Amber

Amber hoofdstuk 3

'Je bent een schat! Ik hou van je!' Ik lig naast Niels in bed. "Ik ook van jou! Sorry dat ik aan je twijfelde." Niels kust me en kietelt me zacht. We verdwijnen onder de dekens. Opeens hoor ik een knal. Ik schrik. "Niels.. Wat was dat?" Ik hoor voetstappen in de gang en nog een knal. Deze was veel harder. Niels kijkt boven de dekens naar de gang. 'Blijf onder de dekens, schat. Doe alsjeblieft wat ik zeg.' Opeens ben ik heel bang. Niels stapt uit bed en gaat tegen de muur staan. Hij kijkt naar de gang. Ik hoor knallen. Drie achter elkaar. Wat gebeurt er? Zijn dat schoten? Ik wil niet dat Niels iets overkomt. Ik hoor iemand schreeuwen. 'Ik ga er naar toe.' Zegt Niels zacht tegen mij. Ik wil dat eigenlijk helemaal niet. Ik ben ontzettend bang. Wie wordt nou niet bang als je midden in de nacht schoten hoort? Ik hoor de voetstappen van Niels naar de deur gaan en binnen een paar seconden hoor ik hem niet meer. Hopen. Ik kan alleen maar hopen dat er niks gebeurt. Geschreeuw! Ik hoor geschreeuw! 'Amber! Amber!' Ik besef dat ik mijn naam hoor. Ik moet komen. Ik ben nodig. Bang stap ik uit bed en doe ik mijn badjas aan. Ik loop naar de deur en vergeet bijna adem te halen. Ik doe de deur open. Ik zie Niels op de grond zitten. Er ligt iemand op de grond. Ik zie bloed. De voordeur is open. 'Bel een ambulance!' Ik schrik en ren de kamer in. Telefoon! Waar is de telefoon? Ik moet hem echt aanspreken over gisteren! Snel pak ik mijn mobiel en bel ik de ambulance. Ik sta te trillen van de angst en bel zo snel mogelijk mijn vriendinnen.

'En je hebt niks gezien' "Ik hoorde alleen de knallen en de voetstappen.." Ik zit buiten op een bankje in de armen van Lisa en Nienke en Kim zitten ernaast. 'Jezus, wat eng!' Ik kijk Nienke aan. Ze vindt het helemaal niet eng, dat kan ik aan haar gezicht zien. Ze is doodmoe, net zoals iedereen die hier nu wakker is. Niels wordt binnen overhoord door de politie. Na tien minuten komt hij naar buiten en blijft hij voor me staan. 'Amber.. Het was ontzettend goed van je dat je de ambulance zo snel hebt gebeld. Als de ambulance een kwartier later was gekomen, had hij waarschijnlijk niet meer geleefd. Ik heb het over.. Mijn tweede kamergenoot, Alex..' Ik ga staan en geef Niels een knuffel. "Het komt toch wel goed met hem?" Vraag ik zacht. 'Hij..hij is neergeschoten..' Ik schrik. Neergeschoten? Een kamergenoot? Hoe kan dat? Waarom? "Wat gaat er nu gebeuren?" 'Alex is zwaar gewond, maar volgens het ambulancepersoneel gaat hij het wel redden. Morgen moeten Tim, jij en ik naar het politiebureau voor overhoor.' "Maar ik heb helemaal niks gedaan! Ik wil niet de cel in, Niels, dat wil ik echt niet!" 'Je gaat ook niet de cel in, je was aanwezig toen het accident bezig was. En daarom wordt je overhoord wat je hebt gezien en gehoord en als je dat eerlijk zegt, is er niks aan de hand.' Ik kijk mijn vriendinnen aan. "Bedankt dat jullie zo snel zijn gekomen. Ik hou van jullie, maar ik denk dat Niels en ik weer gaan slapen." 'Dat snap ik. Jullie willen misschien ook even wat tijd voor jullie zelf nadat dit is gebeurt. Je kunt altijd op ons rekenen!' Lisa, Nienke en Kim fietsen de straat uit terwijl ik met Niels naar binnen loop. Als ik in bed lig, val ik meteen in slaap, terwijl Niels nog uren wakker blijft.

'Hij kuste me zo fijn, hij stond echt zo dicht tegen me aan!' Het is maandag en er is weer iets nieuws gebeurt wat te vertellen is. Anniek heeft een nieuw vriendje. 'Ik ben met hem naar zijn huis gegaan.' "Gister avond? Lekker, bitch! Zijn jullie het bed ingedoken?" Lisa luistert aandachtig naar Anniek haar verhaal. Ik kan alleen maar denken aan dit weekend. De politie. De knallen. Dit ga ik nooit vergeten. Niels heeft me nu echt wel nodig in deze tijd! Het is pauze en we zitten met z'n zessen aan een tafeltje in de kantine. 'Misschien!' Zegt Anniek zacht maar overtuigend. Lisa en Nienke moeten lachen. Ik zie Kim tegenover me zitten en ze kijkt naar iets anders. Ze droomt. Ze denkt ergens over na. Moet ik met haar praten? Misschien kan ik beter op een moment dat we alleen zijn met haar praten.

De bel gaat. 'Gym!' "Nee, we hebben gym!" Lisa en Anniek zijn niet sportief, ze houden niet van gym. Ik loop als laatste de kleedkamer in en ga expres naast Kim zitten. Ik hou haar in de gaten, misschien heeft ze heel veel blauwe plekken op haar lichaam omdat ze geslagen wordt. Ik doe mijn schoenen en mijn broek uit. Ik zie Kim oplettend naar iedereen kijken en als niemand haar in de gaten houdt, behalve ik, doet ze haar broek uit. Ze maakt hele snelle bewegingen. Ik moet moeite doen om haar zo snel te volgen. Maar ik heb het gezien. Een hele grote blauw-paarse plek op haar bovenbeen. Ik kijk Lisa aan terwijl ze haar sportbroek al aan heeft en haar sportshirt aandoet. 'Komt dat door je vader?' Vraag ik zacht. Kim kijkt me aan en schrikt. Ze reageert niet. Dan niet. Ik maak me toch zorgen om haar! Zo heeft ze nog duizend van zulke plekken op haar lichaam, dat kan echt niet! Ik moet actie ondernemen, maar hoe? Ik mag het aan niemand zeggen...