Bazen öyle uzun uzun konuşmaya gerek kalmaz ben susarım ve beni duymak,anlamak isteyenler gelir kapıma,ben zorlamam yorulmam.
Yorgunum anlatamayacak kadar yorgunum işte kendimi, ama kalmadım artık, zamansız vedalar tüketmedi mi ki hepimizi...
Tükenmek,tükendiğini hissetmek ama sessizce izlemek zor çok zor hatta.
Onu beklediğimi bilmezken beklemek zordu artık beklediğimi de biliyor sanirim bu daha da zor beni görmemezlikten gelmesi yokmuşum gibi davranması bilip de bilmiyormuş gibi davranması, ben kaç gece otobüs arkasında omzunda uyuyarak on dakika yolculuk etmeyi hayal edip ağlayarak uyudum, kaç sabah gözyaşlarımı silerek yeni güne başladım bunların hiç birisini bilmiyor bilmeyecek de.
Bu kadarmış yine ben üzüldüm,ben ağladım,ben tükendim,ben yıprandım kısacası olan bana oldu.
Ama hak ettim ben bunları kimseyi kendinden fazla sevmeyeceksin değer vermeyeceksin çünkü deger verdiğin kişi giderse sana hiç birsey kalmıyor.Canından söke söke alıyor herşeyini kalmıyor sende ondan bir parça ...
Bu mevzuyu da kapattık artik diyorum insanlara ne diyeyim ki başka ben halâ seviyorum da o yokmuşum gibi davranıyor mu diyeyim bunu mu bekliyorsun benden? Benden birsey beklemesin kimse artık esen rüzgara bile gücüm kalmadı nereye savurursa ordayım.
Yazmak bile çare değil artik
Kalmadım
