Lara

Twaalf~

Een zacht getik op mijn schouder liet mijn ogen openen.
'Mevrouw?' Zei een zware mannelijke stem.
'Ja?' Kwam er zacht met moeite uit.

'Wat is uw naam?' Vroeg hij.
Ik verdiende geen naam. Ik was toch niks. Hij wilde me niet helpen. Hij deed gewoon zijn werk. Het liefst sloeg hij deze kamer over.

'Vertel je naam maar.' Klonk ineens van mijn rechterkant.

'Lara' was wat ik zei.
'En uw achternaam?' Vroeg hij.
'Lara van Gemmen.' Zei ik.
Die achternaam kwam van mijn vader. De man die ik zo heb laten worden. Een traan ontsnapte uit mijn oog.
Waarom waren tranen nooit eens op.

'En wie is deze man naast u?' Vroeg hij.
'Dave...' Zei ik.
'Waarom bent u hier mevrouw van Gemmen?' Vroeg hij toen.
'Omdat ik.........ik.....' Waarom wist ik dit niet meer?
'Hmm geen idee mevrouw?' Vervolgde hij.
Zie je wel. Je bent dom. Niemand wil je. Laat Dave gaan. Hij wil niks met je te maken hebben. Hij wil naar huis. Slap kind.

De dokter vroeg nog wat vragen en verliet na veel opgeschreven te hebben de kamer.

'De vorige keer wist je het wel, heb je nog pijn?' Vroeg Dave ineens.
'Welke vorige keer?' Vroeg ik verbaast.

'Dit is al het derde uur dat je wakker bent gemaakt.' Grinnikte hij.

'Je mag morgen waarschijnlijk al naar huis...' Zei Dave met een lieve glimlach.

'Lara je trilt helemaal. Gaat het?'
Dave sprong uit bed en verliet de kamer.

Stilte. Eindelijk. Het was stil. Behalve de stem in mijn hoofd.
Ik kan wel huilen om jouw. Kijk je nou liggen. Dik rot wijf. Je moet echt afvallen. Ga roken ofzo. Je enige medicijn om je rustig te krijgen. Ik kan gewoon misselijk worden om jouw.

5 uur 's ochtends was het. Ik was net wakker gemaakt. Het trillen was bijna weer gestopt. Ik kreeg medicijnen bij mijn infuus om me iets rustiger te maken. Dave lag weer te slapen. Ik pakte mijn telefoon even. Ik had een whatsappje zag ik. Van onbekend.

----------------------------------------------
Hey Lara,
Ik heb nu ook je nummer. Vrijdag gaat wel door toch? Juist goed voor je. Beetje blowen en al je pijn is zo weg! ;)
Zie je vrijdag!
X Derek
----------------------------------------------
----------------------------------------------
Ik weet het nog niet. Ik heb niet zoveel zin. Ik wil niet meer iets te maken hebben even met al die problemen enzo.
-Lara.
----------------------------------------------

Ik wist niet wat ik anders moest zeggen. Ze vonden me nu vast laf. Ik vond het ook niks dat hij nu mijn nummer had. Voor Derek klapte inkeek weer dicht. Appen was makkelijker.

----------------------------------------------
Ahjohh je hoeft ook niks. Ik zei alleen maar dat het je zou helpen. Je word dan sneller beter. En ik beloof je. Je vind het leuk.
Xx Derek
----------------------------------------------

Snelle reactie om half 6 's ochtends.
Waarom nu weer twee kusjes? Ik wilde hem blokkeren. Maar iets hield mij tegen. Wat mij tegen hield weet ik niet. Maar blokkeren kon ik niet. Ik viel weer in slaap.

De eerst volgende keer toen ik wakker werd was het 7 uur. Ze hadden me nu om de twee uur wakker gemaakt.

'Ja daar gaan we weer. Uw naam?'
'Lara van Gemmen.'

'Mijn naam? En de jongen naast uw zijn naam?'
'U bent dokter Eksting en zijn naam is Dave.' Ik wist het nu allemaal.

'En u bent hier omdat?'
'Ik ben hard op mijn hoofd gevallen en het gehecht moest worden en ik waarschijnlijk een lichte hersenschudding heb.' Zei ik.

'Perfect Lara! De uitslagen van de test breng ik zo.'

Het licht scheen door het gordijn heen.
Dave was gaan douche. Hij moest naar school. Ik wilde ook naar school. Ik voelde me zo rot dat ik niet naar school kon. Dingen missen. En dan inhalen. Dat was echt verschrikkelijk.

Die brave Lara. Koos later voor het verkeerde pad. Ik raakte mezelf kwijt. Ik was echt de weg kwijt.