Ονειρεύομαι τη νύχτα

"Όχι αν τις καταστρέψω εγώ πρώτα."

Καθόμουν στις κερκίδες κοιτάζοντας τα κορίτσια να παίζουν βόλεϊ. Για την ακρίβεια, δεν τις κοιτούσα και πολύ, προσποιούμουν ότι παρακολουθούσα τι έκαναν. Σκεφτόμουν το σχέδιο που θα εφάρμοζα στην Άννα και την Ηρώ. Ήμουν διατεθημένη να ξοδέψω την τελευταία μου μέρα εδώ μόνο και μόνο για να τις κάνω να νιώσουν άσχημα για τον τρόπο που είχαν φερθεί σε εμένα, την αδερφή μου και σε όλα τα κορίτσια που είχαν πληγώσει.
Το μυαλό μου είχε κολλήσει και όσο κι αν προσπαθούσα δεν κατάφερνα απολύτως τίποτα. Θα ζητούσα την βοήθεια της Αλεξιάννας αλλά, ακόμα και μετά από την συζήτησή μας, δεν ένιωθα ότι μπορούσαμε να αφήσουμε όλα τα προηγούμενα πίσω μας.

Ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρω κάτι μέχρι αύριο. Θα ήθελα να πάρω τους κατασκηνωτές με το μέρος μου, να τις κάνω αδύναμες. Να μην έχουν τόσους υπέρ τους. Χρειάζομαι μέρες για να βρω κάτι, πόσο μάλλον να βάλω το σχέδιό μου σε δράση.

Άκουσα βήματα από πίσω μου. Ο Μάρκος έκατσε δίπλα μου και κοιτούσε τον αγώνα.

"Παίζουν καλά. Δες την Νάντια." είπε περήφανος για την κοπέλα του. Χαμογέλασε καθώς την κοιτούσε.

Ένευσα χωρίς να μιλήσω. Απομακρύνθηκα από εκείνον λίγα εκατοστά, αργά και διακριτικά, ώστε να μην καταλάβει την κίνησή μου. Με κοίταξε με την άκρη του ματιού του και κάγχασε.

"Θα μου εξηγήσεις γιατί φεύγεις μακριά μου;" Κοίταξε κάτω και έπειτα εμένα.

"Δεν μου είσαι και ο πιο συμπαθείς." είπα σχεδόν ψιθυριστά.

"Δεν άκουσα." είπε ενώ ερχόταν πιο κοντά μου. Η Νάντια μας κοιτούσε περίεργα μέσα από το γήπεδο αλλά ο Μάρκος αδιαφόρησε. "Ό,τι και να είπες, δεν με νοιάζει. Δεν είναι αυτός ο λόγος που ήρθα. Ήθελα να συζητήσουμε ένα λεπτό θεματάκι, που πρέπει να λυθεί ιδιαιτέρος." με κοιτούσε ανέκφραστος και τα μάτια του ήταν παγωμένα πάνω στα δικά μου. "Θα με ακολουθήσεις;" είπε, όρθιος τώρα πια.

"Αρκετά μπερδέματα είχα ως τώρα. Ό,τι και να είναι μπορεί να λυθεί και εδώ. Κανείς δεν μας ακούει." Έμεινα ακίνητη. Δεν σκόπευα να τον πλησιάσω καν, πόσο μάλλον να φύγω και μαζί του κάπου μόνοι μας. Δεν ήθελα και άλλα μπλεξίματα με την Νάντια.

"Κανείς δεν μας ακούει όπως κανείς δεν σας άκουσε σήμερα το πρωί με την Αλεξιάννα;" με ρώτησε σηκώνοντας το ένα φρύδι.

"Τι είπες μόλις τώρα;" τον ρώτησα έκπληκτη. Κανείς δεν ήταν εκεί. Αυτό είναι σίγουρο. Δεν μιλούσαμε δα και τόσο δυνατά ώστε να μας ακούσει κάποιος που κρυβόταν.