Ονειρεύομαι τη νύχτα

Η εκτέλεση του σχεδίου.

Με τον Αχιλλέα περπατούσαμε σιωπηλοί. Είχαμε ήδη συζητήσει το σχέδιό μας. Την περισσότερη δουλειά θα την έκανε ο ίδιος. Δεν ήξερα γιατί θα εκπλήρωνε την επιθυμία μου χωρίς ανταπόδοση. Όλο και κάποιο σχέδιο θα είχε κατα νου, αλλά θα το ανεχόμουν για να ησυχάσω από την Άννα.

Δεν του είχα ανακοινώσει ακόμα ποιο ήταν το περιεχόμενο του μαγνητόφωνου. Δεν έδειχνε να τον απασχολεί και πολύ.
Περπατήσαμε λίγα μέτρα ακόμα ο ένας δίπλα στον άλλο.
"Καιρό έχουμε να μιλήσουμε." Μου είπε ο Αχιλλέας σπάζοντας την σιωπή. Πέρασε μπροστά μου εμποδίζοντας με να προχωρήσω. Έπιασε το χέρι μου και το χάιδεψε με τρυφερότητα.

Το τράβηξα απότομα, ενοχλημένη από την κίνησή του.
"Αν είναι να πούμε κάτι θα το πούμε αφού ολοκληρώσουμε αυτό." Του είπα δείχνοντας το μαγνητόφωνο.
"Ξέρεις τι θέλω;" Με ρώτησε με αθώο τόνο.
"Το περίμενα ότι κάτι θα ήθελες." Είπα ξεφυσώντας. Οι σκέψεις μου είχαν επιβεβαιωθεί και είχα αρχίσει να αγχώνομαι για το τι θα ζητούσε.
"Όταν θα φύγουμε από την κατασκήνωση θέλω να σε ξαναδώ." Μου είπε. "Σαν ραντεβού. Οι δύο μας. Χωρίς όλους αυτούς τριγύρω και τον Ορέστη να καραδοκεί σε κάθε γωνία."
"Που κολλάει ο Ορέστης;" Σταύρωσα τα χέρια στο στήθος μου.
"Δεν σου το είπε;" Γέλασε και με τράβηξε από το χέρι. "Πάμε και τα συζητάμε μετά. Εντάξει;" Μου έκλεισε το μάτι και συνέχισε να περπατάει.

Θα το συνέχιζα και θα επέμενα να μου μιλήσει για αυτό, αλλά η ιδέα της ολοκλήρωσης του σχεδίου μου με έπεισε να το αφήσω.
"Εντάξει." Του απάντησα ακολουθόντας τον. Δεν περπατήσαμε πάρα πολύ για να φτάσουμε στο ξύλινο σπιτάκι όπου βρισκόταν το μικρόφωνο των ανακοινώσεων και ο υπόλοιπος εξοπλισμός. Πήρα βαθιές ανάσες προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για αυτό που θα έκανα. Έκανα μεγαλύτερα βήματα και πιο γρήγορα.

"Που πας;" Με ρώτησε τραβώντας με προς το μέρος του.
"Να τελειώνω με αυτό Αχιλλέα." Απάντησα πιο σιγανά μπορούσα. Δεν ήθελα να μας ακούσει κανείς.
"Γιατί πας εσύ;" Με ρώτησε σηκώνοντας το ένα φρύδι.
"Ποιος άλλος θα πάει;" Γέλασα με την ερώτηση του και τον κοίταξα στα μάτια ανταποδίδοντάς του το βλέμμα απορίας.

"Έχεις τόσο άγχος που θα το βάλεις να παίξει και θα κάθεσαι να το ακούσεις κιόλας." Γέλασε. "Λοιπόν, έχεις κάποιο άλλο αρχείο μέσα;"
"Γιατί ρωτάς;"
"Γιατί θα το αφήσουμε εκεί και θα φύγουμε. Δεν θέλουμε να βρει κανείς την φωνή σου μέσα σε αυτό."

"Η μόνη κασέτα που είχα μαζί μου ήταν άδεια. Οι υπόλοιπες είναι σπίτι. Είμαι μείνει ασφαλείς ως προς αυτό."
"Ωραία ξεκινάμε." Είπε πέρνοντας το μαγνητόφωνο. Προχωρήσαμε προς το σπιτάκι των ανακοινώσεων. Ο Αχιλλέας περιεργάστηκε τον χώρο και αφού κατάλαβε πως δε βρισκόταν κανείς τριγύρω, άνοιξε την ξύλινη πόρτα και μπήκαμε μέσα.

Ο χώρος ήταν απλός. Ένα τραπέζι, ξύλινο και αυτό, βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου. Πάνω σε αυτό ήταν τοποθετημένο ένα μικρόφωνο και κάτι χαρτιά απλωμένα σε αυτό.
"Πρόσεχε αν έρχεται κανείς." Μου είπε ο Αχιλλέας. Υπάκουσα και κοίταζα έξω από το παράθυρο.
Ο χώρος ήταν κενός. Δεν υπήρχε ψυχή κοντά στο μέρος όπου βρισκόμασταν.
"Δεν είναι κανείς." Του ανακοίνωσα.
"Έχουν συνέλευση για κάποιο θέμα. Για αυτό το κάνουμε τώρα αυτό." Μου έκλεισε το μάτι, ενώ συγχρόνως πατούσε το κουμπί για να ανοίξει το μικρόφωνο. Έβαλε το μαγνητόφωνο ακριβώς δίπλα και πάτησε το κόκκινο κουμπί "play". Ο ήχος από κύματα ακούστηκε δυνατά από τα ηχεία.

"Τρέχα." Μου έκανε νόημα ο Αχιλλέας χωρίς να βγάλει ήχο. Βγήκαμε απο την πόρτα τρέχοντας μέχρι το δάσος. Συνεχίσαμε να περπατάμε στις άκρες των δέντρων για να ακούμε την ανακοίνωση.
Ακούστηκε η φωνή της Άννας.

"Ξέρεις κάτι; Έχω αρχίσει να φοβάμαι."ξεκίνησε να λέει. Είχε λόξιγκα και δυσκολευόταν που και που να μιλήσει. Η φωνή μου δεν Ακουγόταν καθόλου και ήμουν πολύ ευχαριστημένη για αυτό. "Έχω πονοκεφάλους και ζαλάδες, ιδιαίτερα τα πρωινά. Ξέρω ότι θα ακουστεί περίεργο, είσαι και φίλη της Νάντιας." Γέλασε νευρικά. "Δεν ξέρω καν γιατί στο λέω αυτό και σε εμπιστεύομαι. Δεν το έχω πει καν στην Ηρώ." Συνέχισε να γελάει νευρικά. "Τις προάλλες, εγώ και ο Μάρκος, καταλαβαίνεις. Κάναμε κάποια πράγματα. Προχωρημένα πράγματα. Είσαι και μικρή δεν θα καταλάβεις." Γέλασε πονηρά. "Το θέμα είναι ότι νομίζω ότι πρέπει να κάνω το τεστ. Τεστ εγκυμοσύνης."

Και εκεί κόπηκε η ομιλία. Έβγαλαν το μαγνητόφωνο. Το έβγαλαν αφού έγινε η αποκάλυψη που ήθελα. Ο Αχιλλέας με κοίταξε στα μάτια.
"Τι έχεις να πεις για αυτό;" Χαμογελούσε και ο ήχος από ένα μικρό γελάκι έκανε την εμφάνιση του.
"Ότι χαίρεσαι πιο πολύ και από εμένα Αχιλλέα."
"Θα τα πούμε μετά όμορφη." Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και απομακρύνθηκε.
"Τι ήταν αυτό;" Φώναξα με γουρλωμένα μάτια.
"Κάτι που μου είχε λείψει και ήθελα να το κάνω πάρα πολύ." Χαμογέλασε και χάθηκε ανάμεσα στα σπίτια.

Πήρα και εγώ το δρόμο προς το σπιτάκι μου για να συναντήσω την Νάντια και τη Αλεξιάννα με την ελπίδα μίας επανεσύνδεσης.