KALBİNE DOKUNMAK

KALBİMİN TEK SAHİBİ

Aşağıda kalabalık birikmişti sanırım olay falan vardı. Ablam'a bir şey demeden koşarak aşağıya indim ve kalabalığın arasına daldım.

Yerde duran kadın ceseti, hemen yanında hurdaya dönmüş bir araba ve içinde sıkışan adamın feryatları.

Gözümden yaşlar aktı, inme inmişti sanki o an bana, birbirine karışan insan sesleri, ambulans'ın siren sesi ,
polislerin etraftaki insanlara bağırışı...
Dünya yıkılsa umurumda değildi. Annemle babamın kaza anları geldi gözümün önüne...

Annemin araba takla attığı sırasında, camdan fırlayıp yerde kanlar içinde kalışı, babamın aynı bu adam gibi arabada sıkışıp son nefesini de yardım çığlıklarına harcayışı...

Ve Ablamla benim gelişim ikisini o halde görüşümüz. Başımızdan aşağıya kaynar sular dökülse haberimiz olmayacaktı âdeta.

Ablam babamın yanında feryatlar içinde bağırıyor, ben annemin cansız bedeninin başında hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Annemin cansız bedenini öpüp koklarken bir çığlık ki beni ikinci kez hayattan aldı. Ablamın;

-" Hayııııııır!.. , gitmeee! Babaaa!"

Değişiyle hızlı bir şekilde ablamın yanına gittim. Ablam öylece yere oturmuş duruyordu , hiç bir şey demiyordu... Babamın yanına gittim nefesine baktım nefes almıyordu. Paramparça olmuş bir arabanın içinde, yardım isteyen çığlıklarıyla ölmüştü babam.

Ama ben annemin ölümü gibi babamın ölümünü de kabullenemedim, babamın cansız bedenini belki uyanır diye sallıyordum. Bir adam yanıma geldi;

-" Kızım o artık öldü."

Diyerek beni babamdan ayırmaya çalışıyordu. Ben hâlâ uyanacağını sanıp;

-" Hayır! O ölmedi sadece uyuyor ama uyanacak şimdi. Bırak beni o benim babam uyandığında beni yanında göremezse çok üzülür. Ne olur bırak beni."

diyip yalvarıyordum adama. En sonunda adam dayanamayıp bani kendime getirmek için bana tokat attı. Tokat atmasıyla yere düştüm başımı iki elimin arasına alarak ağlıyordum kafamı kaldırdım, annemin cesetini kaldırıyorlardı. Tam ambulansın içine yerleştiriyorlardı ki... Ben araya girip anneme sarılıp kokusunu son kez içime çektim. Ben bütün bunları yaparken ablam olduğu yerde duruyordu yanına giderek ;

-" Ablaaa kendine gel. Annemizle babamız gidiyor elveda demiyecek misin onlara?"

Ablamda hiç bir tepki yoktu. Tıpkı şu an bende olduğu gibi...

Apartmanın önündeki kaza ikinci kez yaşattı bana bu acıyı. Sel gibi akan gözyaşlarımı silerek yukarıya çıktım kapıyı açarken karşıdaki aynaya gözüm takıldı.

Bembeyaz olmuştum ablam beni böyle görmemeliydi bugün yeterince stres oldu zaten birde üstüne bu olursa. Ateşe odun atmak gibi birşey olurdu.

Bu riski göze almadım ve kireç gibi olan yüzümü domatese çevirmek için ellerimle yüzümü cimciklemeye başladım. Canım çok acısa da bunu yapmak zorundaydım.

İçeri geçtim geçer geçmez ablam;

-" Güneş aşağıda ne oluyor Allah Aşkına ?"

-" İki tane Maganda kavga ediyormuş. Önemli bir şey yok yani."

-"Ondan mı bir saattir aşağıdasın?"

-"Bir saat mi? O kadar oldu mu ya?"

-"Hadi gel kaldığın yerden devam et."

-"Abla anlattım işte bu kadar. Artık yatalım mı? Bugün çok yoruldum da..."

-" Güneş sen iyi misin? Ağlamış gibisin."