ARAZ-Kirli Adam

BÖLÜM 1/ Bay Huysuz

Multimedya Uraz.

Akıllı tahtada soruyu çözdükten sonra yerime geçtim. Bir kız arka taraftan seslendi

"Hocam bu soruyu arkadaş tekrarlasa. Anlamadım da ben. Hem o da tekrar etmiş olur." Kıza baktığımda hemen tanıdım. Dün ki düzenbaz kızdı.

"Hadi Uraz." Hoca işaret verdiğinde tahtaya kalktım ve soruyu anlatarak çözdüm. Kız güldü. Sinirleniyordum. Ve o güldükçe daha da kızıyordum. Kız bana bakarak

"Anladım. Ve aydınlandım teşekkürler." Dediğinde yerime geçtim. Dersi dinlemeye devam ederken önümde ki kız birşeyler geveliyordu.

"Şu Uraz da ne yakışıklı çocuk. O duygusuz bakışlara ölüyorum. Ama işte şu salak terslemesi olmasa." Dedi. Sinirle kıza eğildim ve

"Sizin gibileri terslemekten onur duyuyorum." Dedim. Insanlarla konuşmayı sevmezdim. Ama bu aralar fazla oluyorlardı. Kız bana şaşkınca baktı. Bunu beklemiyordu.

Ders bitince derin bir nefes aldım ve kitabımı alıp okuldan çıktım. Yolda ilerlerken derin nefesler alıyor çam kokusunun hakim olduğu serin rüzgarı tenimde hissediyordum. Içimde bir ürperti hissettim. Bu duyguyu seviyordum. Sanki uyuyordum. Ve beni uyandırıyordu. Yolda ilerlerken yanımdan birinin yürüdüğünü hissettim. Takmadım.

"Bu kadar mı yalnız olunur be duygusuz adam." Dedi tanıdık bir ses. Bu o kızdı. Takmadım.

"Sessiz adam mı demeliydim?" Ses vermek istemiyordum. Yalnızlığımı elimden alıyordu. Bunu sevmiyordum. Ama o ısrarla başımda duruyordu.

"Hadi ama Uraz" dedi Adımın üzerinde durarak.

"Uraz ismini çok severim. Genelde Badboy gibi çocukların ismidir. Sende Badboy gibi birşeysin galiba." Dedi. Yani bu kızda diğer aptallar gibi sahte kötü çocuk havalarında ki çocuklardan hoşlanıyordu. Şuan ona bakmasam da sırıttığına emindim. Kendimi şu sigara içen kötü adamlar gibi hissetmiyordum. Ben kötü değildim. Sinirlerim bu kadar zorlanmaya alışık değildi.

"Hadi ama cevap ver."

"Yeter! Git başımdan!" Diye kükredim ve üzerine yürüdüm.

"Git başımdan! Sessizim işte! Takmıyorum seni! Anlasana! Git ve kullanacak yeni birini bul seni düzenbaz. Git sevdiğin sahte kötü çocukların başına!" Diye bağırdım. Birkaç adım geriledi ve korku ile bana baktı. Insanlara bu şekilde görünmek istemiyordum. Ama benim be bir sınırım vardı. Bana korkuyla bakarken kaşlarımı çatarak sinirle ona bakmaya devam ettim. Sonra yaptığım haraketin gereksizliği ile normale dönüp yürümeye devam ettim. Arkamdan hiçbir ses gelmiyordu. Ama dönüp de bakacak değildim.

"Düşündüm de belkide o kadar sessiz değilsindir. Veya yalnızlık seni vahşileştirmiş." Deyip kahkaha attığını duydum. Onu şuracıkta öldürebilirdim. Sessizlik ve yalnızlık beni düzeltiyordu. Sessiz kalmadığım sürece insanlara bağırıyordum. Az önce olduğu gibi. Ben yine sessiz Kirli Uraz oldum ve sustum. Rüzgarı tekrar tenimde hissederken sessizlik heryeri işgal etti. Sessiz ve sakin yolda yürürken eve geldiğimi farkettim ve Cebimden anahtarımı çıkardım. Eve girerken evin ne kadar düzenli olduğuna baktım. Odama ilerlerken dikkat ettiğim başka birşey ise evimin renkli olmasıydı.

Banyo yapmak ve dinlenmek iyi gelmişti. Ödevleri yaptıktan sonra bilgiseyarımı elime aldım. Ve asphalt 8 açtım. Evet yalnızım. Evet sessizim. Arkadaşlarım da yok. Ama bu araba oyunlarında kötü olduğum anlamına gelmez. Araba oyunlarında yetenekli oldugumdan hiç şüphem yoktu. Hemde hiç. Bu oyunlar çok eğlenceliydi. Drift atmak ve oyunda bile olsa arabaları sollamak eğlenceliydi. Kapı çalınca bir an duraksadım. Evimin yerini bilen tek bir kişi bile yoktu. Komşu olailir diyerek kapıya ilerledim. Delikten bakmamla o kızı gördüm. Ben kapıyı açmayınca telefonunu eline aldı. Ve konuşmaya başladı.