Sterrenstof [Voltooid] [Herschrijven?]

Hoofdstuk 1 - Het Feest

1 week later

Het is zaterdagavond, half zes, en ik sta voor mijn bed waar vijf jurkjes op liggen. De eerste is kort, tot net boven mijn knie, met wit kant. De tweede is lang en dip-dye. De derde is een blauw cocktailjurkje. De vierde is mijn lievelings, donkerblauw, tot net boven mijn knie, strapless en hij zit ook nog eens superlekker. De laatste jurk is een lange zwarte glitter jurk met spaghettibandjes.

Ik kies uiteindelijk voor de vierde, trek hem zorgvuldig aan en draai een rondje voor de spiegel. Hij staat me nog best oké, al zeg ik het zelf.

Nu de rest van mijn outfit nog. Ik besluit om zwarte ballerina's aan te doen en mijn blonde, lange haar op te steken. Wat oogschaduw, lipgloss, mascara en oogpotlood maken mijn look af.

Ik kijk nogmaals in de spiegel. Zie ik er echt wel goed uit? Niet te overdreven? Ik bijt op mijn lip, maak mijn haar los, maar besluit om het toch maar weer op te steken. Bruine ogen staren me aan vanuit de spiegel. Ik zucht, recht mijn schouders en loop mijn slaapkamer uit.
  

'Oh meid!' Mijn moeder slaat een hand voor haar mond.
  
'Wat is er?' Vraag ik blozend. 'Lijk ik op Barbie?'
  
'Nee, het is gewoon...' Mijn moeders lip trilt.
   'Niet huilen.' Zeg ik, en ik omhels haar.
  
'Ik ben gewoon zo... Trots op je.' Zegt mam. Voorzichtig laat ze me los.

Ik bloos, strijk mijn jurk recht en loop richting de deur. 'Dan ga ik maar.'

Mam knikt. Ik open de deur, voel de koude lucht in mijn gezicht slaan. Het is al vroeg donker en de volle maan staat, samen met duizenden sterren, aan de hemel. Ik glimlach. De sterrenhemel heeft me altijd al geïnteresseerd.

'Doei!' Mam staat in de opening van de deur en zwaait me uit.

'Doeg!' Ik zwaai terug en loop de straat uit.

Diep van binnen ben ik best zenuwachtig. Zie ik er echt wel leuk uit?

Veel tijd om na te denken heb ik echter niet: na vijf minuten ben ik al bij de straat van Bella aangekomen, haar huis is het derde huis vanaf de hoek, een oud, statig herenhuis. Er staan een heleboel fietsen voor de deur; volgens mij is bijna de hele klas uitgenodigd. Zouden er vaker feestjes zoals deze zijn?

Ik bel aan, neem een grote teug adem en kijk verwachtingsvol naar de deur die langzaam opengaat. Bella en Lexy verschijnen in de deuropening.

'Marit?' Bella kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Dan wendt ze zich tot Lexy. 'Heb jij...?'

Lexy schudt haar hoofd. 'Nee. Jij wel dan?'

'Hey..' Zeg ik zacht. 'Is er een probleem?'

'Eh...' Bella zegt niks. Ook Lexy zwijgt.

Ik voel me verschrikkelijk ongemakkelijk. Ik had die make-up echt achterwege moeten laten.

'We... We...' Lexy komt niet uit haar woorden

Bella schiet haar te hulp. 'We hadden je niet bepaald... Uitgenodigd.'

Ik voel een golf van teleurstelling over me heen gaan. Met mijn handen frunnik ik zenuwachtig aan de zoom van mijn jurkje. 'Oh,' mompel ik. 'Eh...'

'Je mag wel binnen komen hoor.' Bella kijkt Lexy hulpeloos aan, of verbeeld ik het me maar?

'Oké.' Ik recht mijn schouders. 'Dankje.'

Lexy stapt automatisch aan de kant als ik het smalle gangetje binnenstap. Het is benauwd binnen en uit de woonkamer komen stemmen en muziek. Ik herken het nummer uit duizenden, de nieuwe single van Ariana Grande.

Als ik de woonkamer binnen stap, worden automatisch alle ogen op mij gericht. Klasgenoten stoten elkaar aan en sommige lachen zenuwachtig. Langzaam loop ik op Fay af.

'Hey, Mar!' Fay omhelst me. 'Gezellig dat je er bent!'

Ik knik. Ik besluit om maar niks te zeggen over Lexy en Bella, dat zou het alleen maar akward maken.

Terwijl Fay een heel verhaal verteld over wat ik allemaal gemist heb, scan ik de kamer. Volgens mij is vrijwel iedereen er. Bella, Lexy, Thomas, Brandom, Ella, Gijs, Allison, Emma, Carl, Fay, Zarah, Gigi, Hendrick, Bram, Tom, Alice, Xander, Yvar, Senna... Met meer dan de helft heb ik al weken niet meer gesproken, hoewel ik me de gesprekken die we vroeger hadden nog wel herinner. Met Ella en Gijs kon ik vroeger enorm lachen. Met Alice kon ik over jongens praten. Met Xavier en Yvar kon ik altijd praten tijdens de lunch. Met Senna en Gigi ging ik nog wel eens winkelen...
   
Ik bijt op mijn lip en richt me weer tot Fay.
  
'...Alsof dat nog niet het beste was, hebben ze ook nog een super gave ...'
  
Hoe hard ik me ook op haar probeer te focussen, het lukt me gewoon niet om te luisteren naar wat ze te zeggen heeft.

Dan vallen mijn ogen op een telefoon die op de grond licht. Er flikkert een lampje. Ik buk en pak het ding op. Een Samsung Galaxy S5, zie ik, volgens mij is hij van Gigi, want er zit een knalroze hoesje omheen.
  
'Wacht even,' ik onderbreek Fay's geratel over hoe geweldig het hier wel niet is. 'Ik ben zo terug.'

Ik loop naar de keuken waar Gigi en Alice lachend op het marmeren aanrecht leunen. Als ze mij zien stoppen ze abrupt.

'Hey,' Ik houd de telefoon voor Gigi's neus. 'Deze is van jou, right?'

Gigi grist de telefoon uit mijn handen. 'Hoe kom je hier aan?' Vraagt ze kattig. Ze kijkt me met samengeknepen ogen aan. Alice neemt dezelfde houding aan.

'J-je had hem laten vallen, denk ik.' Ik zet mijn nagels in mijn handpalm. 'Dus i-ik dacht: ik breng hem wel even terug.'

Gigi rolt met haar ogen. 'Weet je, Marit, vroeger was je zo veel cooler. Dan had je er een prank mee uitgehaald of zo.' Ze gooit haar lange, bruine haren over haar schouder.

'Maar nu ben je echt een nerd.' Alice zucht. 'Kan je nu weer even weg gaan? Dank je wel.' Ze draait zich weer om naar Gigi, haar korte, zwarte haar golft achter haar aan.

Langzaam loop ik de keuken uit. Wat bedoelden ze? Ben ik echt zo'n enorme nerd geworden? Opeens heb ik helemaal geen zin meer in dit feest.

'Hey!' Roept Fay plosteling, als ik naar haar toe loop. 'Moet je zien!'

Ik draai me om, maar zie niks. 'Wat is er?' Vraag ik.

'Zag je het niet?' Fay kijkt me teleurgesteld aan.

'Nope.' Ik kijk nog eens goed. Achter me is een raam, maar buiten is niets te zien.

'Kijk nou eens goed.' Fay duwt me aan de kant. 'Zie je nou echt niks?' Ze wijst naar de hemel.

Dan zie ik het. 'Een vallende ster!' Roep ik, iets te enthousiast. Een paar mensen kijken me raar aan.

Ik kuch zenuwachtig en kijk Fay dan weer aan.

Fay lacht. 'Doe maar een wens.' Zegt ze. 'Dat hoort erbij.'

Ik doe mijn ogen dicht en wens.
Ik wens dat ik weer populair wordt.