Wintertijd

28

Hoofdstuk 28 (door Wendy):

Nadat de rust bij Jasper was wedergekeerd stapte hij zijn huis weer binnen. Davy had Amber al een berichtje gestuurd dat ze naar huis kon komen. Jasper verwachte dus een leeg huis op Demi na.

De sleutel stak hij in het slot. Hij draaide hem om en duwde even tegen de deur om hem open te krijgen.

Zijn jas hing hij op. De schoenen die hij aan had gooide hij simpel naast het schoenenrekje neer.

De sleutels belande op het kastje neer, waarna Jasper klaar was om de woonkamer in te gaan.

Hij opende de tussendeur, zodat hij nu de woonkamer in kon lopen.

Hij deinsde achteruit toen hij de ongewone situatie voor zich zag afspelen.

Demi haar ogen stonden glazig met een vleugje wanhoop erin. Ze stond vast in de hoek van de kamer, met een arm om haar keel heen geklemd.

Het revolver stond strak op haar hoofd gedrukt. En ook de ogen van hem stonden wanhopig. Ze waren in staat om dingen te doen die niet gedaan mochten worden.

De pijn zag je in zijn ogen, Jasper voelde het. Maar begrip had hij niet voor hem, hij vond het vreselijk wat hij deed.

'Wat is er aan de hand Demi?'

De hand werd verplaats naar haar mond, zodat ze niet kon praten.

'Je houd je mond dicht! Stil blijven staan, anders doe ik die vriendin van je iets,' sneerde hij naar Jasper.

Jasper zijn hart klopte sneller dan normaal. Het zou hem niets verbazen als je hem kon horen.

'Doe haar alsjeblieft niets aan! Dat wil jij niet en dat ik niet,' zei Jasper paniekerig in een poging hem te stoppen. 'Straks moet je de gevangenis in! Dan heb je helemaal geen leven meer!'

'Kan me niks schelen,' zei hij kwaad. 'Was ik niet duidelijk ofzo!? Je moet je mond houden!'

Jasper zuchtte even, maar een andere mogelijkheid dan praten zag hij niet. Hij had een wapen, dus Jasper kon niets tegen hem doen.

'Waarom doe je dit?'

'Gaat je niks aan! Verdomme! Houd je smoel nou eens dicht!'

'Vindt je het normaal dat je dit doet?'

'Houd je bek! Dit is allemaal de schuld van dat stomme wijf van je! Als zij nou gewoon normaal had gedaan, dan zo'n grote bek te geven.'

'Demi? Wat heb je gedaan?'

'Praat niet tegen haar!'

'Wat heeft ze gedaan? Ik kan het moeilijk aan haar vragen,' zei Jasper eigenwijs tegen hem.

'Het is allemaal haar schuld!'

'Wat is allemaal haar schuld?'

'Door haar heb ik geen ouders meer!'

'Sorry? Demi zou dat nooit doen!'

'Haar vader heeft het gedaan! Ik zweer het!'

De tijd voor Jasper ging al langzaam, al helemaal pratend met hem.

Voor zijn gevoel duurde het uren, maar in de realiteit waren het secondes. De deur die met een klap open werd getrapt, waar Jasper op zo'n kleine afstand van af stond.