Κρυμμενα Ενστικτα βιβλιο 2 Φως και Σκοτος

Κεφάλαιο 18

Κεφαλαιο Λιζετας

Δεν μπορω να δω τίποτα. Είναι σκοτάδι. Δεν μπορω να θυμηθω τίποτα. Η μνήμη μου κενή.
Το μονο που ακούω είναι αυτός ο ψιθυρος.
"Ακολούθα το σκοτάδι."
Αλλά δεν μπορω να καταλάβω τι εννοεί. Πως να ακολουθησω το σκοτάδι αφού είμαι μέσα του;
Ενα μακρινό κόκκινο φως τραβάει την προσοχή μου στον ορίζοντα καθώς δυναμώνει σαν να με πλησιάζει.
"Τς ώστε εσύ είσαι εκείνη;" λέει κάποιος από πίσω μου περιφρονώντας με. Γυρναω και το πρωτο πράγμα που μου τραβάει την προσοχή είναι ενα βαθύ κόκκινο. Πρώτη φορά βλέπω κάποιον με τέτοια απόχρωση μαλλιών, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τα διαφορετικά του μάτια. Το δεξι μάτι είναι έντονο πρασινο χωρίς την κορη του ματιού και το αριστερό τόσο μαυρο που και να έχει κορη δεν θα φαίνεται καν.
Μπροστά μου είναι ένας άνδρας που φαίνεται να είναι γύρω στα τριάντα με αυτή την μοναδική εμφάνιση αλλά η έκφραση του δείχνει πως δεν με συμπαθεί και πολύ.
"Ορίστε;" ρωταω αναυδη.
Η φωνη του ακούγεται χωρίς καν να μιλησεις ή να κουνήσει τα χείλη του.
"Δεν είσαι τίποτα σημαντικό. Οχι όσο αφορα τη δική μας διάσταση."
"Μπορείς να μου πεις που είμαι;" ρωτώ χαμένη αγνοώντας την αγένεια του.
"Μην ανησυχεις θα είσαι πίσω σε λίγο."
"Πως βρέθηκα εδώ;"
"Εγώ σε καλεσα."
Τα ματια μου άνοιξαν διάπλατα για μια στιγμη, με καλεσε; Τι εννοεί με κάλεσε; Αλλά... για κάποιο λογο έχω την αίσθηση οτι μου θυμίζει κάποιον αλλά δεν μπορω να θυμηθω.
"Για ποιο λογο;" τι μπορεί να θέλει από εμενα;
Επικράτησε σιωπή για λίγο πριν ακουστεί ξανά η φωνη του.
"....θα μάθεις αρκετά σύντομα. Ενα είναι που πρεπει να θυμάσαι. Οτι και να γίνει μην τα ακουμπήσεις. Τη στιγμη που θα το κανεις επειδή είσαι εσύ δεν θα υπάρχη επιστροφή."
Και με αυτό άρχισα να χάνω την όραση μου και τις αισθήσεις μου.

Η φωνή κάποιου με ξυπνάει απο τον ύπνο μου.
"Πότε λες να ξυπνήσει;"
"Δεν ξέρω.."
"Λιζέτα!" φωνάζει ο Μαρκος με το που με βλέπει να ανοίγω τα ματια μου.
"Σςςς.... Πονάει το κεφάλι μου.." τον μαλωνω.
"Πως είσαι;" ρωτάει ο πατέρας μου.
"Τι έγινε;" ρωταω αγνοώντας την ερώτηση.
"Δεν έχουμε ιδέα" απάντησε ο Μάρκος.
"Πόση ωρα ήμουν εκτός;"
" Μισή μέρα θα έλεγα." απάντησε παλι.
Κοιταω γύρω μου αλλά δεν βλέπω πουθενά τον Ελεντορ.
"Που είναι ο Ελεντορ;"
Ο πατέρας μου φάνηκε άβολα αλλά ο Μαρκος πετάχτηκε πίσω
"Επρεπε να το δεις! Εχασες τις αισθήσεις σου και ξαφνικα τα ματια σου άνοιξαν και έγιναν πράσινα χωρίς την κορη και το πράσινο άρχησε να λάμπει! Εκείνη την στιγμη ο αναίσθητος ο Ελεντορ σηκώθηκε και έφυγε! Χα, το πιστεύεις; "
Τι περίμενα .... Ααχ.
"Και μετα; Τι έγινε μετα απο τη λάμψη;" ρωταω εξουθενωμένη.
"Εμεινες έτσι για λίγο και μετα επανήλθες αλλά κοιμοσουν.
Ααχ ... Είναι περίεργο αλλά δεν μπορω να θυμηθω τι έγινε ώση ωρα ήμουν αναίσθητη... Μονο κάτι για να μην αγγιξω κάτι.. ααχ! Το κεφάλι μου με πονάει.