Ονειρεύομαι τη νύχτα

Σοβαρά τα πράγματα.

Οι επόμενες μέρες στην κατασκήνωση περνούσαν εύκολα. Πράγματι η αδερφή μου με έβαλε στο πρόγραμμα αμέσως μαζί με τα κορίτσια. Ούτε με τον Στέλιο, ούτε με τον Αχιλλέα δεν μίλησα πολύ για τρεις ή και τέσσερις μέρες. Μόνο τα τυπικά καλημέρα-γεια-καληνύχτα και ενδιάμεσα αντάλλασσα βλέμματα και με τους δύο. Μου χαμογελούσαν αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Μετά από τις δύο πρώτες μέρες στην κατασκήνωση ένιωθα ευγνώμων για την ησυχία και ηρεμία που επικρατούσε τώρα.

Αδιαφορούσα πλήρως για την συμπεριφορά της Ηρούς και της Άννας απέναντί μου και τα αδιάκριτα βλέμματά τους. Συγκεντρωνόμουν στην φιλία μου με την Νάντια, η οποία είχε αρχίσει να εξελίσσεται με πολύ θετικό τρόπο. Είχαμε έρθει πολύ κοντά. Έμαθε για την αδερφή μου και τον Αλέξη. Δεν είχε πληγωθεί, ούτε καν την πείραξε.

Όχι, δεν είχαν σχέση. Φέρονταν σαν να είχαν, αλλά δεν είχαν. Περίεργο για εμένα αφού δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο ποτέ μου. Είχα την σχέση μου με τον Στέλιο και πριν από την σχέση μας ήμουν κολλημένη μαζί του. Πριν από τον Στέλιο δεν είχα άλλη σχέση, ούτε πολλές φάσεις έκανα.

Η Νάντια τώρα είχε γυρίσει αλλού το ενδιαφέρον της. Ο Μάρκος, ο φίλος του Στέλιου, την είχε γνωρίσει και του άρεσε αμέσως. Γνωρίστηκαν μέσω εμού και Στέλιου, όταν παίξαμε βόλεϊ όλοι μαζί, σαν αντίπαλες ομάδες, η σκηνή μας ενάντια στην δική τους. Φυσικά τους κερδίσαμε αφού οι περισσότερες από εμάς ήξεραν πολύ καλό βόλεϊ και είχαμε αναπτύξει πολύ ομαδικό πνεύμα παρόλο που βρισκόμασταν ελάχιστες μέρες στην κατασκήνωση.

Η αδερφή μου και ο Αχιλλέας είχαν κάτσει οι δύο τους και μας έβλεπαν να παίζουμε, ενώ μιλούσαν. Δεν έμαθα ποιο θέμα περιείχε η συζήτησή τους, πάντως κατάλαβα πως εγώ αναφέρθηκα αφού με κοιτούσαν και οι δύο για πολύ ώρα όσο μιλούσαν και κάποιες στιγμές κοιτούσαν και τον Στέλιο.

Πέρα από τις σχέσεις μου με τους άλλους, το πρόγραμμα της κατασκήνωσης ήταν αρκετά καλό, αν εξαιρέσουμε το ξύπνημα.  Πέρα από το γεγονός ότι ήταν πάρα πολύ νωρίς. Κι όμως, 7:30 το πρωί μας έβαζαν τραγούδια, απολύτως άσχετα μεταξύ τους για να ξυπνήσουμε. Το "Animals" των Maroon 5, "Lady Marmalade" της Christina Aguilera και το χειρότερο από όλα το "Λυγαριά" του Κονιτόπουλου. Όταν είχε μπει το πρωί, ο μόνος λόγος που οι περισσότεροι από εμάς ξύπνησαν ήταν για να γελάσουμε. Λίγο ακόμα ήθελα και θα έπεφτα από το κρεβάτι.

Ανακάλυψα εκείνη την ημέρα ότι η Νάντια είχε το πιο αστείο γέλιο που είχα ακούσει ποτέ μου. Έκανε σαν... δεν ξέρω και εγώ τι. Έβαζε το χέρι της μπροστά από το στόμα της λες και αυτό θα την έκανε να σταματήσει να γελάει. Κι όμως, δεν δούλευε. Γελούσε για πολύ ώρα κάνοντας και εμάς να γελάμε μαζί της. Στο τέλος πονούσε το στομάχι μας, οπότε αργήσαμε να ετοιμαστούμε και για το πρωινό.