Amber

Amber hoofdstuk 6

'Amie een 8, Johan een 7.5, Meralda een 9..' Mijn naam wordt hierna genoemd. Dit cijfer bepaalt of ik hier nog op school kan blijven. Als ik een onvoldoende haal, moet ik naar een andere school. Een lager niveau, een andere school, een andere omgeving. En het ergste nog: er wordt gekeken waar ik moet wonen. Misschien word ik dan bij Niels uit huis gezet. Misschien mag ik niet meer bij mijn oma wonen. Ik wil hun niet kwijt. Het hangt allemaal van dit cijfer af van dit stomme proefwerk. Engels. Daar ben ik al niet goed in! De laatste tijd gaat het ook helemaal niet! Hoe moet ik me nou concentreren nadat dit met mijn vriendinnen is gebeurt? Ik ben heel nerveus. 'Amber een...' Mijn hartslag gaat tekeer. Ik krijg het warm. Ik voel hem al aan komen, een dikke onvoldoende! '... 6.1, Marja een 4..' Wat? Hoor ik dat nou goed? Amber een 6.1? Dat meen je niet! Een voldoende! Ik hoef niet naar een andere school! En die stomme jeugdzorg komt ook niet! Wat ben ik blij! Maar juist op dat moment, wanneer ik denk dat er niks fout kan gaan,gebeurt er iets verschrikkelijks.

Er stapt een man het leslokaal binnen. Het is de directeur. 'Kan Amber even komen?' De docent knikt en ik loop zenuwachtig het lokaal uit. Ik volg de directeur naar een docentenkamertje. Er zitten twee politieagenten. Ik schrik. Wat doet de politie hier? Wat heb ik hiermee te maken? 'Ga zitten, Amber.' Ik ga zitten. 'De politie moet je iets vertellen..' Ik kijk van de directeur naar de politieagenten. Een politieagent begint te praten. "Amber... Ik heb slecht nieuws.. We zijn vanochtend gebeld door de buurvrouw van je oma." 'Oma? Wat is er met oma? Er is toch niks gebeurd met haar?' Ik raak in paniek. "Amber, rustig. Luister even naar de politieagenten.. Ik wilde ook dat het niet gebeurd was." Ik kijk geschrokken naar de directeur. "De buurvrouw zag je oma op de stoep voor haar huis liggen. Toen de buurvrouw keek, ademde ze niet meer.. Sorry, je oma is overleden aan een hartstilstand. Gecondoleerd." BAM. Ik hoor niks meer. Een pijnlijke steek in mijn hart. Tranen over mijn wangen. Pijn. Ik huil. 'Waarom? Nu heb ik helemaal niks meer! Iedereen laat me in de steek!' "Is er iemand die je goed kent, waar je voor een tijdje kan verblijven?", vraagt de politieagent. Niels. Ik heb Niels nog. Ik wil hem zien, nu meteen.

Niels komt binnen. 'Amber!' Ik spring huilend op en kom in zijn armen staan. 'Schatje, toch! Ik vind het zo rot voor je...' Ik huil. "Ik ben blij dat ik jou nog heb.." 'Kunt u dit formulier invullen? Het gaat over de woonsituatie. Er zal een rechtszaak komen over waar Amber voorlopig gaat wonen.' De politieagent kijkt Niels aan. Ik schrik. 'Ik wil niet ergens anders wonen! Ik wil bij jou zijn, bij jou blijven!' Niels vult het formulier in. Ik ben bang. 'Mag ik nu wel met Niels mee? Wat gebeurt er als ik niet bij Niels mag blijven?' Vraag ik in paniek aan de politieagenten. "Ja, ik denk dat dat nu het handigste is. Hoe heten je vader en moeder?" Ik kijk de politieagent aan. Mijn vader en moeder. Hun naam. Ik ken ze niet. Ik heb ze nog nooit gezien. "Dat..weet ik niet..." De politieagent kijkt verbaasd en na een minuut stilte zegt de directeur wat mijn situatie is. De politieagent knikt. Op dat moment staat Niels rechtop. 'Klaar! Kan ik nu met Amber naar huis?'

Ik loop op de zeedijk. Ik wilde even alleen zijn na wat er allemaal is gebeurt. Op dit moment

mis ik mijn vriendinnen, allemaal. Ik ben ze kwijt. Niet te geloven dat dit allemaal gebeurd is.

Ik zie een klein kindje over het strand rennen. Zonder dat ik het weet loopt er een traan over mijn wangen. Op dat moment hoor ik een geluid... Ik herken het geluid.. Het is mijn ringtone! Ik pak mijn mobieltje en neem op. 'Met Amber.' "Amber! Ik hoorde het van je oma! Ik ben meteen naar je huis toegekomen, nou.. Eigenlijk het huis van Niels.. Maar je was er niet." Het is Lisa! Ik bel gewoon met Lisa!