Κρυμμενα Ενστικτα βιβλιο 2 Φως και Σκοτος

Κεφαλαιο 2

hallo καπκεικ μου! τι κάνετε? Ακόμα διαβάζετε βλέπω, με κάνετε πολύ χαρούμενη !! Μακάρι να συνεχίσετε και να σας αρέσει...πολύ θα πιστεύετε πως με τις ανατροπές που κάνω ότι θα είμαι ψυχολογικά διαταραγμένη -.- Ε λοιπών και ποιος δεν είναι ?! Αστειεύομαι! Αφήστε comment ώστε να ξέρω τη γνώμη σας love ya ;) !Συγνώμη για λάθη κτλ κτλ. Και μέχρι την επόμενη φορά χαθείτε στη μαγεία των σελίδων!!
~Έλπη~
+)
cupcake love

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΙΖΈΤΑΣ (ΣΚΙΆΣ)

Όπως το φαντάστηκα, δεν με βγάλανε έξω από το κάστρο ή όπως το βλέπω εγώ φυλακή. Απλά με μετακινήσανε σε άλλο κελί, κάποιο 'καθαρό', αλλά δεν διαφέρει με αυτό που ήμουν πριν. Το μόνο που είναι εντελώς διαφορετικό είναι το μέγεθος, για κελί είναι αρκετά μεγάλο, σαν δύο κανονικές κρεβατοκάμαρες...κρεβατοκάμαρα ε?.....τι θυμήθηκα. Αλλά δεν έχει σημασία. Αυτή τη φορά είμαι δεμένη στον τοίχο. Η αλυσίδα που είναι στο δεξί μου χέρι είναι ενωμένη με την πάνω δεξιά γωνία του τοίχο στο κελί, το αντίστοιχο στο άλλο χέρι και στα πόδια. Το σιδερένιο κολάρο είναι συνδεδεμένο με δύο αλυσίδες η μία είναι δεμένη στη μέση του δεξιά μου τοίχου και η άλλη στη μέση του αριστερού μου τοίχου. Δεν πατάω καν στο έδαφος, κρέμομαι. Αν και οι αλυσίδες μου είναι μακριές με κρατάνε περιορισμένη, ούτε το κεφάλι μου δεν μπορώ να το γυρίσω, μόνο να σκύβω μπορώ και να κοιτάω πάνω. Το καλύτερο μέρος είναι πως μου έχουν βάλει και ένα φίμωτρο, δεν τους αδικώ για το φίμωτρο, δαγκώνω, και κυριολεκτικά. Οι αλυσίδες, το φίμωτρο και το κολάρο όλα είναι φτιαγμένα από κάποιο μίγμα πολλών μετάλλων, ανάμιξη χρυσού, ατσάλι και άλλα στα οποία έχουν κάνει και ξόρκι έτσι ώστε να μην ελευθερωθώ. Τόσο επικίνδυνη είμαι, ειδικά από την στιγμή που δεν έχω και τον έλεγχο των δυνάμεων μου. Τα μαλλιά μου έχουν σκουρύνει από την έλλειψη ήλιου, τώρα είναι καστανά και έχουν μακρύνει μερικά εκατοστά από τότε που ήρθα εδώ μέσα, είναι περίπου μέχρι το χαμηλότερο σημείο της μέσης μου, όταν με είχαν πρωτό φέρει ήταν κάπου στο τέλος της πλάτης μου.
Ο ήχος κλειδιών μου απόσπασε πάλη την προσοχή αλλά δεν έδωσα σημασία, συνέχισα να έχω τα μάτια μου κλειστά με το κεφάλι σκυφτό

''Πως πάει Σκιά? Συγνώμη που έκανα τόσο καιρό να έρθω για επίσκεψη, να δεις πότε σε είδα τελευταία φορά....μμ....πριν 5 μήνες??...ναι...πριν 5 μήνες, απλά είχα μια δουλειά." είπε ο Ριχάρδος και περίμενε να κάνω ή να πω κάτι αλλά δεν έκανα τίποτα.
"Έλα τώρα, μη μου πεις πως θύμωσες? Αφού ξέρεις πως έχω μια πολύ άσχολη δουλεία, είμαι στους ειδικούς βασιλικούς ιππότες, έχω πολλές αποστολές..." συνέχισε να λέει, αλλά πάλι δεν ανοιγόκλεισα ούτε βλέφαρο, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα οπότε γιατί να δώσω σημασία?
"Καλά μπορείς να μείνεις έτσι, πάντως εγώ έχω καλά νέα, από σήμερα ξεκινάμε την εκπαίδευσή σου" είπε και πριν προλάβω να αντιδράσω έκανε νόημα και οι αλυσίδες λύθηκαν από τους τοίχους και εγώ χτύπησα στο έδαφος κάνοντας έναν ήχο πόνου, και όντως πόνεσε!!
"Το ξέρω ότι πεινάς, εγώ διέταξα να μην σου δώσουν τίποτα για ένα μήνα έτσι ώστε να είναι ποιο εύκολο να βγουν πάλι οι δυνάμεις σου στην επιφάνεια..." μου εξηγεί καθώς περπατάει και εγώ τον ακολουθώ, αφού είχα σηκωθεί πρώτα με μεγάλη δυσκολία "... το πρώτο στάδιο θα είναι να μάθεις να τις ενεργοποιείς, το δεύτερο να τις απενεργοποιείς και το τρίτο και τελευταίο να τις χειρίζεσαι, για να το καταφέρουμε όμως αυτό θα πρέπει πρώτα να σταματήσουμε αυτή τη δίψα για αίμα που έχεις" συνέχισε να εξηγεί ενώ φτάσαμε σε ένα εσωτερικό μεγάλο γήπεδο με χώμα στο έδαφος, μου θυμίζει την αρένα κάπως....η αρένα ε? ήταν και αυτό ένα ψέμα.. "...από ότι ξέρουμε για να εξουδετερώσουμε τη δίψα θα πρέπει να σε φέρουμε σε μια κατάσταση κινδύνου, είχες πει κάποια στιγμή που σε είχα επισκεφτεί ότι ακούς να σου ψιθυρίζει, αυτό σημαίνει ότι ένα κομμάτι του εαυτού σου έχει δημιουργήσει μια δεύτερη προσωπικότητα η οποία είναι ποιο δυνατή από την πραγματική σου που προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο και να εξαφανίσει τον πραγματικό σου εαυτό Εσύ θα πρέπει να παλέψεις με τον εαυτό σου και να κερδίσεις αυτή την προσωπικότητα, πράγμα που θα κάνεις τώρα" τελείωσε καθώς στεκόμαστε στη μέση της 'αρένας' και ενώ κατάλαβα τι εννοεί το βρίσκω αδύνατον για εμένα.
Αλλά πριν προλάβω να βγάλω άχνα οι αλυσίδες με κάλυψαν μέσα σε ένα κουκούλι το οποίο γίνετε όλο και ποιο στενό, αρχίζω και νιώθω πόνο ο οποίος γίνεται αφόρητος, νιώθω τη μεταλλική υφή του κόκκινου υγρού να ξεχειλίζει από το αλυσιδένιο κουκούλι.
Άρχισα να ουρλιάζω σαν μανιακή από αυτό το βασανιστήριο, μετά από λίγο βρέθηκα πάλι σε αυτή τη σκοτεινή άβυσσο, αυτό σημαίνει ότι έχασα τον έλεγχο, δεν έχω ιδέα τι κάνει το σώμα μου αυτή τη στιγμή. Η φωνή άρχισε να μου μιλάει πάλι.
"Εγκατέλειψε, έτσι και αλλιώς θέλεις να πεθάνεις, γιατί να μην εξαφανιστείς και να δώσεις σε εμένα αυτό το σώμα, δεν το θέλεις." ακούστηκε η ηχώ της ανατριχιαστικής φωνής.
"Και τι θα κάνεις με αυτό το σώμα?" ψιθυρίζω αδιάφορα
"Και τι σε νοιάζει, αφού θέλεις να εξαφανιστείς" με ρώτησε πίσω
"Επειδή αυτό το σώμα έχει πολύ και ατελείωτη δύναμη, δεν θέλω να χάσουν και άλλοι τη ζωή τους" απαντάω