Wintertijd

16

Hoofdstuk 16 (door Wendy):

Demi sloot de deur achter haar. Voor de zekerheid deed ze hem op slot, zodat er niemand binnen kon komen.

Het was warm in het wc-hokje. En ook de geur sprak haar niet aan. Verbrand hout.

Haar hoofd tolde bij iedere beweging die ze maakte. Haar ogen sloot ze, misschien kon ze hiermee een black-out voorgaan. Het waren de shotjes. Ja, het waren de shotjes. Dat wist Demi zeker.

Ze moest de geur van verbrand hout negeren. De warmte was vast gewoon een bijwerking van de grote hoeveelheid mensen die in de club aanwezig waren.

Haar hoofd stopte niet. Ze trok haar jurkje weer aan en draaide het slot open. De ademhaling van Demi werd zwaarder. Misschien was langzamer een betere benaming voor Demi haar gevoelens.

Ze hyperventileerde. De hitte kon ze niet meer houden. Het werd steeds warmer, met de minuut of misschien zelfs met de seconde.

Met haar handen greep ze naar de wasbak. Ze keek in de spiegel. Haar hoofd draaide ze. Dit kon niet waar zijn.

Het lichte gevoel in het hoofd van Demi nam de overhand. Haar handen vielen langs haar lichaam neer. Haar benen stopten met functioneren, waardoor ze met een klap op de grond viel.

-

'Meneer luister naar mij! U kunt niet meer naar binnen! Het is te gevaarlijk. We moeten de brand onder controle zien te krijgen. Alle mogelijke aanwezigen in het gebouw zijn niet meer aanwezig!'

'LUISTER NOU EENS ÉÉN KEER NAAR MIJ! MIJN VRIENDIN IS DAARBINNEN. U MOET HAAR HELPEN!'

'We kunnen haar op dit moment niet meer helpen. Het beste is dat u even kalmeert.'

'KALM WORDEN? MIJN VRIENDIN IS DAARBINNEN. U BENT EEN BRANDWEERMAN. HOORT U HAAR NIET TE HELPEN!?'

'Ik kan op dit moment niets voor u beteken. Misschien is het idee om even de ziekenwagens bij langs te gaan. Misschien is u vriendin daar.'

'KLOOTZAK,' Jasper liet zichzelf gaan en liep op aanraden van de man toch nog even alle ziekenhuiswagens bij langs.

-

"Goedenacht dit is het ANP-nieuws van twaalf uur."

Niet veel mensen zouden nu nog in hun auto zitten, luisteren naar het ANP-nieuws. Maar nog steeds was het er iedere avond op.

"Club Air gaat op in flarden. De brandweerlieden zijn nog steeds bezig met het blussen van de brand. Het is nog niet duidelijk of er slachtoffers zijn. Meer nieuws hoort u snel."

-

Met grote passen ijsbeerde hij over het terrein dat nog niet was afgesloten. Demi was daar nog binnen. Dat wist Jasper zeker. Hij moest naar binnen.

'OPPASSEN! AMBULANCE NODIG! NU!'

Jasper stapte opzij. Een levenloos lichaam lag op de brancard. Dit kon Demi niet zijn. Demi had bruin haar, en dit was blond.

Weer begon hij te ijsberen. Zijn hand hield hij onder zijn lip, terwijl hij er even in kneep. Dit moest hem de komende tijd geruststellen.

'Jasper! Dat is Sarina! Die vriendin van Demi.'

Jasper schrok op uit zijn gedachten. Davy stond schreeuwend naast hem, in de hoop zijn aandacht te trekken.'

'Echt niet,' Jasper hield stug vol dat er niets aan de hand was, maar zelfs hij moest nu de waarheid onder ogen zien.

'Ja echt wel! En je gaat nu mee kijken.'

-

Het was haar. Jasper kon er niet om heen. Ze was geïdentificeerd door één van haar vrienden.

Sarina, ze spookte door zijn hoofd. Één ontmoeting, en zoveel te weinig. Hij kon niet meer samen met Demi bij haar op bezoek komen.

Het moet een klap in het gezicht voor Demi zijn als ze ooit weer in levende lijven gezien zal worden. Haar beste vriendin kwijt.

Het was zo onschuldig. Er was zo weinig tijd voor nodig. We praten over seconden. Niet over minuten. Nee, slechts een fractie van een seconde. Het was voorbij.

Niemand stond ooit stil bij tijd. Hoe zoveel kon veranderen in enkel een seconden. Hoe je leven verpest kon worden. Dit was het grote bewijs.

Nog steeds stond hij daar te ijsberen. Op het koude parkeerterrein. Hartje december. Hij wist niet waar zijn vriendin was.

Verslagen. Hopeloos. Verdrietig. Angst. Hij wist niet welke emotie hem op dit moment het beste beschreef. Het was een mix van alles in één.