Sanirim hemen hemen hepimiz doğarken ağlamişizdir ilk nefesimizi aglayarak harcamişiz ve bir çoğumuz halâ ağliyoruz hiç yorulmadik mi hiç pes etmedik mi defalarca vaz gecmedik mi hep ayni cümlelerle pişman olmadik mi?.. Her defasında sil baştan yaptık bazen fark ederek bazen görmezden gelerek umrumuzda olmayarak hep aynı şeyleri yaşadik ve her defasında daha ve daha cok canımız acıdı. Ama yinede mavi mavi baktık gökyüzüne her defasinda buğulanan gözlerimizi silip izledik bulutları sanki hayallerimize ulaşabilecekmişiz gibi bulutlara bakıp bulutlara inanıyoruz orada olduklarını sanarak heveslenerek mutlu olup bir gülümseme yansıyor gamzemelerimize...
Bırakın gerçeklesmesini orada bir kac hayalinin olduğunu bilmek bile mutluluk veriyor bazen sadece onlar olduğu için onlara tutunarak yaşadığimi hatırlıyorum da çaresizliğin ve umudun en kırıntısında olduğum anlar ...
