Chase Rosales' POV
Now, I can remember everything.
Plane crash, my birthday, the day that I asked her to marry me, everything about Charrise.
Why it took me 8 months to remember? That's too long.
Suddenly, my heart pounded. Habang palapit ako ng palapit kung nasaan siya bigla akong nakaramdam ng takot.
Natakot ako dahil matagal akong nawala at baka inisip niya na patay na ko.
Natakot ako kasi hindi ko alam what she's been through nung wala ako. Alam kong sobrang nag-alala siya sa akin.
It's been eight months since I left her.
May babalikan pa ba ako?
***
It took me two days para makauwi. Buong biyahe ko, si Charrise lang ang nasa isip ko.
Dumiretso agad ako sa apartment namin at nagulat ang mga kapitbahay namin nang makita nila ako. Hindi nila inakala na mabubuhay pa ako. Kahit din naman ako. Akala ko mamatay na ko.
Sabi nila wala daw si Charrise, pumasok daw sa school. Thank God at hindi siya tumigil sa pag-aaral. Natatakot kasi ako na baka naging miserable ang buhay niya since nawala ako.
Inangat ko yung doormat. Wala pa ding nagbago, nandito pa din yung spare na susi at dahil dun nagkaroon ako ng hope.
Hinihintay niya pa din ako.
Nung pumasok ako, parang wala pinagbago ang loob ng bahay. Maayos at malinis pa din. Agad akong pumunta sa kwarto niya, humiga muna ako. Bigla kasing sumakit ang ulo ko.
Nakita ko yung gitara ko nasa gilid ng kama niya. Nalungkot ako. Parang bigla kong naramdaman kung gaano siya kalungkot nung nawala ako.
"Charrise, nandito na ko." Tapos hindi ko napigilan ang luha ko.
After a few moments, the door slammed! Napatayo ako.
"Chase?!"
Boses ni Charrise yun.
Lumabas agad ako ng kwarto niya pero hindi ko siya nakita.
"Charrise?"
Tapos lumabas siya sa kwarto ko, umiiyak.
"Sabi na buhay ka eh." Sabi niya habang nakangiti pero umiiyak.
Agad ko siyang niyakap. Niyakap ko siya ng sobrang higpit.
"I missed you, sobra." Tapos humagulgol siya ng iyak. Napangiti ako and tears fell down.
"Sobrang namiss kita Mhine. Akala ko mawawala ka na sa akin. Akala ko iniwan mo na ako." Sabi niya habang himihikbi.
Damn, I feel sorry for her. Sobra siyang nasaktan sa pagkawala ko. Dapat bumalik ako agad eh.
"I'm so sorry baby. Alam mong hindi kita kayang iwan. Hinding-hindi ako mawawala sa'yo kasi mahal na mahal kita." Tapos hinawakan ko yung dalawang pisngi niya. "Mahal na mahal na mahal kita Charrise. Nandito na ko. Magkasama na ulit tayong dalawa."
Tapos hinalikan ko siya. Sobra akong nasabik sa mga halik niya. Our kissed deepend. I can't help it, I missed her so much and I can feel that she missed me too.
"Mahal na mahal na mahal kita Chase."
"God knows how much I love you Charrise. Sobra-sobra kitang mahal."
Then we kissed again.
***
Paggising ko, wala si Charrise sa tabi ko. Bumangon ako, kinabahan. Natakot ako na baka panaginip lang ang nangyari kahapon pero totoo 'to. Hindi ito isang panaginip lang. Nandito ako ngayon sa kwarto niya at tabi kaming natulog.
"Mhine?" Tawag ko sa kanya.
Pumasok agad siya sa kwarto at niyakap ako.
"Good morning asawa ko. How's your sleep?"
"That's the most awesome night in my entire life, knowing that I'm here with you now."
She smiled. Seeing her wearing that smile made me happy.
Hindi muna pumasok si Charrise ngayon. Ngayon niya binalita sa lahat na nakauwi na ako. Ang daming tumatawag sa cellphone niya para kamustahin ako and I felt really happy.
Kagabi pinaalam ko agad sa family ko na nakauwi na ako. Pupunta sana sila sa apartment pero sabi ko ngayong araw na lang because I want to spend the night with Charrise.
After we ate our breakfast, naligo muna ako dahil my family would be here in a few minutes. I'm excited to see them. Ngayon lang ako na-excite na makita sila. Sinabi sa akin ni Charrise na sobrang nag-alala ang family ko sa akin lalong-lalo na si Papa. Napangiti ako nung sinabi niya sa akin at ngayon naramdaman ko na anak niya ako.
After maybe thirty-minutes, the doorbell rang.
"They're here!" Excited na sabi ni Charrise.
Napangiti ako at pumunta sa may gate.
Sobrang saya ang naramdaman ko nang makita ko silang lahat na nakangiti paglabas ko ng pinto.
Niyakap nila ako agad.
"Oh my son, you're alive. Thank you Lord, you're alive." Sabi ni Mama.
"Shit bro. I thought you were dead. I'm really glad that we are family again." Sabi ni Kuya Vince.
"Welcome back Chase." Sabi naman ni Ate Celine.
Si Aunt Kristy naman ay humahagulgol sa pag-iyak. Niyakap ko siya. "Auntie, I missed you."
"Salamat sa Diyos at buhay ka. Lord, sobrang salamat at inuwi niyong ligtas ang pamangkin ko."
Napangiti ako sa sinabi ni Auntie tapos napatingin ako kay Papa na pinunasan ang luha niya.
"Pa, I saw that. You're crying. Hehe" tapos niyakap ko siya.
Natawa din silang lahat.
"I missed you my son."
Shet. Ngayon lang niya ako tinawag na my son. Ngayon lang.
"I missed you too Pa." Tapos lahat kami yata ay naiyak sa scene namin ni Papa.
First time ko siyang nayakap ng ganun kahigpit at sobrang saya ng nararamdaman ko.
***
We went to the church para magpasalamat kay God. Madami akong dapat ipagpasalamat sa Kanya.
First, nakauwi ako ng ligtas.
Second, dahil kay Charrise. Hinintay pa din niya ako. Mahal pa din niya ako.
And third, pagbalik ko, nabuo ulit ang pamilya ko. Naging okay na ang lahat. Okay na kami ng parents ko at okay na din sa kanila si Charrise.
Wala ng mapaglagyan ang saya ko dahil hindi ko inexpect na magiging ganito kami pag-uwi ko.
Ngayon lang kami nagsimba na buo kami at masaya akong makita ang family ko at si Charrise na masaya.
At dahil dun hindi ako magsasawang magpasalamat kay God sa lahat ng nangyayari ngayon.
God, thank you so much that everything is okay now.
***
