Enemy or Mate? - #Netties2016

6.

Pov Heaven✔️

Langzaam laat ik Niall zijn schouders los. "Ik ben zo terug" zeg ik, "weet u zeker dat u alleen gaat?" vraagt Jones. "Ja" zeg ik standvastig en draai me om. Ik ren het ziekenhuis uit en verander in een wolf. Ik merk dat Difa opgewonden raakt, door het idee dat we onze mate weer gaan ontmoeten.

Behendig spring ik over bosjes en takken heen. Als ik de afgesproken plek voor me zie ga ik over naar een sukkel drafje. Ik verander snel en kleed me om. ik blijf stil staan en kijk om me heen. "Klootzak" mompel ik als ik niemand zie. Nu is hij gewoon niet komen op dagen. Ik draai me boos om en wil me weer veranderen in mijn wolf, "je bent gekomen" hoor ik opeens achter mij. Het verbaast me dat ik geen vreemde geur heb geroken. Ik draai me om en kijk in de mooiste blauwe ogen. "Je wilde me alweer spreken" zeg ik zuchtend, "we moeten meer tijd met elkaar investeren" zegt hij zelfverzekerd, "en waarom zou ik" zeg ik bitch. "Waarom moet je nu zo moeilijk doen?" vraagt hij geïrriteerd, "omdat ik niet om ga met mishandelaren" zeg ik met mijn tanden op elkaar geklemd. Hij kijkt mij raar aan, "Niall" zeg ik boos. "Daar heeft hij zelf voor gezorgd" zegt hij, "vast, daar moet zijn vrouw zeker voor gestraft worden." zeg ik spottend. "Hou je er buiten" gromt hij, "waarom moest ik komen?" vraag ik. "Omdat..." zijn stem sterft weg, "omdat?" vraag ik. "Omdat mijn moeder je graag wil ontmoeten" zegt hij en laat zijn kop een beetje hangen. Hij heeft dus nog wel gevoelens, ik wist niet dat zijn moeder nog leefde.

"wie zegt dat dit niet weer een val is van jou" zeg ik grommend met mijn tanden op elkaar geklemd, "ik, ik..." hakkelt hij. Met een verveelde blik kijk ik hem aan terwijl ik mijn armen over elkaar heen doe. "Alsjeblieft" smeekt hij, ik trek één wenkbrauw omhoog. "Het spijt me, oke? Ik had het niet moeten doen" zegt hij, ik zie zijn kaken aan spannen. "Met spijt haal ik mijn krijgers niet meer terug" ik probeer me in te houden maar hoe langer ik hier sta, hoe kwader ik word op hem. Gefrustreerd haalt hij een hand door zijn warrige haar. "Weet ik" mompelt hij zuchtend, "maar je moet mee" roept hij abrupt. Ik frons mijn wenkbrauwen, "pardon?". "Mijn moeder vermoord me als ze er achter komt", "waar achter?" vraag ik geïnteresseerd. "Dat..." hij vind het moeilijk zijn woorden te vinden, "nou?". "Ze vermoord me als ze er achter komt, dat ik er voor heb gezorgd dat mijn eigen mate me haat" hij lijkt opgelucht te zijn dat hij het eindelijk heeft gezegd. "Dat heb je helemaal aan je zelf te danken" sis ik. Mijn mate sluit zuchtend zijn ogen.

"Ik ga" zeg ik waarna ik mij weer omdraai. "Nee, nee! blijf alsjeblieft" hij klinkt wanhopig, "waarom?" roep ik net iets te hard dan bedoelt. Hij kijkt mij geschrokken aan maar herstelt zich snel. "Geef mij één reden om samen met mijn aartsvijand rechtstreeks naar hel te gaan?" Hij bijt op zijn onderlip, "omdat... ugh, waarom heb ik zo'n mate gekregen" roept hij uit. Ik rol met mijn ogen. "Je gaat nu mee" Gromt hij, ik zie dat hij zijn geduld verliest. "Nee, doe normaal" "Je gaat nu mee, of je wilt of niet" hij loopt intimiderend op mij af. "Ga weg, nu! Ik beveel het je" grom ik naar hem. Grijnzend loopt hij over de grens heen, ik voel Difa opgewonden raken. Opeens voel ik zijn armen om mijn heupen en lig ik zo op zijn schouder. Fijne tintelingen gaan door mijn lichaam heen. Ik probeer me los te wringen, "laat me gaan" schreeuw ik. Ik hoor mijn mate grinniken, "stop met lachen, er is helemaal niks om over te lachen" roep ik kwaad. "Rustig babe" zegt hij, ik laat me verslagen hangen. "Kan je weer helder denken?" vraagt hij na een tijdje, als antwoord begin ik te grommen. "Ik zet je weer op de grond maar als je weg rent worden er harde maatregelen getroffen" "waar slaat dat op? Ik mag zelf weten wat ik doe" hij schud lachend zijn hoofd. "Je bent zeker niet op je mondje gevallen" grapt hij, ik rol geërgerd met mijn ogen.

"Probeer me bij te houden" zegt hij, zonder op mijn antwoord te wachten verandert hij in zijn wolf en rent weg. "Hé?" roep ik verbaast, zuchtend verander ik in mijn wolf em ren hem achter na. Ik steek mijn kop in de lucht en geniet van de wind die door mijn vacht heen jaagt. Ik begin steeds sneller te rennen. voor als je het nog niet wist, ik hou heel erg van racen. het laat je genieten, al je gevoelens kan je weg rennen. Mijn mate, waar ik de naam nog steeds niet van weet, kijkt achter om of ik hem nog wel bij kan houden. Hij draait zich snel weer om als hij mij dicht achter hem ziet rennen. Genietend kijk ik om me heen als opeens mijn weg doodlopens is. Ik bots hard tegen een muur en val kermend van de pijn op de grond. Als ik op kijk zie ik tot mijn verbazing geen muur staan maar een geëriterend kijkende mate terwijl hij met zijn hand over zijn zij wrijft. "Kon je niet even opletten" bromt hij, "moest je maar niet zomaar stoppen met rennen" zeg ik bitchy terug. "kom nou maar" zegt hij, "ik verander mezelf eerst" zeg ik. Ik loop naar een bosje en verander mezelf. Snel doe ik mijn kleren aan en loop dan weer naar hem toe.

Een onbekende jongen staat tegen een boom aan geleund. "Ben je eindelijk klaar" mopperd hij emotieloos, is hij mijn mate? Als hij mijn mate is, heb ik zeker geen lelijke mate. Ik zie dat hij mij grondig bekijkt, "kan je het zien?" vraag ik licht blozend. Hij bijt grijnzend om zijn lip, "zeker" zegt hij geamuseerd.

Hij besluit actie te ondernemen en loopt weer door. Langzaam loop ik hem achter na, is het wel goed dat ik nu met hem mee ga? ik voel me zenuwachtig worden, wat als alles mis gaat? dat zou wel echt iets voor mij zijn. Ik begin met mijn vingers te spelen, een trekje als ik zenuwachtig word. Na een kleine 5 minuten lopen komen we aan bij iets wat je zo een stad kunt noemen. Oke, overdrijven is ook een vak. Maar het lijkt allemaal super groot, als je het met mijn dorp vergelijkt lijkt dat van mij op een normale buurt. Overal om me heen is leven te bekenen, moeders voeterend op de kinderen dat ze moeten luisteren. kraampjes waar winkelieren hun koopwaren proberen te verkopen. "Loop toch eens door" zegt hij moperend, ik zucht ligt geïrriteerd.

***

"Mam, ik ben thuis" roept hij door het grote huis heen. "Schat?" hoor ik een vrouwelijke stem vragend roepen, "ja" roept hij ongemakkelijk terug. hij krapt achter op zijn nek, "Ik kom er aan" zegt de zelfde vrouwen stem weer.

"Schat" hoor ik opnieuw, er komt een mooie vrouw aan lopen. Ze veegt haar handen af aan haar schort die ze om heeft en geeft daarna waarschijnlijk haar zoon een knuffel, "mam" mompeld hij terwijl hij licht rood word. Zachtjes begin ik te lachen, hij heeft dus wel een hart. Zijn moeder laat hem los en richt haar blik opeens naar mij op. Ongemakkelijk kijk ik naar mijn schoenen, "Dus dit is het meisje waar je het altijd over hebt" zegt zijn moeder vrolijk terwijl ze naar haar zoon kijkt. "Mam!" sist hij waarschuwend, ik begin weer licht te blozen. "oh, ik ben helemaal vergeten me voor te stellen. Ik ben de moeder van Damon, noem me maar hoe je wilt" zegt ze glimlachend terwijl ze mijn hand schud. "Aangenaamd mevrouw, mijn naam is Heaven" zeg ik beleefd. Diep van binnen voel ik een lichte steek van pijn en woede door me heen gaan. De vrouw die mijn ouders en mijn roedel heeft weg gevaagd, staat nu recht voor me alsof er nooit iets is gebeurt. Alsof het allemaal maar een enge nachtmerrie is.

"Damon zou jij zo vriendelijk willen zijn en Heaven een rondleiding willen geven. Dan kan ik ondertussen het eten klaar maken" zegt ze vrolijk, Damon knikt en loopt een grote trap op. Snel ren ik achter hem aan, "nou wat wil je zien?" zegt hij ongeïntresseerd. "Jou kamer?" vraag ik, "ik woon hier niet meer" zegt hij emotieloos. Stom, wie woont er ook nog op zo'n leeftijd bij z'n moeder. Nou ik niet...

"Als je door die deur heen gaat kom je bij mijn oude kamer" zegt hij terwijl hij naar een deur wijst. Ik loop naar de deur toe en wil hem open doen maar Damon houd me tegen. "Wat is er?" vraag ik verbaast, "kom" zegt hij zuchtend. Ik schud nee en duw hem aan de kant. Nou dat was de bedoeling, Damon begint te grinniken. "Probeerde je me nou net aan de kant te duwen" zegt hij terwijl hij mij speels aan kijkt. Hij verandert echt snel van gevoelens, het ene moment is hij emotieloos en het andere moment zit hij speels te lachen. "kom" zegt hij weer en hij loopt al de andere kant op, ik wil hem volgen maar mijn nieuwschierigheid wint het. Zachtjes open ik de deur, ik kijk nog snel om me heen om te kijken of er iemand loopt maar ik zie niemand. Ik loop de kamer binnen en sluit de deur achter mij. Ik kijk verwonderd naar de kamer, je kunt duidelijk zien dat het een kamer is van een jongen. Er staat een groot twee personen bed netjes opgemaakt. Het verbaast mij dat dit zijn kamer is, zo netjes. Je zou haast denken dat deze kamer er is voor de sier. Een mooi bureau met een laptop er op en er boven hangt nog een luxe flatscreen tv. Aan één kant van de muur zit behang met New York.

Ruw word ik uit mijn gedachten gehaald door iemand die zijn keel schraapt. Geschrokken draai ik me om en daar zie ik hem...

*** *** *** ***

Heey,

weer een hoofdstukje af, ik wil even iets proberen. Als ik twee votes en één reactie op dit hoofdstuk krijg komt er een nieuw hoofdstuk op.

vote??

comment??

Maybe a follow?? ☺️

xx anna