-Amansız acı-

Durmak bilmeyen zamanda gülmeye çalışanlardanim ben...
Gidişi çok görkemli olmuştu öpüp koklayamamistim tam manasıyla gozlukluklerini çıkarttığım zaman burnunun dibinde izi kalırdı sıkı sıkı sarıldım elmacık kemiklerini,yüzünü,dudaklarına dokunurdum onu hiç kimseyi hissetmediğim gibi hissediyordum iliklerime kadar o olmuştum sonra ellerini öperdim kokusu beni sarhoş ediyordu neden bilmiyorum ama sebebsizce tebessümler düşüyordu suratımdan onun yanında oysa ne hayallerim vardı benim ilk önce nasıl hayal kuracağımın hayalini kurar daha sonrasında onunla hayaller kurardım inan üzerime yıkılacagini bilmeden onun üzerine hayaller kurdum ben aşkı damarlarımda akan kanda hissettim belki hayali bile imkansız olan bir hayal kurdum ben ama ben bizi yrutemedim yapamadım herşey benim yüzümden oldu senin
Gidişin.... benim yüzümden oldu
Çünkü seni çok sevdim
Çünkü sana kendimden çok değer verdim
Çünkü ben bu geminin dumenini sana doğru çevirdim...
Çünkü ben istanbuldum fatihin aşkıyla Bizansin elinde esirdim..
Çünkü ben... bu çünkü ler ve benler hiç bitmeyecek biliyorsun dimi.. ben seni sevdikçe bu dilden amansizca heceler dökülecek ben seni sevdikçe belki sen bensiz kalmayı çoktan öğrenmiş olursun yada ben aşırı derecede sensizlikten ölmüş....