Κρυμμενα Ενστικτα βιβλιο 2 Φως και Σκοτος

Κεφαλαιο 17

Κεφαλαιο Λιζετας

"Εμμ...Μάρκο.. ξέρω οτι ακούγεται κλισέ... αλλά σου υπόσχομαι οτι δεν είναι αυτό που φαίνεται!" προσπαθώ να εξηγήσω απελπισμένα ενω κλέβω ματιές στον Ελεντορ που σηκώνεται.
Ο Μαρκος παγωμένος δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. Απελπισμένη σκουνταω τον Ελεντορ
"Ελα πες και εσύ την αλήθεια! Δεν βλέπεις τι γίνεται;"
Ο Ελεντορ με κοιτάει ανέκφραστος αλλά με αρπάζει αγκαλιά όπως σηκώνουν τις νύφες οι γαμπροί με αποτέλεσμα να μου πεσει το σεντόνι κι η μπλούζα του να καλύπτει οριακά τα απόκρυφα μου στο κάτω μέρος.
"Δεν υπάρχει λογος να ντρεπεσαι Λιζέτα. Εχθες πόσες φορές φωναξες για εμένα μέσα σου." λέει και μου γλύφει το αφτί.
"Ττττττιιιι...τι..τι; Για ποιο πράγμα μιλάς; Και ασε με κάτω!" με το ζόρι είπα τραυλιζοντας καθώς έχουν κοκκινίσει μέχρι και τα αυτιά μου... για να μην αναφέρω έναν ενθουσιασμό που δημιουργήθηκε στα απόκρυφα μου απο την υφή της υγρής και ζέστης γλώσσας του στο αυτί μου. Παναγιά μου τι είναι αυτό! Α δεν είμαι καλά ζεσταινομαι!
"Ελεντορ" ακούω την φωνη του πατερα μου με πολύ αυστηρό τόνο κανοντας με να στραβοκαταπινω. Ο Ελεντορ δεν φάνηκε να επηρεάστηκε.
"Ασε κάτω την κόρη μου" ο Μαρκος κάνει στην άκρη καθώς έχει σκυφτό το κεφάλι.
"Γιατί πρεπει να την αφήσω κάτω;" ρωτάει τελείως αθώα.
"Παίζεις με την υπομονή μου" η φωνη του πατέρα μου είχε όλο και πιο πολύ δυναμη με κάθε πρόταση. Ο Ελεντορ φάνηκε εκνευρισμένος και τοτε τον άκουσα να μιλάει με εναν τόνο που δεν είχα ξανά ακούσει παρόμοιο του. Σαν μακρινή ηχώ απο χίλιες ψυχές. Με έκανε ανήμπορη οχι μόνο να κουνηθω αλλά και να μιλήσω.
"Πιστεύω πως εσύ παίζεις με την δικιά μου υπομονή."
Για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τον δυνατότερο βασιλιά των λύκων ξακουστό απο μύθους και πατέρα μου να σκύβει το κεφάλι. Για να μην πω για τον Μάρκο ο οποίος φάνηκε να έπεσε στα γόνατα σαν μια βαρύτητα να τον τραβάει κάτω.
Τι ηταν αυτό; Πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω κάτι τόσο σκοτεινό. Πιο σκοτεινό και απο οτι εκανα σε εκείνο το κελί με τον άλλον εαυτό μου. Η ησυχία έχει καταλάβει τον χώρο με μια μουντη ατμόσφαιρα.
"Είναι η κόρη μου..." λέει σιγανα ο πατέρας μου. Ο Ελεντερ σαν να δείχνει έλεος με αφήνει απαλά κάτω και καθώς περνάει δίπλα απο τον πατερα μου του ψιθυρίζει κάτι που ακόμα και με την υπεράνθρωπη ακοή μου δεν κατάφερα να καταλάβω τι. Σαν να το κάλυψε σκόπιμα απο εμένα.

Καθώς το μυαλό μου σπάει απο το κενό πετάγεται το κεφάλι μου και με εκνευρισμένο ύφος ρωταω
"Τι ηταν αυτό; Μπαμπά γιατί εσκυψες το κεφάλι σου;"
Αλλά δεν πείρα απάντηση.
"Λιζέτα..." λέει ο Μαρκος

Κεφαλαιο Μάρκου

Ο Ελεντορ καθώς περνάει τον πατερα της, του ψιθυρίζει με κενό βλέμμα
"Το ξέρεις οτι δεν μπορείς να κρατήσεις οτι μου ανήκει για πολύ ακόμα." και φεύγει. Δεν το πιστεύω οτι είμαι αναγκασμένος να υποτασομαι σε αυτον! Απεχθανομαι τον εαυτό μου για αυτό! Γιατί να μην γεννήθηκα πιο δυνατός;! Ο θυμός μου έφυγε σε δεύτερα καθώς άκουσα τη φωνη της.
"Λιζέτα...."

Κεφαλαιο Λιζετας

"Λιζέτα είναι κάποια πραγματα που δεν ξέρεις και δεν επιτρέπεται να σου πούμε.." μου λέει Μαρκος.
"Τι εννοεις δεν επιτρέπεται; Γιατί να μην επιτρέπεται; Νόμιζα πως ο πατέρας μου ηταν ο επικεφαλής." Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται εδώ πέρα. Είναι όλοι τόσο μυστικοπαθής, ειδικα όταν πρόκειται για τον Ελεντορ.
"Οχι Λιζέτα δεν είμαι εγω, υπάρχει κάτι πιο ισχυρό απο εμένα με εμας και έχει τους δικούς του λόγους."
"Πατέρα τι λες; Αφού είσαι ο μόνος βασιλιάς που έχει μείνει. Και ποιον άλλον; Ο Μαρκος είναι λυκάνθρωπος, εγώ οτι είμαι τέλος πάντων και ο Ελεντορ που είναι λύκος."
Ο Μαρκος πετάγεται και με κοιτάει με απορία λεγοντας
"Ο Ελεντορ είναι λύκος;"
"Ναι." απανταω εγω.
"Πως έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;"
"Αφού είναι αδέρφια με τον Ιάσονα και ο Ιάσονας είναι λύκος οπότε και αυτός."
Η έκφραση του Μαρκου ηταν σαν να προσπαθουσε να πάρει μια απόφαση αλλά ο πατέρας μου διέκοψε.
"Τέλος πάντων δεν είναι όμως αυτό που μας απασχολεί τώρα Λιζέτα." η φωνη του ακούγεται όλο και πιο μακρινή να με φωνάζει.
"Λιζέτααα"
Σαν να απομακρινομαι σε ένα τούνελ.
Ενα σκοτεινό τούνελ με εμένα να περπαταω.
Περίεργο. Δεν θυμάμαι να έρχομαι εδώ ή το πως ήρθα ή το γιατί. Χμ.. Τι εκανα πριν έρθω; Αργχ δεν μπορω να θυμηθω.