Fame (1D & 5SOS)

26. Leslie

Tien minuten later zitten we nog steeds op het bankje. Of eigenlijk zit Hayley en ik sta er naast omdat ik geen zin heb om naast Hayley te zitten. Misschien overdrijf ik zo wel een beetje, maar dat maakt me nu niet zo veel uit. Ze staart al minstens zes minuten alleen maar vooruit en ik word er bang van. Ik zucht diep en ga maar naast haar zitten. Mijn benen beginnen moe te worden en de hoofdpijn komt ook langzaam weer terug. Ik weet dat we eigenlijk opzoek moeten naar een spoor van Niall en Calum, maar hoe lief ze ook allebei kunnen zijn, ik weet zeker dat we daar allebei geen zin in hebben. En misschien hebben we dan alleen maar meer kans dat we ze niet vinden. Misschien. Maar het voelt verschrikkelijk nutteloos om al bijna een kwartier te zitten en niks te doen. Ik heb het gevoel dat dit kwartier al een halve dag duurt. Ik verveel me dood zonder mijn mobiel. Misschien ben ik toch wel verslaafd aan mijn mobiel, wat ik overigens altijd ontkende tegen Rose. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er nu met mijn mobiel gebeurd en de rest van mijn spullen. Het tasje die ik op een rommelmarktje had gekocht in Parijs, de eerste keer van mijn leven dat ik zo ver weg was van Amerika. Ik was toen zes. En mijn flesje water waar ik nu extreem erg naar verlang.

Ik heb het amper door als de klok ik de toren dicht bij ons slaat. Pas bij de laatste keer merk ik het en kijk voor de zoveelste keer op de klok die hoog aan de toren staat. Ik vraag me gelijk af of er wel eens een klok van de toren is afgewaaid. Ik schud mijn hoofd en kijk goed naar de klok. Half acht. We zitten hier dus al echt een kwartier. Ik sla mijn armen over elkaar en trek mijn benen op zodat ik het –hopelijk- minder koud krijg. Waarschijnlijk gaat het maar weinig helpen. Mijn hoofdpijn wordt steeds erger en ik leg mijn hand er op, met de hoop dat het een beetje helpt.

Vijf minuten later hebben Hayley en ik nog steeds niks tegen elkaar gezegd en ik vraag me af hoe we hier ooit nog weg komen. Misschien moeten we toch maar gaan lopen. Daar worden we ook nog iets warmer van.

'Zullen we anders gaan lopen?' Ik merk opeens hoe raar mijn stem klinkt en kuch een paar keer. Hayley klikt enkel zacht maar staat niet op. Volgens mij is die er niet helemaal bij met haar gedachten.

'Ja?'

'Huh, wat?' Ik bijt op mijn lip om niet keihard te lachen. Ik weet niet hoe het komt dat ik opeens moet lachen, want er is helemaal niks waar om valt te lachen. We zijn alles kwijt. We zitten hier op een bankje het koud te hebben en hebben helemaal niemand anders dan elkaar. En dat terwijl we elkaar niet aardig vinden, wat nog erg aardig is uitgedrukt. Conclusie, er is geen enkele reden om hier te lachen.

'Wat is er?' vraagt Hayley nog een keer.

'Of we zullen gaan lopen. Ik heb het hier koud en ik denk niet dat ze ons nog gaan vinden aangezien we hier al twintig minuten zitten.' Ze knikt en staat langzaam op, waarna ze weer neer ploft.

'Mijn benen zijn moe,' zucht ze. Ik negeer haar opmerking en sta ook op. Van onze gefrustreerde en boze opmerkingen is weinig meer te merken. In plaats daarvan proberen we allebei een oplossing te bedenken om dat we niet meer met elkaar opgescheept willen zitten. Hayley staat ook op en kijk om zich heen, waarschijnlijk wil ze weten welke kant we op moeten lopen. En om eerlijk te zijn, ben ik allang weer vergeten waar we vandaan kwamen. Ik zwaai met mijn armen –soms helpt het om warmer te worden- waardoor ze me raar aankijkt.

'Wat ben jíj aan het doen?'

'Laat me, ik heb het koud.' Ze trekt een wenkbrauw op en kijk nog eens om zich heen.

'Volgens mij moeten we daarheen.' Ze wijst naar een donkere straat, waar alleen de letters van een paar casino's zichtbaar zijn.

'Gezellig,' zeg ik sarcastisch. Ze haalt haar schouders op en loopt in de richting van harde, bonkende muziek. Ik snap niet dat mensen het fijn vinden om muziek echt in zich te voelen bonken. En wij staan er nog honderden meters vanaf, dat zou nog wat moeten zijn als je in zo'n gebouw staat, laat staan naast een muziekbox. Ik zucht en loop achter Hayley aan, die nu al tien meter voor me loopt. Ik heb helemaal geen energie meer om te lopen. En ik heb hoofdpijn. En ik zeur te veel.