The choice

Victor Gatz

11 uur. Het voorlaatste uur voor de middag. Ik had dan misschien nog geen les gehad, maar was het nu al beu. Ik had Engels en straks had ik Noors op mijn planning. Gelukkig hadden ze besloten dat ik de komende weken de Noorse lessen kon overlaten. Wel zou ik bijles krijgen. Ik woonde nu immers in Noorwegen. Ik moest wel Noors leren. De leerkracht die Engels gaf, kon er echt niks van. Hij sprak met de Noorse 'r' en zijn accent maakte me het moeilijk om te verstaan wat hij zei. Ik lette dus ook niet op, ik zag er het nut niet van in. Dus toen hij me iets vroeg en ik niet kon antwoorden, kreeg ik een kwade blik te verduren. Hij gaf me een hele bundel met oefeningen en dingen die ik nog moest inhalen. Ik haatte hem nu al. Maar eigenlijk was dat niet de enige reden waarom ik niet oplette. Mijn gedachten dwaalden telkens af naar die ogen. Die groene ogen die toebehoorde tot de onbekende jongen met een zwoele stem. Ik kon me de rest van zijn uiterlijk niet herinneren, zijn ogen hadden al mijn aandacht getrokken. Ik tekende zijn ogen telkens op haar cursus. Ik had alleen niet het juiste kleur.

'Wie teken je?' vroeg een meisjesstem. Ik keek opzij en zag Gaëlle met een vragende blik naar me kijken.

'Niemand' zei ik kort af. Ik bedekte snel mijn tekeningen met mijn penenzak. Hopelijk had ze hem niet herkend.

'Je hoeft je niet te schamen.' Een stralende glimlach sierde haar gezicht. 'Je kunt enorm goed tekenen. Ik teken ook graag, alleen ben ik er niet zo goed in. Helaas pindakaas.' Ik hoorde vaker dat ik goed kon tekenen. Ik had dan ook altijd een richting willen doen met kunst. Maar mijn ouders gingen hiermee niet akkoord. Een hongerig gevoel kwam opzetten.

'Wanneer eten we? Ik heb een verschrikkelijke honger.' Gaëlle keek op haar horloge en maakte een pruilip.

'Nog 1 uur en een kwartier' zei ze droevig. Ik zuchtte. De groene ogen kwamen weer in mijn hoofd. Wie was hij toch? Wat was zijn naam? Waarom had ik het gevoel dat ik hem eerder gezien had?

De rest van de les was al even saai. Gelukkig had ik nu vrij. Ik besloot maar om naar de bibliotheek te gaan. Ik hield van lezen dus de bibliotheek was een van mijn favoriete plekken. Ik had Gaëlle gevraagd waar de bibliotheek zich bevond, maar ik raakte toch de weg kwijt. Wat had ik dan verwacht? Mijn eerste dag en ik wist meteen al waar alles zich in dit gigantische gebouw zich bevond. Niet dus. Ik liep door een gang met een blauw tapijt en grijze muren. Ik was nooit in deze gang geweest. Zelfs niet in deze vleugel. Ik draaide me om en wilde teruglopen naar waar ik vandaan kwam. Maar ik botste tegen een brede ontblote borstkas aan. Ik keek omhoog om het gezicht van het gespierde lichaam te bekijken. Een paar licht blauwe ogen staarden me aan. Zijn haar was nat en plakte aan zijn voorhoofd. Hij ging vlug met zijn hand door zijn zwarte haar en grijnsde. Ik besefte dat hij enkel een handdoek rond zijn middel droeg.

'Euh, sorry ik ben de weg kwijt en... euh.' Ik maakte aanstalten om te weg te lopen maar hij hield me tegen.

'Wacht. Waar ga je heen?' hij had een strakke kaaklijn en had een perfect wit gebit.

'Het spijt me. Nogmaals ik ben nieuw en ik ben de weg kwijt. Het spijt me verschrikkelijk.' Zijn grijns werd breder.

'Maakt niet uit. Waar wilde je heen? Ik kan je gerust brengen als je wilt.' Hij keek me vragend aan.

'Ik zocht de bibliotheek,' zei ik verlegen,' maar ik vind hem heus wel.' Hij begon te lachen.

'Jaja,' zei hij spottend,'heb je enig idee waar je je bevindt?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.

'Dacht ik al.' Zei hij. 'Je bent in de jongens vleugel. Meisjes mogen hier niet komen.' Ik voelde mijn wangen rood worden. Natuurlijk moest ik weer hier belanden.

'Ik breng je wel,' zei hij opnieuw. 'Ik kleed me eerst even om.' Hij liep naar een van de deuren en het viel me nu pas op dat er namen op de deuren stonden. Niet veel later kwam hij weer naar buiten met een jeansbroek, een zwart T-shirt en zwarte sneakers. Hij was eigenlijk best knap, dacht ik bij mezelf.