Χρονικά μηδέν (Wattys2016)

Άρνηση

Η άρνηση παραφυλά.
Δεν είμαι εδώ.
Ψέματα είναι;
Ταξιδεύω
σε γαλήνια
θάλασσα των "ναι"
πνιγμών μου.
Κατά- πληκτικό ταξίδι...

Ξαφνικά αγρίμι γίνεται.
"Γιατί θυμώνεις θάλασσα;"
Φυσάει η άρνηση
τα άρρητα της
θυμωμένη
όταν
την αγνοεί
κάποιος, εγώ.

Και η ίδια φωνή:
"Εσύ φταις!
Εσύ!
Σωθικό πίστης εύκολης
κουρνιάζει μέσα σου,
κοιμάται,
μα δε θυμάται.
Ξύπνα το,
διώξτο!"
Κλείνω τα αυτιά μου.
Πάλι.

Η λήθη ωκεανός
που μαύρισε,
τα κύματα πελώριες
αρνήσεις.
"Αδυσώπητη μνήμη!"
Κι' αυτός ο ουρανός
τσιράκι της,
πάντα με προδίδει.


Πώς θα γίνει,
πώς
να απαλύνει
το τοπίο;
Το άτοπο,
το ξεδιάντροπο,
που με τόσα
πιεστικά "ναι"
εγώ
έχτισα,
χτίζω.