HALÜSİNASYON

Oyunun İçinde Oynamak

07.10.2015

Ellen

Sabah uyandığımda adeta milattan gelmiş gibi hissediyordum.Rachelle'nin rahatına düşkünlüğünü anbean gösteren evinde,standartlardan büyük,ultra konforlu bir yatakta uyanmıştım.Ne yazık ki bu konfor,bedenimin yorgun uyanmasına engel olamamıştı.

Evde yalnız olduğumu anlamak çok sürmemişti.Rach'ın kedisi Sam açlığın verdiği huysuzlukla,kalktığımdan beri uğulduyordu.

Temkinli bir şekilde,ayağımı krem renkli iplikli halının üstüne bastım.Yatağımdan kalkarken her saniye etrafımı dinledim.Hâlâ çevreye güvenmiyordum.Oysa ki bunların hepsini bana biliçaltım yapıyordu.Hâlâ buna inanmakta güçlük çekiyordum.Her şey gerçekten yaşanmış gibiydi.Peki neden bu iğrenç şeyin gerçek değil de bir oyun olması içimi burkmuştu ? Bunları gerçekte yaşamak mı daha tehlikeliydi,yoksa aklımın bana bir oyun oynaması mı ?

Bir tehlikeden kurtulduğuma sevinmiyordum,hayal kırıklığına uğramıştım,peki ya neden ?Kendimi annemin katilini bulmaya şartlandırdığım için mi ? Onun,nefeslerimizin birbirine deyeceği kadar yaklaştığını hissedip,onu bulup her şeyin hesabını sorabileceğime kendimi inandırdığım için mi ?

Rachelle

Ah Tanrım,ne yapacağım ben ? En yakın arkadaşıma yalan söyledim,şu an kim bilir ne durumdadır ? Zavallı Ellen,gerçekten halüsinasyon gördüğünü sanıyor.

Belki de söylemek için çok erkendir, üstelik Richard'ın başına gelenlerden sonra.Hayatımda ne zaman böyle hissetmiştim,üniversite tercihlerimi yaparken mi ? Babamın baskısıyla antropoloji mi okuyum yoksa,artık büyüdüğümü ,kendi kararlarımı kendim verebileceğimi ona gösterip,edebiyat bölümüne mi kaydolacağım konusunda olmuştu.O zaman ne kadar üstünden kalkılamaz bir yük gibi gelmişti bana.Çok küçükmüşüm (!) Ne kadar basit şeyleri yaşayıp,sonrada kendimi dünyanın en acınası insanı sanmışım.

Şimdi Ellen'a bakıyorum da ne kadar güçlü bir kız,şimdiye aklını kaçırmış olması gerekirdi.Belki de şuan evde bunu yapıyordur.

Biran önce kafamdaki sorulara cevap bulup,eve gitmem gerekiyor.Ellen'ı daha fazla korkutamam.Üstelik bir yere gideceğimden haberi bile yoktu.

İşte tam karşımda,her adımında bana bir adım daha yaklaşıyor.Artık adımlarının sesini duyabiliyorum.Yakında,nefesini de hissedeceğini bilmek,beynim bana "Hadi,hiçbir şey başlamadan git,zaten bir şey biliyorsa da söylemez,bir de sen bu işlerin içine girme !" diyordu.Kalbinde "Denemekten zarar gelmez,o da bir zamanlar sizin arkadaşınızdı." diyordu. "Sizin arkadaşınızdı,sizin arkadaşınızı " evet arkadaşımızdı.

Kalbimin titreşimleri ,beynimde ağır bir uğultuya dönüşüyordu.Tanrım umarım,bir yeraltı heykırıyla konuşurken migrenim tutmaz.Beynimi ele geçirmesine ortam hazırlayamam.