Lara

Negen~

'Dave..' Ik hield mijn tranen al onder bedwang. Ik zag de teleurstelling in zijn ogen. Hij trok me in een knuffel. 'Het spijt me zo erg..' En toen lieten de tranen los.
'Lara het is al oké, ik weet heus wel dat jij degene niet bent die dit wil..' Zei hij.
Ik knikte en veegde mijn tranen weg.
'Ga je mee met mij en Sebastiaan terug naar school?' Vroeg hij.
Ik knikte en bekeek Sebastiaan even.
Hij is lang, blanke huid, heeft blond haar keurig ik model, bruine opvallende ogen en een duidelijke kaaklijn. Hij was volgens mij een beetje geschrokken. 'Hoi Lara, ik ben Sebastiaan, zoals Dave net al zei.' Zei hij met een glimlach. We liepen het bos uit en we pakten onze fietsen. Hun fietsen stonden naast die van ons. Ik stapte op en hun volgde.
'Met wie was je hier eigenlijk?' Vroeg Dave onderweg.
'Met Eva, Kas en Derek.' Zei ik.
'Hm.' Zei hij alleen maar.
De fietstocht naar school was snel en stil. Ik zette mijn fiets in het fietsenrek en zette hem op slot. We liepen het plein op en we gingen zitten op een vrij bankje op het plein. Ik was stil kreeg hoofdpijn. 'Lara gaat het wel?' Vroeg Sebastiaan toen. Dave keek gelijk om naar mij. Ik werd super duizelig ineens. 'Lara je ziet helemaal bleek, moet je anders even wat drinken of eten?' Vroeg Dave toen.
'Ik ga wel even water halen.' Zei ik.
'Moeten we mee of gaat het wel?' Vroeg Sebastiaan nog. 'Lukt wel.' Bracht ik met moeite uit. Ik stond op en probeerde mijn tas te pakken. Alles bewoog om me heen. Net alsof ik 10 rondjes heb gedraaid en nu dan alles beweegt. Ik liep verder. Er kwamen zwarte vlekken in beeld ,steeds meer.

Ik opende mijn ogen en lag op de grond. 'Laar?' Hoorde ik Dave bezorgd vragen. 'Het gaat wel.' Loog ik. Ik probeerde op te staan. 'De ambulance is onderweg Lara.' Vertelde Sebastiaan aan me. Ambulance waarvoor. Ik probeerde op te staan van de koude grond maar het lukte niet. Dave tilde me later op en ik voelde toen pas een straaltje van mijn hoofd naar beneden lopen. 'Doe er verband om heen ofzo, dat is ook oké hoor..' Zei ik zwak.

Ik hoorde de schoolbel gaan. Alle kinderen die zich om mij heen hadden verzameld verdwenen langzaam. Ik zag in mijn ooghoek Derek nog met een kille blik worp. Eva en Kas volgde hem. Eva keek nog maar ze was duidelijk stoned. Ze was te druk bezig met Kas. Toen de ambulance er was werd ik op een brancard gelegd en werd alles vast gegespt.  Hij keek naar mijn hoofd. 'Ja, goed dat jullie hebben gebeld. Het is diep. En jullie vertelde over haar pols iets?' Vroeg de ambulancebroeder aan Dave en Sebastiaan. Ze liepen van me weg waardoor ik niks meer hoorde. Alleen maar vaag gepraat. Waarom nemen ze me mee voor zo iets kleins. Ik wilde naar school en het Duitse proefwerk doen. En gewoon niks missen. Ik bedacht dat ik vandaag eigenlijk niks gegeten had. Misschien dat dat de reden was. Toen de man terug liep samen met Dave die ook instapte en Sebastiaan uitzwaaide. 'Ik heb geregeld dat ik mee mag, heb je pijn?' Ik schudde nee. Maar eigenlijk voelde het alsof me hoofd elk moment kon ontploffen. En er iemand binnen zat die iedere keer met een hamer op mijn schedel sloeg.