MERCAN

Bölüm 14

''Şimdi sana söyleyeceklerimi iyi dinle ve beni affet kızım.

''Bizler aslında senin gerçek aileniz.''donup kalmıştım.

''Baba'' dedim sessizce.

''Hayır sen benim öz torunumsun Levent senin öz baban''

Benimle konuşurken yüzündeki ifadeden hiçbir şey anlayamıyordum.Buz gibi bir o kadar da sıcak.

''Peki neden daha önce söylemediniz'' diyebildim.

''Baban çok iyi bir askerdi annenle görev yaptığı bir şehirde tanışıp bizden habersiz evlendiler.Baban şehit olduğunda annen 7 aylık hamileydi.Babanın ölümüne dayanamayıp intihar etmişti.İntihar ettiğini öğrendiğimizde senin de öldüğünü sandık.Tam yedi yıl sonra bir mektup geldi.Mektupta yaşadığın ve yetimhanede olduğun yazıyordu.Yetimhaneye gittiğimizde önce DNA testi istediler ispatlanınca da seni bize verdiler.''

Gözlerimden yaşlar isteğim dışında akıyordu.

Herşeyi bilip benden nasıl sakladılar.

Hayal kırıklığı,mutluluk,mutsuzluk,kızgınlık hepsini aynı anda yaşıyordum.

Dedem aynı soğukkanlılığıyla anlatmaya devam ediyordu.

''Mektup ta senin 15.yaş gününe kadar bu sırrı saklamamız yazıyordu.Bir kaç kez sana söylemeyi düşündük ama bu hainlik olur diye söyleyemedik.Sen özel bir çocuksun Mercan seni de baban gibi kaybetmeyi göze alamam''

Bir anda ellerim ısınmaya başladı ne olduğunu anyamadan kitaplıktaki kitaplar tutuşmaya başladı.

Dedem soğuk kanlılıkla yangın söndürücüyü alıp kitaplıktaki ateşi söndürdü.

Hızla merdivenlerden aşağıya koştum.

Dışarı çıktım bahçe kapısını açıp ağlayarak koşmaya başladım.

Nereye gittiğimin bir önemi yoktu sadece koşuyordum.

Yorulduğumu hissettiğimde bir ağacın altına sırtımı yasladım yavaşça dibine oturdum.

Dedemin söyledikleri kafamdan çıkmıyordu.

Babam bir görevde öldürülüyor ve annem intihar ediyor.

O an anneme karşı büyük bir öfke duydum.

Babama ölümü göze alacak kadar bağlı olmasına rağmen beni bu dünyada öylece bırakıp ölüme gidebiliyordu.

Ellerim yine ısındığında ellerimi kaldırdım ve yerde küçük alevler oluğunu farkettim.

Hızla kalkıp ayağımla ateşi söndürdüm.

Neler oluyordu?

Hiç birşey anlayamıyordum.

Ben özel bir kızdım.

Kime göre özeldim.

Kime hainlik yapmak istemiyorlardı.

Yavaşça yola çıktım.

Tarık abi muhtemelen beni aramaya çıkmış olmalıydı ki karşılaştık.

Arabadan inmesine fırsat vermeden ben arabanın arka koltuğuna oturdum.

Konuşmak istemiyorum dedim.

Hiçbir şey söylemeden arabayı sürdü.

Eve geldiğimizde sessizce odama çıktıp.

Yatağıma girip gözlerimi kapadım.

Her şeyin bir rüya olmasını dileyerek uykuya daldım.....