The choice

Date

Langzaam liep ik op de verlaten weg. Het was koud en donker. Elk geluidje deed me opschrikken. Ik liep verder tot aan het groene bankje naast de knipperende lantaarnpaal. Ik had nooit met hem moeten afspreken. Maar ergens wilde ik het wel. Telkens als ik aan hem dacht, voelde ik kriebels in mijn buik. Ook al had ik hem nog nooit echt gezien of gehoord. Ik ging vlug zitten op het bankje om mijn gedachten te verzetten. Wat als hij niet komt? Vlug keek ik op mijn gsm. Geen nieuwe berichten. Lichtjes geiriteerd stak ik hem weer weg. Waar was ik bang voor? Hij noemde me zijn hartedief. Hij zei zelfs meermaals dat ik het mooiste meisje op aarde was. Bij deze gedachte sloeg mijn hart weer sneller. Hij zal wel iets voor mij voelen. Anders zou hij toch niet afspreken. In de verte zag ik een auto naderen. Ik sprong onmiddelijk recht. Al mijn spieren stonden gespannen. De twee lichten werden groter en feller. De auto naderde op volle snelheid. In twee stappen kon ik mezelf verstoppen achter een boom. De auto reed gewoon door. Vals alarm. Ik ging weer op het bankje zitten en bekeek mijn gsm nogmaals. Gefrustreerd zag ik dat hij online was. Ik ging hier niet blijven wachten tot die kerel eens zin had om op te dagen. Net toen ik wilde rechtstaan hoord ik een geritsel in de bosjes achter mij. In minder dan een seconde had ik me omgedraaid om te kijken waar het enge geluid vandaan kwam. Een jongen van rond de achttien kwam tevoorschijn. Ik kende hem niet. Hij was groot en had pikzwart haar. Zelfs vanop deze afstand kon ik zijn felblauwe ogen zien. Het was alsof ze oplichten als de maan midden in de nacht. Hij kwam dichterbij maar zei niets. Ik besloot te vragen wie hij was. Was hij de jongen waarmee ik al maanden chatte?
'Euhm, ken ik jou?'zei ik op een onvaste toon.
'Tuurlijk ken je me, mijn hartendief.'
Dit kon niet waar zijn. Dit was niet de jongen van de foto's. Dit was niet de jongen die me het mooiste meisje op aarde noemde.
'Komaan. Waarop zo geschokt? Wat had je dan verwacht?' zei hij speels.'
Was dit werkelijk een vraag? Wie dacht hij dat ik verwachte? Boos zei ik: 'Geen idee, misschien een blonde jongen met bruine ogen die zichzelf Emile noemt?'
Hij lag dubbel van het lachen. 'Haha, dacht je serieus dat dat echt was? Emile Lejaegere. Een van mijn beste creaties eerlijk waar.' zei hij vlak. 'Nee nee, Félice. Ik ben Jordan. En ik heb vanavond een date met jou.'
Dit kon niet. Emile bestond echt. Hoewel niemand van hem gehoord had, was ik ervan overtuigd geweest dat hij daadwerkelijk bestond. Hoe kon het ook anders?
'Waarom doe je zoiets? Vind je dit grappig? Ik heb niet afgesproken met jou!' Het kwam er zelfverzekerder uit dan ik eigelijk was. Hopelijk veraade mijn gezicht niets. Vanuit het niets verscheen een tweede jongen links van mij. Ik sprong opzij toen ik zijn brede grijns zag. Ik liep stap voor stap achteruit. Ik moest zo snel mogelijk weg. De bushalte zou ik niet halen. Ik zou immers toch moeten wachten op de bus. Maar misschien kon ik wel om hulp vragen bij dat huisje verderop. Ik had niet veel keus. Ik spurte zo snel ik kon naar het huisje. Ik was helaas niet de beste hardloper. Een van de jongens greep me bij mijn schouder. Door de onverwachte beweging struikelde ik en viel in de modder. De jongen draaide me om en spuwde een fluim naast mijn hoofd
'Nu zullen we eens plezier hebben!' zei hij dreigend. Hij hield me in een ijzeren greep. Ik gilde en wrong me langs alle kanten. Niets hielp.
'Lig toch stil!' riep hij in mijn gezicht. Zijn adem stonk naar sigereten. De jongen met de blauwe ogen begon zijn broeksriem open te maken. Ik gilde opnieuw, maar de jongen legde zijn hand voor mijn mond.
'Wees toch stil! Zo is er toch geen plezier aan!'
De tranen sprongen in mijn ogen. De jongen gaf me een pijnlijke klap in het gezicht. Hij spuwde in mijn gezicht en sloeg me nogmaals. Ik kon niets doen. De tweede jongen gaf me een schop in in het gezicht. Alles werd zwart.