O hayaller o umutlar üzerine basılıp umursamadan uzaklaştıklarımız.. Bugün bir defa daha canım yandı boğazım kurudu ve nefes alamadım.Ama biliyorum ki onun umrunda değilim ! Bunu bilmek benim solumu acıtmıyor yalnız beni daha çok güçlendiriyor daha çok cesaretlendiriyor..
Uzaktan sevmek diyorum ne kadar da masum o maç yaptığında terlemişdir diye korkmak mesela sonra tişörtünü değiştirdiğinde. mutlu oluyor insan çocukca.. Tahmin edemeyecegim şeylerle mutlu olup küçücük ayrintiyla yıkılıyor insan ve kendini taniyamiyor malesef.En sonunda koktuğum başıma geliyor kendimden o kadar çok uzaklaşiyorum ki onu kaybettiğimde kendimi de aramam gerekiyor.Artık ben ben değilim her geçen gün uzaklasıyorum..Ve nereye gittiğimi bilmeden yolun sonunu görmeden devam ediyorum
Böyle ne kadar ilerlerim ne kadar daha dayanırım bilmiyorum ama başka çarem ve tutunabilecek bir dalım yok
YORUMLARİNİZİ BEKLİYORUM SEVGİLİ OKURLARİM:)))
Şimdiden tesekkürler
