ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว ท่านชาร์ลก็ยังไม่กลับมา
ท่านอัลลุคก็โหดจนเขี้ยวลากดิน
สมกับที่พูดขู่ไว้แต่แรก ท่านให้ท่านอแมนด้าฝึกแบบทหาร ที่ต้องตื่นแต่เช้ามาวิ่ง สายๆมาก็มา
ฝึกฟันดาบเย็นๆมาก็ได้ท่านอัลลุคอีก
นั่นแหละที่คอยสอนการเมืองการปกครอง แถมยังให้ท่องอะไรไม่รู้สารพัด ทำให้ท่านอแมนด้าแทบ ไม่ได้หลับได้นอน ทุกครั้งที่เธอจะนอนมิวร่าจะคอยช่วยนวดให้ผ่อนคลายอแมนด้าเล่าเรื่องราวที่เธอ ได้ทำในวันนั้นๆให้มิวร่าฟัง จนกลายเป็นกิจวัตรแต่เล่าไม่ทันจบ
ก็ผลอยหลับไปเสียดื้อๆ
มิวร่าปิดประตูห้องเบาๆ เธอไม่อยากให้คนใน
ห้องตื่น ก่อนจะหายเข้าไปในครัวสักพัก
และกลับมาพร้อมกับขนมปังหอมฉุยและ
กาน้ำร้อนหนึ่งเหยือก เท้าพาเดินมาหยุด
ที่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนเคาะประตูเบาๆ
"เข้ามา"เสียงตอบรับดังขึ้นมิวร่าผลักประตู
ูเข้าไป ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็น
อัลลุคนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเพียงลำพัง
"มิวร่าเองหรือ ขอโทษทีไม่รู้ว่าเป็นเจ้า เลยไม่ได้แต่งตัวให้เรียบร้อย"มิวร่านิ่งไปเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าขยับตัวลุกขึ้น ร่างท่อนบนเปลือยเปล่าแผงอกสีน้ำตาลอ่อน
เต็มไปด้วยมัดกล้ามผมสีน้ำตาลที่ตอนนี้เริ่ม ยาวประบ่าช่วยขับให้ใบหน้าของเขาอัลลุคไม่ใช่คนหล่อแต่เขามีสเน่ห์หลายอย่างในตัว
ไม่ว่าจะเป็นดวงตาสีน้ำตาลที่ไม่ค่อยแสดง
อารมณ์ออกมา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง
ยามที่เจ้าตัวขยับปากพูดจะทำให้เห็นลักยิ้ม ตรงข้างแก้มสิ่งเหล่านี้ทำให้คนที่มองตกหลุมรักได้ไม่ยาก มิวร่าสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้า
ดึงถาดออกจากมือเธอ
"นั่งก่อนสิ" ชายหนุ่มยกเอกสารออกจาก
โซฟาตัวยาว ให้หญิงสาวได้นั่ง ก่อนตัวเองจะ
ไปนั่งตรงข้าม เขาเทน้ำร้อนใส่แก้วก่อนจะ
หย่อนถุงชาลงไป
"ท่านคงเหนื่อยมาทั้งวัน ข้าขอตัวก่อน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
มิวร่าพูด ก่อนจะรีบเดินออกไป เดินไปได้ไม่กี่
ก้าวแขนก็ถูกรั้งไว้ มิวร่าไม่ทันตั้งตัวเธอจึง
เซถอยไปชนแผงอกคนข้างหลัง เธอขืนตัวออก ถอยหลังออกมาสบตากับ
คนตรงหน้าเขม็ง อัลลุคเลิกคิ้วมอง
"ข้าไม่รู้ว่าข้าไปทำอะไรให้เจ้า เจ้าถึง
เกลียดข้านัก" มิวร่าตัวแข็งทื่อมองเขาอย่างตกใจ
"ใครบอกว่าข้าเกลียดท่านกัน"
"ข้าไม่ได้โง่นะมิวร่า เป็นใครก็สังเกตเห็นทั้งนั้น"
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อเห็นหญิงสาวเม้มปากแน่น
"เอาเถอะๆ เจ้าไม่พูดก็ไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ
ข้าว่าจะนอนแล้วหละ" พูดเสร็จก็ล้มตัวลง
นอนตรงโซฟา ขายาวเหยียดออกมาเลย
โซฟา ปลายเท้าแตะโดนชายกระโปรงเธอ
เบาๆ มิวร่าเหลือบมองคนตรงหน้าที่หลับตานิ่ง
"ท่านควรไปนอนที่ห้องท่านนะท่านอัลลุค" มิวร่าจับขาชายหนุ่มเขย่าเบาๆ
"ฮื่อ"ชายหนุ่มร้องครางออกมาทำให้มิวร่า ขมวดคิ้ว คนตรงหน้าเป็นนายทหารที่ขึ้นชื่อว่า
โหดและไม่ค่อยสุงสิงกับใครแท้ๆ แต่เวลาอยู่กับเธอ เขากลับชอบทำตัวรุ่มร่าม
ประจำ จนคนใช้คนอื่นเก็บเรื่องนี้ไปนินทา
เรื่องนี้ทำให้มิวร่าทำตัวลำบากไม่น้อย ครั้นจะบอกคนตรงหน้าว่าให้เลิกทำตัว สนิทสนมกับเธอก็กระไรอยู่ เมื่อเห็นนายทหารตรงหน้า หายใจแผ่วเบา
สม่ำเสมอจึงรู้ว่าเขาหลับไปแล้ว เธออดประหลาดใจไม่ได้ที่ตัวเองมายืนเฝ้า เขาจนหลับเธอส่ายหน้าเบาๆพรางปลดผ้า คลุมไหล่ออกมาห่มให้อัลลุค อดไม่ได้ที่จะลูบใบหน้าเขาเบาๆ
'ท่านรู้สึกยังไงกับข้ากันนะท่านอัลลุค' หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ เธอยืนมองดูเขาหลับสักพักจึงเดินจากไป
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองตามหลังร่างบาง มือหน้าดึงผ้าคลุมขึ้นมาใกล้ๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ
โชยมาติดจมูก ดวงตาที่เคยสงบนิ่งกลับ
เปร่งประกายแววาว
