Sabah kalktığımda, annemle babamın sesiyle dolabıma yöneldim dar paça pantolon ve bi bluz giyinip aşağıya indim.annemle babam tartışıyorlardı.hatta tam olarak kavga ediyorlardı. Birşey sormadan onları izledim. annem ağlıyordu,belliki ortada büyük bir şey vardı.benim varlığımın farkına vardıklarında ikiside susup bana baktılar. bakışlarım herşeyi anlatıyordu zaten.sustum sustum bir açıklama bekliyordum.annem yanıma gelip sarıldı bana.ortada gerçekten büyük bir sorun vardı. "Ne oluyor?"dedim.annem "bir şey yok kızım"dedi.annemin kollarından ayrılarak"ben artık küçük bir kız çocuğu değilim. Farkındaysanız 18 yaşındayım. Artık aranızdaki sorunları banada anlatmalısınız."babam bana dönerek "seni ilgilendirmiyor,sen kimsin ki, sana aramızdaki sorunları anlatalım."annem babama bağırarak "sus faruk ne olur suss"olan biteni anlamamıştım."ben senin kızınım baba kızınızım, nasıl beni ilgilendirmez"babam beni ezermişcesine bir bakış atarak, "sen bizim kızımız falan değilsin. sen tam 3 yaşındayken seni çocuk esirgeme kurumundan aldık.seni o gün alırken annene yani annen diye tanıdığın bu kadına şart koşmustum, eğer bu kız 18 yaşına geldiğinde, herşeyi anlatıp artık kendi başının çaresine bakması gerektiğini söyliyecektik. bugün tam 18 yaşına bastı.sabah annene herseyi anlatıcam dediğimde kabul etmedi. işte kavgamızın nedenide bu."babam bunları söylerken, benim ağlamaktan şişmiş gözlerimle birden bire bağırdım. "Keşke ölseydim de bugünü yaşamasaydım"evden çıkarak kapıyı hızlıca çarptım. Yağmur çok şiddetli yağıyordu. Ağlıyorum. Şaşkındım. Nasıl yani annem babam olarak tanıdığım insanlar annem babam degillermiydi? Peki benim gerçek annem babam nerde?koşmaktan ayaklarım yorulmuştu.birden bire birinin bana seslenmesiyle durdum.arkama baktığımda...
