Κρυμμενα Ενστικτα βιβλιο 2 Φως και Σκοτος

Κεφαλαιο 9

ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΛΙΖΕΤΑΣ

Η επανειλημμένη μουρμούρα στα αυτιά μου μου φέρνει ζαλάδα, αρχίζω και εκνευρίζομαι, άσχημα κιόλας!!!

''Βούλωσε το!" λέω απαιτητικά τρίζοντας τα δόντια μου.

''Τι κακιά.....έλα μην είσαι ξενέρωμα!'' η παιχνιδιάρικη φωνή του που θυμίζει 5 χρόνο με εκνευρίζει!!!

"Θα μιλήσεις επιτέλους κανονικά?? Τι τρέχει με αυτή τη φωνή 5 χρόνου!! Και δεν θέλω να πάω να παίξω βόλε'ι'!! Έχω δουλεία εδώ και το ξέρεις πολύ καλά!" είπα το τελευταίο κομμάτι ψιθυριστά

Για μια στιγμή η έκφρασή του σοβάρεψε, με κοιτάει απευθείας στα μάτια, και η φωνή του επιστρέφει στο κανονικό

"Λιζέτα, δεν νομίζω να πιστεύεις πως ο Ριχάρδος σε έστειλε μόνο για αυτή τη δουλειά εδώ?! Αυτό ήταν μόνο μια δικαιολογία για να σου βρει έναν τρόπο να έχεις μια κάπως ποιο φυσιολογική ζωή, όσο μπορεί να είναι για κάποιον σαν εσένα. Ναι φυσικά θα προστατεύσεις αυτή την αγέλη αν χρειαστεί αλλά αυτό ήταν μόνο η αφορμή. Στην πραγματικότητα είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις, να είσαι ένα από μέλος μιας αγέλης που μπορεί να ζήσει αρμονικά."

Δεν βγάζουν νόημα για εμένα τα λόγια από τα χείλι του Μάρκου, πως μπορώ να ζήσω αρμονικά έτσι απλά, με το παρελθών μου, τις δυνάμεις μου, τις πράξεις μου, τις αναμνήσεις μου.

''Κοίταξε Μάρκο, δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός του Ριχάρδου που με έστειλε εδώ, αλλά ακόμα και αν έχεις δίκιο, και αν είναι όντως αυτός, εγώ ακόμα δεν μπορώ. Ναι έχω αποδεχτεί πως δεν ήταν ολοκληρωτικό δικό μου φταίξιμο ο θάνατος της μητέρας και των υπολοίπων εκείνη τη νύχτα αλλά δεν σημαίνει πως δεν το έκανα εγώ. Όπως εσύ λες πως θες να επανορθώσεις έτσι και εγώ θέλω να κάνω." του εξήγησα ειλικρινά

Τα μάτια του Μάρκου έχουν μαλακώσει, δεν είναι τόσο σοβαρά όσο ήτανε πριν.

Ένας οξύς ήχος από κάτι να χτυπάει μια επιφάνεια αντήχησε σε όλο το χολ και ένα τσούξιμο στο δεξί μάγουλό μου με ξάφνιασε. Το πρόσωπο του Μάρκου να έχει ασπρίσει καθώς τα μάτια του έχουν καρφωθεί δύο βήματα δίπλα μου.

Μετά από το σοκ γυρνάω αργά το κεφάλι προς την κατεύθυνση που κοιτάει ο Μάρκος και αντικρίζω τη Ρένα, τα γαλάζια μάτια της δακρυσμένα και φουσκωτά, το πρόσωπό της κόκκινο με μια θυμωμένη έκφραση.

Τι στο??

"Σαν δεν ντρέπεσαι! Τσουλί!" με κοιτάει με μίσος, εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει τη συμβαίνει.