Amber

Amber hoofdstuk 7

"Willen jullie een kopje koffie?", vraagt Niels. 'Ja, graag!' Niels loopt de kamer uit. "Hoe gaat het nu met je? Ik ben er voor je.." Lisa geeft me een knuffel. 'Het gaat wel, ik was vooral heel erg geschrokken.' "Dat snap ik.. Anniek moest ervan huilen." Ik kijk haar aan. 'Anniek?' "Ja, ik heb het haar verteld. Ik was met haar in de stad toen ik opeens een telefoontje kreeg van Niels. Hij dacht dat ik je kon opvrolijken en ik heb Anniek nog gevraagd of ze met me meeging naar jou toe, maar ze ging naar Max." 'Max? Wie is Max?' "Haar nieuwe vriend. Ze hebben nu al een weekje, schattig, hè?" Lisa ziet mijn gezicht verstrakken en snel zegt ze: "Ik loop ook niet meteen naar Jason. Ik hou zielsveel van hem, maar ik hou nog meer van mijn vriendinnen. En daar hoor jij ook bij." Die zin. Een aantal weken terug zei ze nog keihard in mijn gezicht dat ik anders ben, dat ik er niet bij hoor. Niels komt binnen met vier kopjes koffie. "Vier?" Lisa en ik kijken elkaar verbaasd aan en dan wenden we onze blik naar de deur. "Kim!" Ik vlieg omhoog en omhels haar. 'Het spijt me zo, Am. Gaat het?' Ik kijk haar aan. Ze ziet er al een stuk beter uit. "Het gaat wel.. Het betekent veel voor me dat jullie naar me toe komen, ookal is het al zo lang.." Ik kan mijn zin niet verder uitspreken of Lisa roept erdoorheen dat we een stelletje trutten zijn. 'Hoe dom van ons dat we uit elkaar zijn gegaan. Voor mij zijn jullie nog steeds mijn vriendinnen, ik kan echt niet zonder jullie.' Lisa kijkt van mij naar Kim en weer terug naar mij. "Ik kan ook niet zonder jullie, vooral niet in deze tijd. Niet te geloven dat we zo tegen elkaar deden." Lisa en ik kijken naar Kim. 'Het spijt mij ook. Jullie betekenen alles voor me!' We geven elkaar een knuffel. "Hé, en ik dan?" Verbaasd kijkt Niels naar ons. Lachend lopen we naar hem toe en geven we elkaar een groepsknuffel. 'Ik hou van jullie.' "Jullie zijn de besten!"

Ik loop met Kim door de straat. Lisa was rond een uur of vijf weggegaan, want ze had afgesproken optijd thuis te zijn voor haar broertje. "Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?" Kim kijkt me aan en ze lijkt te snappen wat ik bedoel. 'Het gaat goed', zegt ze zelfverzekerd. "Slaat je vader je nog?" We lopen de hoek om. 'Nee. Ik heb met mijn zus besloten dat we hem moesten overhalen om naar een afkickkliniek te gaan, zodat hij niet meer elke avond stomdronken thuis komt. We hebben er met z'n drieën goed over kunnen praten. Hij was natuurlijk eerst wel boos, maar hij zag in dat hij ons alleen maar verdriet deed. Ik vertelde hem dat ik het zat was dat hij me elke keer sloeg, en ik schreeuwde het uit terwijl ik naar mijn blauwe plekken wees. Ik zag hem voor het eerst in tijden echt naar me kijken, en ik voelde dat hij inzag dat hij een vreselijke vader was geweest. Daarna heb ik nog verschillende gesprekken met Sandra gehad en we hebben besloten dat we zo min mogelijk ruzie moeten proberen te hebben. Mijn vader is momenteel al 10 dagen in de afkickkliniek en onze opa en oma zorgen thuis voor Sandra en mij.' "Wat een verhaal... Ik ben echt blij dat het nu zo goed gaat! Ik hoop dat het je vader lukt met afkicken." 'Ja, ik ben echt super trots op hem.' "En hoe gaat het nu in de andere klas?" Ik zie Kim opvrolijken. 'Ik kan me nu veel beter concentreren! Ik haal veel betere cijfers, en als ik dit volhoud, kan ik misschien volgend jaar wel vwo doen, maar dan moet ik wel echt mijn best doen!' "Serieus, vwo? Loopt er nu een slimme nerd naast me?" Kim geeft me een stomp, we lachen. 'Ik zal maar eens op de fiets springen. Zie ik je snel weer?' Ik knik. Net als ze op haar fiets zit, kijkt ze me verbaasd aan. 'Dit is mijn nieuwe nummer, die had je vast nog niet, denk ik.' Ze geeft me een papiertje met haar nummer erop. 'Nieuwe mobiel gekregen van opa en oma.' "Nice, bedankt! Ik spreek je snel weer, doeg!" Ik kijk haar na terwijl ze de straat uit fietst. Ik loop de hoek om en zie aan het eind van de straat een jongen naar me zwaaien. Ik kom dichterbij en zie dat het Niels is. "Pannenkoeken?" Ik ren naar hem toe en geef hem een zoen. 'Weet je wel dat je de beste vriend bent die ik ken?' Samen liepen we naar binnen en aten we de heerlijk klaargemaakte pannenkoeken van Niels en Tim met z'n drieën op.

Ik neem plaats op het bed tussen de zak chips en tussen de bak met meloen. Lisa had een avondje georganiseerd voor haar, Anniek, Kim, Nienke en voor mij , maar Anniek ging uiteten en daarna naar de bios met Max en Nienke konden we niet bereiken. 'Misschien heeft ze een ander nummer? Ik heb geen zin om helemaal naar haar huis toe te lopen! Dan maar zonder haar, misschien volgende keer beter..', had Lisa gezegd. Lisa komt haar slaapkamer binnen met een kom spekjes, cola en bierflesjes én een beker popcorn. Ze heeft haar tweepersoonsbed verlicht met een touw met kerstlampjes eromheen en voor haar bed staat een kast met daarop een tv. Ze neemt plaats op het bed waar nog plek is en opent een fles cola. Op dat moment komt Kim binnen met een fles champagne. 'Een avondje zonder champagne is geen gezelligheid!' Ze opent de fles en gaat voor op het bed liggen. "Ik heb hier drie films liggen en er is genoeg te eten. Ik zeg: aanvallen!!"

Het is 01:30 als ik bij Niels in bed stap. "Leuke avond gehad, schatje?" 'Het was heel gezellig, maar ik hoef voorlopig geen eten meer te zien!' Ik ga languit liggen en draai me op mijn zij, gericht naar Niels die ook op zijn zij naar mij toe ligt. 'Morgen ga ik naar oma.. Ik voel me schuldig.' Niels slaat zijn armen om me heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Ik ga morgen met je mee. Je bent daar al een aantal dagen niet geweest en het zal vast moeilijk worden. Denk je dat je het aankan?" 'Ja, ik denk het wel. Er zullen trouwens wel mensen in het huis rondlopen, had de politie gezegd. Mensen die op mijn oma passen, mensen die de begrafenis in orde maken, politie..' Ik kijk Niels geschrokken aan. 'Politie, jeugdzorg.. Wat moet ik nu doen? Ik wil niet bij je weg, je bent het enige wat ik nog heb..' "Het komt goed, lieverd. We vragen morgen aan de politie wat er precies gaat gebeuren en wanneer de rechtszaak is. Het is wel heel belangrijk om te weten hoe de begrafenis betaald wordt en wie daar zorg en verantwoordelijkheid over heeft, want dat kan jij nog niet doen. Die rechtszaak is niet leuk, maar het moet gebeuren om dit in orde te krijgen. Anders belanden we regelrecht in enorme schulden en misschien moeten we dan de cel in." Ik kruip tegen hem aan. 'Zal ik ooit mijn familie terugkrijgen?' "Zou je dat willen?" Ik kijk Niels aan. "Ik denk het.."