MERCAN

Bölüm 5

Odadan çıktık ağlamaya başladım gitmek istemiyordum.

Feride anne bana doğru şevkatle bakarak. ''orada daha mutlu olacaksın'' dedi.

Hiçbir şey diyemedim.

Yatakhaneye gittim ağlayarak yatağıma girdim.

Ertesi gün erkenden beni yatakhaneden aldılar büyük bir hastaneye gittik kolumdan kan aldılar.

Canım acımıştı ama kalbim daha çok acıyordu.

Ailemden ayrılmak istemiyordum .

Gül bana kızıyordu ''buradan kurtulacaksın daha ne istiyorsun'' diye bağırdı.

Birkaç gün hiç konuşmadan sadece camdan dışarıyı seyrediyordum.

Yine bir sabah kahvaltıyı ettikten sonra camdan bakmaya başladım.

Yetimhanenin kapısından Neriman hanım ve Mustafa bey girdi.

Yüzlerinde zafer kazanmış gibi bir gülümseme vardı.

Onları görünce hemen merdivenin altına saklandım.

Beni almaya gelmişlerdi.

Korkuyordum üzülüyordum ağlıyordum.

Feride anne beni buldu.

Merdivenin altına çömeldi ve benimle konuşmaya başladı.

-Mercan'cım bak bu insanlar seni almaya geldiler.

Onlar seni çok sevecekler.

Ben sık sık kontrol etmek için yaşadığınız yere geleceğim.

Aramızda bir şifre oluşturalım eğer mutsuz isen ve sana kötü davranıyorlarsa bana kırmızı kalemim bitti de.

Eğer her şey yolundaysa mavi kalemim bitti de. Anlaştık mı? dedi.

Aramızda bir sır olmuştu.

Kendimi daha güvende hissettim.

Yavaşça olur anlamında başımı salladım.

Gülümsedi ben de gülümsedim.

Merdivenin altından çıktık.

Önce arkadaşlarıma kocaman bir hoşça kalın dedim.

Gül ün yanına gittim ağlıyordu.

Benden ayrılacağı için üzgündü o yeşil gözleri kıpkırmızı olmuştu.

Ona sarıldım ve sık sık ziyaret edeceğimi söyledim.

Yavaş adımlarla müdüre hanımın odasına gittik.