Enemy or Mate? - #Netties2016

hfst 12 'het raadsel'

pov Heaven

Ik loop snel bij de auto vandaan, aan de ene kant hoop ik dat hij mij achter na gaat maar aan de andere kant ik zou er niks mee opschieten. Waarom vermoord hij mij niet gewoon zoals hij had gezegd twee jaar geleden. Of hij wil gewoon mijn vertrouwens winnen en dan op een moment dat ik het niet verwacht mij op een gruwelijke manier vermoorden zoals hij had gezegd. (Als je niet volgt waar ik het nu over heb kan je de prolooog nog een keertje lezen, dan al je het denk ik wel snappen.)

uitgeput kom ik eindelijk bij de grote boom der wijzen uit, hoe lang ik er over heb gedaan. Ik heb geen idee, maar wat ik wel weet is dat ik lang heb gelopen. Ik kijk onderzoekend naar de boom, opeens blijfen mijn ogen haken bij het uitgesneden hart. Voorzichtig ga ik met mijn vinger langs de lijnen, herinderingen komen weer op. Genietend sluit ik mijn ogen, toen was alles nog zo mooi. Zachtjes begin ik te glimlachen als ik aan mijn vader denk, ik vond mijn vader altijd veelste streng. Ik mocht niks van hem, of ik was te jong. Of het was niet voor meisjes zoals mij bestemd, toen wou ik dat hij voor één dag gewoon weg kon zijn en dat ik kon doen wat ik wou. Maar nu, nu wou ik dat hij er was. Mij kon troosten als ik het moeilijk had, mij kon opvrolijken als ik het nodig had. Maar dat gebeurt niet meer, nooit meer.

De namen van mijn ouders zijn in het hart geschreven en daaronder staat mijn naam. Zuchtend loop ik de kant op naar mijn huis. 'Ian, is er nog wat gebeurt zinds ik weg ben geweest?" vraag ik ian, 'nee alles is zoals u het heeft achter gelaten.' mindlinkte hij gelijk terug.

Ik loop door de straten en zie allemaal mensen fluisteren, "luna u bent weer terug" zegt een klein meisje tegen mij. Ik glimlach naar haar en loop verder. 'Ian waar ben je' 'kantoor van u' zegt hij. Zonder terug te reageren loop ik naar mijn huis.

"Ian" zeg ik blij, "luna" zegt hij en knikt eerbiedig met zijn hoofd. "Bedankt dat je het over hebt genomen voor mij, ik uh... Ik had zaken te regelen" zeg ik twijfelend, ian knikt. "Daarvoor ben ik uw beta" zegt ian glimlachend. "U ziet er moe uit" zegt ian opeens, dan heeft hij goed gekeken. Ik ben echt kapot, "u-uw arm?" vraagt ian verbaast. "Hij is zwaar gekneust en heeft langer de tijd nodig om te helen.

"Hoe gaat het met marcel?" vraag ik, ik zie hem twijfelen. "Hij gaat steeds meer achter uit, de meeste wolfen zouden vanzelf sterker worden en er boven op komen. Maar hij heeft veel, te veel bloed verloren waardoor het helen niet snel genoeg gaat.", ik zucht zacht. "H-hij haalt waarschijnlijk deze week niet meer" mompeld ian. "Wat" roep ik geschrokken, "hoeveel kans is er dat hij het wel overleefd?" vraag ik. "10 procent" mompeld ian, ik knik en loop mijn kantoor weer uit

Zuchtend open ik mijn slaap kamer deur, ik moet nu rust hebben. Ik ben echt helemaal kapot. Ik kleed me om en ga onder de dekens liggen, het laatste waar ik nog aan denk voordat ik in slaapval is Damon.

"Heaven" fluisterd iemand

"Heaven" weer hoor ik de zelfde stem. Langzaam open ik mijn ogen en ik zie dat ik in een bos ben. Voor mij staat een jonge man,