Kan ik iemand vertrouwen..?

| 1 |

"Latifa, moet jij niet opstaan en naar school gaan? Het is al bijna 8 uur" Hoorde ik mijn moeder zeggen, terwijl ze me rustig wakker maakte. Ik pakte mijn telefoon en keek hoe laat het was en zag inderdaad dat het bijna 8 uur was. Als ik nu niet snel me bed uit ging, zou ik de bus missen en moet ik dik een half uur wachten en ben ik een kwartier te laat op school. Ik ging snel de badkamer in rennen, waste me gezicht, poetste me tanden. Ik rende naar me kamer, trok een zwarte broek aan en zwarte trui die tot me heupen kwam en deed een gucci riem erbij. Ik heb van mezelf stijle, bruine haren, deed het in een staartje en pakte een gucci pet. Ik had maar beter niet die film moeten kijken gisteravond. Het was zo een enge film...

Oh, trouwens, ik ben Latifa, 17 jaar, Marokkaanse afkomst en doe havo in de vierde klas. Ik rende de trap af, pakte wat fruit, trok mijn Micheal Kors schoenen aan en liep naar de bushalte. Ik keek op me iPhone 6 en zag dat het kwart over 8 was. Ik kwam aan bij de bushalte en zag dat de bus al was aangekomen. Nog net haalde ik die en stapte zo in. Ik ging helemaal achterin zitten, daar zat bijna niemand, behalve een oude mevrouw en meneer dan. Ik zag hoe gelukkig die twee waren en moest denken aan mijn ouders toen ze nog gelukkig waren. Maar nou is mijn vader ziek, en ligt hij in het ziekenhuis.

Hij heeft kanker, bloedkanker, en de dokter durft niet te zeggen of mijn vader het zal halen of niet. Hij mag niet uit het ziekenhuis want mijn vader is echt niet een persoon die aan anderen laat zien dat hij pijn heeft. Hij laat zien dat hij sterk is, en altijd alles aan kan. De dokter zag en merkte dat ook aan hem en vond het beter als ie in het ziekenhuis blijft. Mijn moeder mist mijn vader, en andersom ook. Ik mis mijn vader ook, mijn broers en zusje missen hem ook. Natuurlijk gaan we bij hem op bezoek, maar we kunnen helaas niet de hele dag bij hem blijven...

De bus stopt en ik stap uit, zo loop ik richting school. Het was toch maar een halve minuut lopen dus ja. Ik loop langs een groep meiden die me vies aankijken, en ik, ik glimlach naar ze en loop verder. Waarom ik ze niet vies aankijk, is omdat ik geen moeite daarvoor doe. Waarom boos kijken als dat niet goed voor je is, terwijl glimlachen wel gezond voor je is :D Ik kijk goed en zie me beste vriendin Sara staan bij de trap. "Heeewaaaaaa!!!!" Sara kijkt op van haar telefoon en word helemaal blij "Hewaaaa chickiiiieee lang niet gezieeen eh mattiiee!" Ik lach en we knuffelen elkaar. We hebben elkaar een weekend lang niet gezien want zij moest op bezoek bij haar familie en ik was bij mijn vader. "Ewa, wat doe je hier nog kom we gaan naar de les" zeg ik tegen Sara. "Eey man, het eerste uur is uitgevallen. Verrassing.." "Tfooee, nee, helemaal gaan sprinten en alles voor niks. Ik zie er niet eens uit" Zeg ik weer tegen Sara. Op dat moment kreeg Sara een berichtje binnen en ik pakte eerder haar telefoon dan dat zij naar haar scherm kon kijken. "Hahaha wow, eey, geef terug, is van mij sniper" "Hahahaha, even checken wie dat is. Omg, wat is dit?! Wie is dit?! Sara???" Sara keek mij aan met een scheef hoofd en haar hoofd begon rood te worden, terwijl ik in haar telefoon kijk. "Omg... Sara, wat is dit!!!" Sara begon zenuwachtig te worden, wou op haar telefoon kijken maar ik ging naar achter lopen zodat ze niet op haar scherm kon kijken. "Latifa, geef terug, whollah is niet meer grappig. Wie is dat dan?? LATIFA" Ik keek verder en foor haar foto's en lachte in mezelf helemaal stuk om haar selfies. Oh ja, degene die haar appte, was haar moeder. Vroeg hoe laat uit ze was en reageerde met hoe laat we uit waren. Ik zag een foto staan van haar terwijl ze heel gek keek. Ik lette niet meer op waar ik naar toe liep en botste tegen iemand aan. Ik viel bijna achterover maar degene waar ik tegen aan botste, pakte me vast. Ik keek boos maar even leek het alsof alles stopt en kijk ik in twee mooie ogen. Donkere ogen, die zo mooi uitstralen, lange wimpers. Ik keek naar zijn gezicht en hij ziet er niet slecht uit. Nee Latifa, geen jongens. Je vader is ziek, je vader is de man van je leven en daar zul je bij moeten blijven, niet hem verraden. "Hee, kijk je voortaan wel uit waar je loopt, en loop voortaan wel vooruit" zei hij. Ik stond gelijk recht op en ik vond het zo genant, dat ik niks ze en gewoon snel weg liep.