Lara

Elf~

Een verdrietig en teleurstellend gevoel kroop mijn lichaam binnen. Mijn ogen begonnen te prikkelen. Pijnlijk. Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Eva wel. Ze had een blinde darm ontsteking en toen moest ze geopereerd worden. Ik was er. Ik bleef slapen. En reed haar in de rolstoel rond. Ik had eigenlijk die dag toevallig een bruiloft van mijn oom Jaap, maar vriendinnen gingen voor... Tenminste was wat ik dacht.

De deur ging open en Dave kwam binnen met een dienblad vol eten. Hij kwam naast me zitten. Hij klapte een tafeltje uit het nachtkastje ut voor mij.
'Ik hoef niet te eten, ik krijg infuus, ik kots het er zo uit.' Zei ik.
'Ja ik weet het, maar ik heb thee meegenomen voor je.' Zei Dave. Hij begon aan zijn gloeiend heette tomatensoep. Hij had nog stokbroodjes erbij en een blikje appelsap en een soort yoghurt achtig iets. Hij tastte toe en begon heerlijk te eten. Hij dipte voorzichtig het brood in de rode gloed.

Na het eten kreeg ik mijn infuus. Ik had volgens hen te weinig gegeten en dus te weinig voedingstoffen binnen gekregen. Dave sprong onder de douche. Je hoorde de douche stralen op de grond kletteren. Een soort ritme vormde zich in mijn hoofd. Nadat hij klaar was en onder de douche vandaan kwam in zijn joggingskleding gingen we samen nog een film kijken. Mijn gedachte was niet bij de film maar lag bij mijn vader. Ik had hem nu al 1 dag bijna 2 dagen lang niet gezien. Ik mistte hem. Ik voelde me weer rot. Die warme verdrietige gloed trok door mijn lichaam heen. Kon mijn moeder maar gewoon hier zijn. Ze liet mij over aan Dave. En ik gaf mij ook over aan Dave. Papa had dat nooit goed gevonden hij zou zo kwaad worden en zichzelf niet meer onder controle kunnen hebben. Als ik iedere keer terug dacht aan die momenten voelde ik mij gewoon niks. Ik was niks. Machteloos. Ik was een ongeluk. Mijn ouders hadden mij nooit gepland. Ik ben super dankbaar dat ik mag leven en op de wereld mag zijn.

'Laar?' Zei Dave zachtjes terwijl hij de tv had uit gedaan.

'Ja.' Antwoordde ik zachtjes terug.

'Ik....ik......ga slapen.' Zei hij.

'Ja ik ook maar..' Zei ik.

'Als er iets is, wat dan ook. Maak me wakker.' Zei hij nog.

'Dankje Dave.' Was wat ik antwoordde.

Dave was apart. Ik klapte bij elke jongen dicht. Jongens waren eng. Dave was anders. Hij hielp me. Hij was er voor me zonder dat hij echt alles wist. Hij kende mij eigenlijk niet eens.

Ik sloot mijn ogen en wachtte op de slaap. En net voor het inslaap vallen,
Had ik ineens zin in een sigaret en roken. Ik moest het. Het hielp me. Het was mijn medicijn. Tenminste dat vertelde mijn gedachte. Mijn enige middel om rustig te worden. Zei mijn gedachte. Ik moest, ik zou. Ik moet, ik moet, ik moet. De stem in mijn gedachte begon te schreeuwen. Ik zou nooit meer van mijn leven een sigaret aanraken dat was een belofte. Beloftes zijn er om te breken.. Vervolgde de stem.

Je bent zo slap. Anders zou je hier niet liggen. Niemand wil je hier op aarde. Je bent niks. De rede dat je vader zo is komt door jouw! Je maakt je vader zo! Je bent zo slecht voor de wereld. Kijk is in de spiegel. Let op je mislukte hoofd. Let op je veel te dikke lichaam. Ga je is wegen dan kan heb je bewijs. Dave is alleen bij je omdat hij je zielig vind. Hij vind je niks. Straks verlaat hij je ook gewoon. Je bent zo dom. Je hoort niet hier. Je moeder hoopte op een miskraam. Was dat maar gebeurd. Je bent zo een slap rot kind. Niemand wacht op jouw.