JUST FRİENDS

0.24

Sonda ki yazı önemli okursanız sevinirim..İyi okumalar....

Camının hiç bu kadar yandığını,kalbimin hiç bu kadar derinden yandığını hissetmemiştim.Elimi kesmiştim ama kalbim kadar acımıyordu.Aglamıyordum ama,gittikçe saplanıyordum.

Kendime neden diye sormaktan,bir sebep aramaktan yorulmuştum.

Herkese inanmakmıydım hatam.

Yıllardır onun en yakın arkadaşlarından biriydim ve onunla arkadaş olmamızdan önce ona kör Kütük aşıktım.Yıllardır ağzından arkadaşça olmayan bir kelime dökülsün diye ağzının içine bakardım.Bana farklı bir gözle baktığına dair bir işaret.Bir kelime için normal bir insanın sabredemiyeceği kadar çok beklemiştim.Mankenlerle takılışını izlemiştim.Bazen onların yanından kalkıp,kapıma dayanırdı.Köpek bakışlarıyla tatlı tatlı bana gözlerini kırpıştırırdı.

Ve ben onu beslerdim başka kadınlarla sevişirken kaybettiği enrjiyi geri kazansın diye.Pankek yapardım ona.Her defasında geriye dört tane bırakır ikisini cenke ikisini zeynepe vermemi isterdi.Pankeklerle karnını doyurduktan sonra gidip kanepeme yığıldığı sayısız seferde üzerini örtüp uyumasına izin vermiştim.Ural'la arkadaş olmanın kendine has yükleri vardı ve ben onunla tanıştığımda onun hayatında kalabilmek için ne yapmam gerekiyorsa yapacağımı çoktandır biliyordum.Ona olan hislerim gün be gün artmıştı ama geçen zaman içinde
Orda olup biten herşeyi orda tutmak bana doğal hissettirmişti.Hisler asla yok olmuyordu ama yoklarmış gibi davranmak gün be gün kolaylaşıyordu.

Yalan söylüyorum her gün biraz daha zordu.

Ona inanmıştım ne olursa olsun bana yalan söylemiceğine inandırmıştım kendimi.

Sargıyı bitirip geri çekilen hemşire sayesinde biraz da olsa düşüncelerden arinmistim.Hangi akılla kalkıp oraya gittim ve ortalığı dağıttım bilmiyorum.Sanırım çok sinirlenmistim ve gözüm hiç bir şey görmemişti.Odaya bir hışımla giren Ural ı görmezden gelerek kafamı camın olduğu tarafa çevirdim.Peşinden Cenkin sesini duymuştum.Cenk benim canımdı.Onu bana daha yakından vermelerinin canımı bu kadar yakacağını tahmin bile edemezdim.Biz kardestik öz be öz kardeştik.Camdan tarafa dönük olan başımın görüş alanına girmek için gelip önüme oturdu.Daha iyi olup olmadığımı sorduğunda sadece başımı sallamakla yetindim.Pansuman işlemleri bittiği için hastaneden çıkış yaptık.Hastanenin çıkış kapısına geldiğimizde hiç kimsenin yanımda olmasını istemiyordum fakat buna izin vermiceklerini de biliyordum.Gelen taksiyi durdurup içine bindim.Kapattığım kapıyı Ural açıp anlamsizca suratını buruşturup konuşmaya başladı."Cemre napıyosun Arslan amcam bırakacak bizi"hala ne sacmaliyordu bu ya.Ona cevap vermeden Cenk e seslendim."Cenk benimle gelebilirsin" Ural boş bakışlarla hala beni süzüyordu.Cenk diğer kapıdan yanıma oturduğunda kapıyı çektim.Araba hızlandı ve Uralı yine peşimde bırakmıştım.

Belli bi zaman sonra sessizliğimizi bozan Cenk olmuştu.

"Ban hala kızgınmısın?"

Sana nasıl kizbilirdim ki.Ama kızmıştım işte sinir etmiştin beni neden söyleyemezsin ki.

"Niye söylemedin Cenk"

Dedim boş sesle.

"Sonucunda böyle yapacağını biliyordum.Bak ne olursa olsun biz zaten kardeştik.Şu an değişen tek şey kan bağımızında olduğunu öğrendiğimizdi.

Bi solukta konuşmuştu.Ama bu durum onun için geçerliydi.Çünkü benim babam da değişmişti.Çok saçma ama evet böyleydi.

"Bu senin için böyle senin babanın aslında öz babam olduğunu öğrendim."

Bu böyleydi,en azından benim için.Birden gülerek konuşmaya başladı.

"Bu durumda artık sevgilinle yanımda takilamicaksın ve benden cekiniceksin."

Ona dönüp tip tip baktığımda gülmesine son verdi.Ellerini teslim olurmuş gibi havaya kaldırıp gülümsedi.Kafasını yavaşça vurdum kollarını uzatıp bana sarıldığında bu sefer gerçekten anlamıştım artık bi abim olduğunu....

Yeni bölüm yazdım sizi bırakmam istemiyorum ama hala okumamakta ısrar ediyorsunuz.Başlamadan önce kendime bir söz vermiştim başarıyla sonlansın istemiştim fakat olmayınca olmuyor.Sizi seviyorum.Bir kaç bölüm daha yazmak istiyorum.Belki de okullar başladı diye böyle oldu bilemiyorum.Lütfen okumaya devam edin...