Gönülçelen

7. Bölüm

Emre'yi görmem bende soğuk duş etkisi yaratmıştı. Emre benim bağlı olduğum istihbaratta çalışan sorgu uzmanıydı. Bu güne dek elinden kurtulabilen yoktu. Çok sert acıması olmayan bir bir adamdı. Birbirimizi tanır beraber çalışırdık onu burada görmeyi beklemiyordum. " Aşkitommmm kim bu adam?" diyen sarışına döndüm. Dudaklarını büzmüş soran gözlerle Emre'ye bakıyordu. Ne yani bu aşkitom Emre miydi? Gizli istihbaratımızın en sert en dayanıklı sorgu amiri? Gülmeye başladım kahkahamı durdurmak imkansız gibi geliyordu. Karnıma kramplar saplanana kadar güldüm. Yaram çok canımı yakmaya başlamıştı ama olsundu. Hayatımda görüp görebileceğim en güzel manzaraydı. Kızlar şaşkın şaşkın bana bakıyor Emre ise dişlerini sıkmış sanki beyin gücüyle beni öldürmeye konsantre olmuştu. "Kızlar dışarı hemen!" diye kükredi Emre. Sarışın tekrar araya girmiş " ama Emre" dedi tatlı tatlı bakarak. " Bebeğim dışarı çık sana herşeyi anlatacağım söz" dedi Emre. Bana attığı bakışların etkisiyle gülmemi bastırmak zorunda kalıyordum. Kızlar dışarı çıktığında daha fazla dayanamadım ve patladım. Gözlerimden yaşlar gelene kadar güldüm. En sonunda sıkılmış gözlerle beni izleyen arkadaşıma döndüm ve " hadi anlat neler oluyor? " dedim. "asıl sen anlat Umut burada ne işin var kızlar bir adama çarptıklarını ve eve getirdiklerini söylemişlerdi. Kenan abinin burda olduğundan haberi var mı ve en önemlisi buraya lanet bir pislik taşıdın mı?" dedi. "operasyon ters gitti Şevket'i öldürdüm ama bir adamı beni yaraladı ve büyük ihtimalle ruslar peşimde. Bu kızları tanımıyorum burada senin olcağından beri haberim yoktu." dedim. Sonra aklıma gelen soruyu sordum " bu kızlar kim senin neyin oluyorlar?". Camlaran dışarıyı gözetlemeyi bırakıp " bak tüm ekiple toplantı yapacaktık ancak Bora'nın yaralanması ardından senin operasyonun biraz beklemenin daha doğru olacağını düşündük." dedi sıkıntılı ses tonuyla. " ne için? " dedim. Bu ses tonu ve hareketleri hoşuma gitmemişti. " ben istihbarattan ayrılıyorum." dedi damdan düşer gibi. Şok olmuştum. Tamam işimiz gönüllülüğe bağlıydı ama hepimiz istihbaratı ailemiz gibi görürdük ayrılmak isteyen çok az insan olurdu. Daha 9 yaşındayken toplanmış kimsesiz çocuklardık. İstihbarat bizi toplamış bize bir yuva sağlamıştı. Görevleri buydu. Ailesi ölmüş kimsesiz çocukları toplar yeteneklerini zekalarını test eder yeterli gelenler ajanlık için eğitim alırlardı. 6 kişiden oluşan ekipler birbirlerine kan bağından daha kuvvetli bağlarla bağlanırlardı. İstihbarattaysan artık bir ailesindir birbirimize güvenir arkamızı kolllar ve tüm ekip uyum içinde çalışırdık. Hayal kırıklığımı gizleyemeden Emre'ye baktım. Kendini açıklama yapma zorunluluğunda hissetmişti ki kapıyı göstererek " nişanlım aşık oldum" dedi. Kızgındım " bize ne zaman söylemeyi planlıyordun?" dedim. Saçmalıktı. Bir kız için istihbarattan ayrılıyordu. " hepiniz operasyondaydınız döndüğünüzde anlatacaktım" dedi. " peki ne zaman oldu tüm bunlar?" Dedim. Çok sinirliydim. " sen Avusturalya operasyonundayken" dedi. " ben gidiyorum" dedim bu kadarı fazlaydı. " hayır hiç bir yere gitmiyorsun Kenan abiyi arıyorum" dedi. Haklıydı yaralıydım ve ruslar peşimdeydi en iyisi Kenan abiye haber vermek saklanmak için iyi bir yer bulmaktı. Cebinden çıkardığı telefonla Kenan abiyi aradı. " Alo. Umut burda abi. Nişanlımın kuzenleri bulmuş. Yarası iyi problem yok burda doktorumuz var dışarısı temiz gibi tekrar kontrol ederiz. Anladım tamam. Görüşürüz yok ya gerek yok konuşmasına biraz tatil iyi gelecek onada hadi görüşürüz" dedi ve kapattı. Gülerek bana döndü" hadi yine iyisin Kenan abi halledecek biraz buralardayız tatildesin keyfine bak " dedi ve koluma vurdu. Sıkıntıyla iç geçirip elimi saçlarımın arasından geçirdim." peki nişanlın biliyor mu durumu? " dedim. " evet biliyor onlara basitçe anlatalım durumu çok ayrıntıya girme çok şey bilmelerini istemiyorum " dedi. Tam kapıdan çıkacakken durdu ve arkasını dönerek" Umut bir gün beni anlayacaksın" dedi. " hiç sanmıyorum dostum benim hayatım bu gerçeklerim bu ve hayatımda kalıcı bir kadına yer yok" dedim ve kapıyı çarparak çıktım.