε τα δικά μου.
"Δεν μπορεί....." ψιθυριζω και πέφτω στα γόνατα μου.
"Είσαι φάντασμα..." δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε στα μάγουλα μου. Εκείνος με πόνο στα μάτια και έχοντας φτασει πια μπροστά μου λέει με την φωνη που με έχει στοιχειώσει αμέτρητες φορες.
"Συγνώμη.."
"Δεν μπορεί.... Σε σκότωσα....." σφίγγω το γρασίδι μέσα στις γροθιές των χεριών μου. Αν δεν ήξερα καλυτερα θα έλεγα πως αυτό είναι κάτι που δεν ήθελε να δει ο Ελεντορ καθώς έγειρε το κεφάλι του ώστε να μην με βλέπει.
"Λιζέτα...." στο άκουσμα του ονόματος μου απο τον πατερα μου με κανει να δω πως είναι όντως αυτός. Ερχεται και με αγκαλιάζει.
"Συγνώμη, δεν έπρεπε να σε αφήσω με αυτή τη σκέψη. Κοίτα ποσο μεγάλωσες. Την τελευταια φορά που σε είδα ήσουν το μικρο κοριτσάκι μου." θλίψη στη φωνη του.
"Πατέρα;" λέω την λεξη που τόσο καιρό φοβόμουν να σκεφτώ.
"Εδώ είμαι Λιζέτα." απαντάει με πόνο στη φωνη του.
"Συγγνώμη που διακοπτω αλλά τι θα κάνουμε με αυτά τα δυο;" ρωτάει ο Μαρκος και έρχεται μαζί με την Μαρία και τη Λίσα.
"Μάρκο;" ρωταω μπερδεμένη καθώς αρχίζω και επανερχομαι.
"Μεγάλη ιστορία, έχεις πολλά να μάθεις αργότερα." μου απαντάει εκείνος.
Παω στην Μαρια και η Λίσα έρχεται και με αγκαλιάζει.
"Εμμ..." δεν ξέρω πως να μιλήσω τώρα ή τι να πω...δεν ξερω ουτε εγώ τι συμβαίνει..
"Μην το σκέφτεσαι. Δεν θα ακούσει λεξη ο Ιάσονας" είπε η Μαρια με κατανόηση.
"Γιατί το κανείς αυτό για εμένα;" την ρωταω. Μπορεί να είναι αχαριστία αλλά πρεπει να μάθω.
"Γιατί είσαι κάποια που τον αγαπούσε όσο και εγώ, και σου φέρθηκε με μεγάλη αδικία." απάντησε με αυτοπεποίθηση
"Τι έννοιες τον αγαπούσα;" Τι εννοει; Αφού εγώ... Ακόμα...
Χαμογελάει και κοιτάει πίσω μου λέγοντας.
"Γιατί έχεις βρει το ταίρι σου."
Γυρναω να δω που κοίταξε αλλά τα μόνα ατομα που βλέπω είναι ο πατέρας μου, ο Μαρκος, ο Ελεντορ και η τυππισα που μας επιτέθηκε.
"Δεν καταλαβαίνω.." της λέω
"Θα έρθει η ωρα που θα το δεις."
Η τυππισα μας διέκοψε καθώς πήρε τον μανδύα μου και τον φόρεσε.
"Φύγετε τώρα δεν έχουμε χρονο." είπε.
"Κάτσε τι;" ρωταω.
"Θα έρθεις μαζί μας. Οσο για την Σκιά, σε έχει καλυμμένη." λέει ο Ελεντορ
"Πάμε τοτε." συνέχισε ο πατέρας μου.

Εεεπ τι έγινε παιδιά μπαίνουμε επιτέλους στην τελική ευθεία? Αλλα με εμένα ποτε δεν ξέρεις.
Σας ευχαριστώ και οτι θέλετε σχολιαστε ή στείλετε μου μνμ.
Μην ξεχνάτε να χαθητε στην μαγεία των σελίδων!!
+)