JUST FRİENDS

0.21

Sonraki günün sabahında kahvaltı edip Ural canı annesine bırakmıştık.Her nekadar duyduğum şeyler beynimin durmasına sebep olsada belli etmemeye çalışıyordum patlamam an meselesiydi.Bunca yıldır neden beni sevmiyor diye düşündüğüm adam için şimdi beni neden bıraktı düşüncesini aklıma yerleştirmek uzun zaman almamıştı.Herkesin bunu bilip benden saklaması da ayrı bi olaydı zaten.Hele bir de annem yıllardır bizi bırakıp giden adamı mı savunmuştu bana.Zeynep ve Cenkle bir kafe de buluşmak için sözlestik.Ural ın gözleri yol ile benim aramda gidip geliyordu."Sen iyimisin?Bilmeden bir şey mi yaptım?"sana nasıl diyebilirdim ki evet beni çok kırdın böyle bok bir şeyi bilipte bana nasıl söylemezsin diye."İyiyim"sana yalan söylemek istemezdim ama sen bana söyledin,böyle bir şeyi nasıl sakladin benden."Hiç öyle görünmüyor"ne demeliydim.Şimdi patlamanın zamanı değildi sakin kalıp onu gecistirmeliydim."Yok gerçekten iyiyim"ne kadar inandırıcı olmuştu bilemiyorum.Arabayı durdurup indiğinde bende onu tekrarlayıp arabadan indim anahtarı valeye verdi.Gözüm cam kenarında oturan Cenk le Zeynepe takıldı hararetli bir şekil de bir şeyler konusuyordular.Ural ın benimkinin yanında büyük kalan elleri ellerimi kavradı.Hiç bir şey demedim,tepki bile vermedim.Parmaklarını benim parmaklarıma doladı.Önceden bunu düşünmek içimde bir şeyleri kiprastirirken şimdi kızgınlığım aklıma geliyordu.Kafenin kapısını bir bayan açtı içeriye doğru ilerleyip Zeyneplerin yanına gittik.Cenk bizi görünce hemen ayağa kalktı.Kollarını bana saradığında ellerimi Ural dan ayırdım.Napiyodu şimdi bana aciyomuydu.Korumaya mı çalışıyordu.Ellerini üstümden çekip suratıma baktı"Canım iyimisin?"niye herkes bu soruyu soruyordu.İyi olmadığımı bile bile neden herkes bu soruyu soruyordu.Sadece Cenke baktım yine tepkisiz duruyordum hiç bir şey söylemedim arkamı dönüp çıkışa ilerledim.Önüme gelen ilk taksiye bindim ve evin adresini verdim.En son geriye kalan Anlamsizca peşimden bana bakan Ural kalmıştı.

Birazdan sonraki bölümü de paylaşıcam...