Ονειρεύομαι τη νύχτα

Θα με βοηθήσεις;

Προσπαθόντας να αγνοήσω τα λόγια του Αχιλλέα, πήγα να βρω την Αλεξιάννα. Μου χρειαζόταν η συντροφιά μίας φίλης και ήξερα ότι μόνο εκείνη ήταν η μόνη που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Η Νάντια δεν ήταν πλέον επιλογή, όχι αφού μας παράτησε για την Ηρώ και την Άννα. Τις είχα πετύχει μερικές φορές όλες μαζί, αλλά δεν έδωσα σημασία στα βλέμματά τους.

Έφτασα στην κεντρική πλατεία όπου είχαν κρεμάσει ένα μεγάλο φιλέ, δεμένο σε μία κολώνα στην μέση της δεξιάς πλευράς του γηπέδου και σε μία κολώνα ακριβώς απέναντι από αυτή. Τα αγόρια είχαν πάρει όλοι τις θέσεις τους και έπαιζαν με ομαδικότητα. Μέσα σε αυτά ήταν ο Στέλιος. Τώρα βρισκόταν στην θέση του πασαδόρου και ο Μάρκος βρισκόταν στην θέση του σερβίς.

Προχώρησα προς τις κερκίδες για να βρω την Αλεξιάννα. Καθόταν μόνη της και χάζευε τα αγόρια που έπαιζαν. Φορούσε ένα γκρι σορτσάκι και μία μπορντό αμάνικη μπλούζα. Τα μπεζ all-star της είχαν λίγη άμμο πάνω τους, που σημαίνει ότι είχε πάει στην παραλία.

"Αλεξιάννα." είπα γλυκά. Με αναγνώρισε αμέσως και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Τα μάτια της ήταν κόκκινα. "Άυπνη είσαι;" την ρώτησα καθώς καθόμουν δίπλα της.

"Όχι, μία χαρά κοιμήθηκα." η φωνή της ήταν βραχνή. Ακουγόταν στεναχωρημένη. Μα γιατί και εκείνη να είναι έτσι; Δεν ήμουν αρκετή εγώ; Ήμουν πιο στεναχωρημένη από ότι όλη η κατασκήνωση μαζί.

"Πες μου, τι έγινε;" έβαλα το χέρι μου στην πλάτη της και την χάιδεψα ελαφρά. Τα μαλλιά της έπεφταν στο πλάι και κάλυβαν το πρόσωπό της από εμένα. Τα έβαλα στην άκρη για να μπορέσω να έχω καλύτερη επαφή μαζί της.

"Προσπάθησα να κάνω μία επανεσύνδεση με την Νάντια. Ήμασταν καλή παρέα οι τρεις μας, δεν νομίζεις;" με κοίταξε με μάτια βουρκωμένα. "Στην αρχή φάνηκε να το δέχεται και άρχισα να της μιλάω για τον Στέλιο, ξέρεις που μου αρέσει." μου χαμογέλασε και στην αναφορά του ονόματος του Στέλιου τα μάτια της φώτησαν.

Η φράση της με πόνεσε αρκετά. Δεν περίμενα να της αρέσει τόσο πολύ ο Στέλιος. Ο Στέλιος ήθελε να τα ξαναβρεί μαζί μου, τι θα της έλεγα; Πως θα την άφηνα να μιλάει για εκείνον έτσι, ενώ αυτός ήθελε να είναι αφοσιωμένος σε εμένα; 

Εκείνη συνέχισε την αφήγησή της. "Φάνηκε να της αρέσει που συζητούσαμε και μου μίλαγε για τον Μάρκο. Αυτοί οι δύο τα πάνε καλά, αλλά έχω την αίσθηση ότι εκείνος την εκμεταλλεύεται την Νάντια. Τέλος πάντων, η Νάντια με πήγε στην παραλία, νόμιζα ότι θα ήμασταν οι δύο μας, αλλά όχι. Εκεί βρίσκονταν αυτές οι δύο." είπε δείχνοντας την Άννα και την Ηρώ, που κάθονταν μαζί με την Νάντια μπροστά στις κερκίδες εμψυχώνοντας τα αγόρια που έπαιζαν. "Η Νάντια άρχισε να λέει δυνατά όσα της έλεγα για τον Στέλιο. Σχεδόν τα φώναζε. Δεν ήθελα να πιστέψω πως η Νάντια φερόταν όντως έτσι. Αποκλείεται να το έκανε σε εμάς. Κι όμως, καθόταν ακριβώς μπροστά μου και με κορόιδευε μαζί με αυτές τις σκρόφες. Η Άννα ήταν ξινή. Τόσο ξινή. Έλεγε ότι ο Στέλιος δεν θα κοίταζε ποτέ εμένα και πως μόνο εκείνη θα ήθελε. Επίσης έλεγε και για εσένα άσχημα πράγματα. Σε έβριζε πολύ. Έλεγε και ότι ο Αχιλλέας ήθελε μόνο εκείνη. Γελούσαν με αυτά. Πως μπορούν να..." έβαλε τα κλάματα και έπεσε στην αγκαλιά μου.

"Έλα τώρα, δεν μπορείς να κλαις για αυτές, έτσι; Δεν αξίζει. Αφού ξέρεις πως είναι η Ηρώ και η Άννα. Επίσης ξέρεις ότι έχουν κάνει την Νάντια σαν τα μούτρα τους." κοίταξα προς τον Στέλιο που τώρα έκανε ένα καρφί, βάζοντας την μπάλα μέσα. "Α κοίτα, ο Στέλιος έκανε ένα πολύ καλό καρφί. Παίζουν πολύ καλά, δεν το περίμενα." είπα προσπαθόντας να της αλλάξω θέμα.

"Αλήθεια, παίζουν πολύ καλά, αλλα δεν μου κάνει και τόση εντύπωση. Τους έχω ξαναδεί να παίζουν και είναι πολύ δεμένοι σαν ομάδα. Και μέσα στο σπιτάκι είναι πολύ ωραία μαζί." σκούπισε τα δάκρυα της και γύρισε προς το γήπεδο. "Να κοίτα. Ο Νίκος, ο Στέλιος και ο Μάρκος είναι πολύ καλοί μαζί. Είναι φίλοι πολύ καιρό."

Άρχισε να μου αναλύει τι είχα χάσει ως τώρα στο παιχνίδι. Μου είπε το σκορ και ότι τώρα βρίσκονταν στο τρίτο σετ, αφού ήταν ισοπαλία. Ξεχάστηκε τελείως από το θέμα με τα κορίτσια και αρχίσαμε να γελάμε με άσχετα θέματα και με μερικές γκάφες που έκαναν τα μικρά παιδάκια που κυκλοφορούσαν στην κατασκήνωση.

Ο αγώνας τελείωσε με νίκη της σκηνής του Στέλιου. Εκείνος μας εντόπισε και ήρθε προς το μέρος μας.

"Πως σας φάνηκε ο αγώνας;" είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

"Μπράβο, ήσουν πολύ καλός. Εννοώ ήσασταν καλή ομάδα, σαν σύνολο." είπε τραυλίζοντας από την αμηχανία.

Ο Στέλιος με κοίταξε με απορία και γύρισε προς το μέρος της. "Ευχαριστούμε πολύ, Αλεξιάννα." ακούμπησε τον ώμο της και την χάιδεψε ελαφρά. "Θα σε δω μετά." είπε σε εμένα και μου χαμογέλασε.

"Ερμιόνη..." μου είπε ναζιάρικα η Αλεξιάννα.

"Πες μου." είπα τρομαγμένη. Κάτι μου έλεγε ότι αυτό που θα μου έλεγε δεν θα με ευχαριστούσε ιδιαίτερα.

"Θα με βοηθήσεις με τον Στέλιο; Εφόσον έχετε τελειώσει εσείς οι δύο."

Όχι γαμώτο. Το ήξερα ότι αυτό θα ζήταγε. Πως θα το έκανα αυτό; Ήταν τόσο δύσκολο, δεν ήθελα να την χάσω. Όχι και αυτή.

Πως σας φάνηκε αυτό το κεφάλαιο; Εσείς τι θα κάνατε στην θέση της Ερμιόνης;
Πείτε μου στα σχόλια από κάτω ή σε προσωπικό μήνυμα ♥
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ♥
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, φιλιά ♥;*♥